#آیات_مرتبط :

1- فَإِنْ حَاجُّوکَ فَقُلْ أَسْلَمْتُ وَجْهِیَ لِلَّهِ وَ مَنِ اتَّبَعَنِ وَ قُلْ لِلَّذینَ أُوتُوا الْکِتابَ وَ الْأُمِّیِّینَ أَ أَسْلَمْتُمْ فَإِنْ أَسْلَمُوا فَقَدِ اهْتَدَوْا وَ إِنْ توَلَّوْا فَإِنَّما عَلَیْکَ الْبَلاغُ وَ اللَّهُ بَصیرٌ بِالْعِباد(آل عمران 20)

2-الْیَوْمَ أُحِلَّ لَکُمُ الطَّیِّبَاتُ وَطَعَامُ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ حِلٌّ لَکُمْ وَطَعَامُکُمْ حِلٌّ لَهُمْ وَالْمُحْصَنَاتُ مِنَ الْمُؤْمِنَاتِ وَالْمُحْصَنَاتُ مِنَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ مِنْ قَبْلِکُمْ إِذَا آتَیْتُمُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ مُحْصِنِینَ غَیْرَ مُسَافِحِینَ وَلَا مُتَّخِذِی أَخْدَانٍ (مائده 5) 

3- فَلَمَّا أَحَسَّ عِیسى‏ مِنْهُمُ الْکُفْرَ قالَ مَنْ أَنْصارِی إِلَى اللَّهِ قالَ الْحَوارِیُّونَ نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ اشْهَدْ بِأَنَّا مُسْلِمُونَ ( آل عمران 52)

4- إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلامُ وَ مَا اخْتَلَفَ الَّذینَ أُوتُوا الْکِتابَ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْعِلْمُ بَغْیاً بَیْنَهُمْ وَ مَنْ یَکْفُرْ بِآیاتِ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ سَریعُ الْحِساب (آل عمران 19)

5-کانَ النَّاسُ أُمَّةً واحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِیِّینَ مُبَشِّرینَ وَ مُنْذِرینَ وَ أَنْزَلَ مَعَهُمُ الْکِتابَ بِالْحَقِّ لِیَحْکُمَ بَیْنَ النَّاسِ فیمَا اخْتَلَفُوا فیهِ وَ مَا اخْتَلَفَ فیهِ إِلاَّ الَّذینَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ الْبَیِّناتُ بَغْیاً بَیْنَهُمْ فَهَدَى اللَّهُ الَّذینَ آمَنُوا لِمَا اخْتَلَفُوا فیهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ وَ اللَّهُ یَهْدی مَنْ یَشاءُ إِلى‏ صِراطٍ مُسْتَقیم‏ (بقره 213(

6- إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ الَّذینَ هادُوا وَ النَّصارى‏ وَ الصَّابِئینَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ عَمِلَ صالِحاً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُون(بقره 62)

7- لَیْسُوا سَواءً مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ أُمَّةٌ قائِمَةٌ یَتْلُونَ آیاتِ اللَّهِ آناءَ اللَّیْلِ وَ هُمْ یَسْجُدُونَ -یُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ وَ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ یُسارِعُونَ فِی الْخَیْراتِ وَ أُولئِکَ مِنَ الصَّالِحینَ - وَ ما یَفْعَلُوا مِنْ خَیْرٍ فَلَنْ یُکْفَرُوهُ وَ اللَّهُ عَلیمٌ بِالْمُتَّقینَ (آل عمران 113 تا 115)

8-الَّذینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولئِکَ الَّذینَ هَداهُمُ اللَّهُ وَ أُولئِکَ هُمْ أُولُوا الْأَلْباب‏ (زمر 18)

#روایات

1-عن امیرالمؤمنین علیه السلام فی نهج البلاغه:فَبَعَثَ‏ فِیهِمْ‏ رُسُلَهُ‏ وَ وَاتَرَ إِلَیْهِمْ أَنْبِیَاءَهُ لِیَسْتَأْدُوهُمْ مِیثَاقَ فِطْرَتِهِ وَ یُذَکِّرُوهُمْ مَنْسِیَّ نِعْمَتِهِ وَ یَحْتَجُّوا عَلَیْهِمْ بِالتَّبْلِیغِ وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُول‏[1]

ترجمه: یعنی چنین بود که خداوند فرستادگانش را در میان آنان برانگیخت و پیامبران خود را پی درپی به سویشان فرستاد تا میثاق فطرت توحیدی را از آنان باز جویند و نعمتهای فراموش شده را یادشان آورند و با تبلیغ بر آنان احتجاج کنند و خردهای به گور خفته را برانگیزند.

#روایات

2- فی صحیح البخاری، بإسناده عن ابن عباس عن أبی سفیان‏:کتاب رسول الله ص إلى هرقل عظیم الروم‏:بسم الله الرحمن الرحیم- من محمد رسول الله إلى هرقل عظیم الروم، سلام على من اتبع الهدى، أما بعد- فإنی أدعوک بدعایة الإسلام أسلم تسلم، و أسلم یؤتک الله أجرک مرتین- فإن تولیت فإن علیک إثم الأریسیین- و یا أَهْلَ الْکِتابِ تَعالَوْا إِلى‏ کَلِمَةٍ سَواءٍ- بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ‏- إلى قوله-:اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُونَ‏ الحدیث.[1]

ترجمه: صحیح بخارى به سند خود از ابن عباس از ابى سفیان روایت کرده که در حدیثى طولانى که نامه رسول خدا ص به هرقل امپراطور روم را نقل کرده، گفته است:بسم اللَّه الرحمن الرحیم، از محمد رسول خدا ص به سوى هرقل عظیم روم: سلام بر هر کسى که هدایت را پیروى کند. اما بعد، من تو را به تبلیغ اسلام در میان قومت مى‏خوانم، اسلام بیاور و تسلیم فرمان خدا شو، تا سالم باشى، و خداى تعالى اجرت را دو چندان دهد، و گرنه اگر روى بگردانى گناه تمام (طبقات پائین اجتماع روم که چشمشان به دست و دهان شما طبقه بالاى روم است، مانند) کشاورزان به گردن تو خواهد بود، و" یا أَهْلَ الْکِتابِ تَعالَوْا إِلى‏ کَلِمَةٍ سَواءٍ بَیْنَنا وَ بَیْنَکُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ‏- تا جمله- اشْهَدُوا بِأَنَّا مُسْلِمُونَ"

#روایات

1. عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ، عَنْ أَبِیهِ، عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ زُرَارَةَ، قَالَ‏: دَخَلْتُ أَنَا وَ حُمْرَانُ- أَوْ أَنَا وَ بُکَیْرٌ- عَلى‏ أَبِی جَعْفَرٍ عَلَیْهِ السَّلَامُ، قَالَ: قُلْتُ‏ لَهُ: إِنَّا نَمُدُّ الْمِطْمَارَ، قَالَ: «وَ مَا الْمِطْمَارُ؟» قُلْتُ: التُّرُّ، فَمَنْ وَافَقَنَا مِنْ عَلَوِیٍّ أَوْ غَیْرِهِ‏، تَوَلَّیْنَاهُ؛ وَ مَنْ خَالَفَنَا مِنْ عَلَوِیٍّ أَوْ غَیْرِهِ‏، بَرِئْنَا مِنْهُ. فَقَالَ لِی: «یَا زُرَارَةُ، قَوْلُ اللَّهِ أَصْدَقُ مِنْ قَوْلِکَ، فَأَیْنَ الَّذِینَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: «إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ‏ لا یَسْتَطِیعُونَ حِیلَةً وَ لا یَهْتَدُونَ سَبِیلًا»؟ أَیْنَ الْمُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ‏؟ أَیْنَ الَّذِینَ‏ «خَلَطُوا عَمَلًا صالِحاً وَ آخَرَ سَیِّئاً»؟ أَیْنَ‏ «أَصْحابُ الْأَعْرافِ»؟ أَیْنَ‏ «الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ‏»؟». وَ زَادَ حَمَّادٌ فِی الْحَدِیثِ، قَالَ‏: فَارْتَفَعَ صَوْتُ أَبِی جَعْفَرٍ عَلَیْهِ السَّلَامُ وَ صَوْتِی حَتّى‏ کَانَ‏ یَسْمَعُهُ مَنْ عَلى‏ بَابِ الدَّارِ. وَ زَادَ فِیهِ جَمِیلٌ، عَنْ زُرَارَةَ: فَلَمَّا کَثُرَ الْکَلَامُ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ، قَالَ لِی: «یَا زُرَارَةُ، حَقّاً عَلَى اللَّهِ أَنْ یُدْخِلَ‏ الضُّلَّالَ الْجَنَّةَ».[1]

ترجمه: مرحوم کلینی در کافی از زراره نقل می کند که خدمت امام باقر (ع) رسیدم و عرض کردم: ما خود را تراز کنیم (و بسنجیم) ؛ فرمود: تراز چیست؟ عرض کردم: شاقول، پس هر کس با ما موافقت داشت. چه علوی باشد، چه غیر او، او را دوست داریم (به عنوان یک مسلمان و اهل نجات) و هر که با ما مخالف بود، چه علوی و چه غیر او، از او بیزاری جوییم (به عنوان یک گمراه و اهل هلاک) . پس به من فرمود: ای زراره گفتار خداوند از گفتار تو درست تر است؟ پس کجایند آنها که خدای عز وجل در باره آنها فرموده: «مگر ناتوانان از مردان و زنان و کودکان که نه چاره دارند و نه راه بجایی برند»  کجایند آنانکه به امید خدایند؟ کجایند آنانکه کار نیک را با کردار بد به هم آمیختند؟  کجایند اصحاب اعراف؟  کجایند مؤلفة قلوبهم؟

حماد در روایت خود از زراره در باره این ماجرا نقل می کند که گفت: در این هنگام کار من و امام به مباحثه کشید، فریاد هر دو مان بلند شد که هر کس در بیرون خانه بود می شنید «منظور حضرت این بود که میزان در خوبی و بدی و اهل بهشت و دوزخ بودن فقط هم عقیدگی با شیعه نیست. و امام (ع) فرمود: بسا که ناتوان در دین از مخالفان که عنادی نورزند و سایر اصنافی که ذکر فرموده که در قرآن از آنها یاد شده، به بهشت روند زیرا که خداوند وعده عفو و آمرزش به آنها داده است و نباید از آنها بیزاری جست.

#روایات

1.  «روزی نبی اعظم صلی الله علیه و آله به یاران خویش تأکید فرمود که در نماز صبح حضور به هم رسانند و پس از ادای فریضه رو به سوی آنان نمود و فرمود: «خدای سبحان مرا به عنوان رحمت برای جهانیان و به سوی همه بشریت ارسال فرموده است. بنابراین، انتظار من آن است که در این امر خطیر با من آن گونه برخورد نکنید که حواریین با حضرت عیسی علیه السّلام برخورد نمودند.» گفتند: یا رسول الله! برخورد آنان چگونه بود؟ فرمود: «عیسی بن مریم نیز نظیر من در صدد بر آمد که برای ابلاغ پیام خود، نامه هایی را به وسیلة سفیران و پیک هایی به اطراف و اکناف بفرست؛ ولی آنان با ابلاغ پیام آن حضرت مخالفت کردند؛ بدین صورت که اگر مقصد نزدیک بود، پذیرا می گشتند و اگر دور بود، زیر بار نمی رفتند[1].

یاران پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله تعهد دادند که دامن همت بر کمر زنند و به هر کجا که آن حضرت پیام فرستد، دور یا نزدیک، آن را ابلاغ نمایند.[2]

سپس آن حضرت، شش نفر از زبدگان را گزینش فرمود و به دست هر کدام نامه ای سپرد که رسالت جهانی آن حضرت در آنها منعکس بود و آنان را به نقاط مختلف اعزام کرد. آن سفیران در یک روز رهسپار سرزمین های ایران، روم، مصر، حبشه (اتیوپی)، یمامه، بحرین و حیره شدند.[3] »[4]

#روایات

1.  فی مجمع البیان: وَ لا یَتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضاً أَرْباباً مِنْ دُونِ اللَّهِ‏ و

قَدْ رَوَى‏ أَنَّهُ لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَةُ قَالَ عَدِیُّ بْنُ حَاتِمٍ: مَا کُنَّا نَعْبُدُهُمْ یَا رَسُولَ اللَّهِ. فَقَالَ عَلَیْهِ السَّلَامُ: أَ مَا کَانُوا یُحِلُّونَ لَکُمْ وَ یُحَرِّمُونَ فَتَأْخُذُونَ بِقَوْلِهِمْ؟ فَقَالَ: نَعَمْ، فَقَالَ النَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ: هُوَ ذَاک‏[1]

#نکات تفسیری

1. انجیل در قرآن مفرد آمده ولی بین نصاری اناجیل اربعه است لذا انجیل تحریف شده است.تورات و انجیل برای هدایت نازل شد أما چون أهل کتاب منحرف شدند (نعوذ بالله به سه خدا قائل شدند، احبار و رهبان را به سرپرستی گرفتند،  لذا خداوند به رسول خاتم، فرقان را نازل کرد. فرقان یعنی چیزی که جدا سازی می کند و در معنای آن در قرآن مثل میزان عبارت است از دینى که میان مردم بحق و عدالت حکم مى‏کند، در عین حال معارف و وظایف بندگى را هم در برداشته است‏ [1]

​​​​​​#نکات تفسیری

2-ان الدین عندالله الإسلام: یعنی آن نظام الهی که شامل تمام ملزومات سعادت بشر است تسلیم شدن اعتقادی و عملی است نسبت به هرآنچه پیامبران الهی در عصرشان از مردم می خواهند.

ما اختلف الذین اتوا الکتاب الا .... یعنی اهل کتاب به حقیقت أمر علم داشتند ولی به جهت ظلم و دشمنی بین خودشان، اختلاف کردند.

فإن حاجوک فقل اسلمت وجهی لله و من اتبع: اگر أهل کتاب با تو درباره ی دین محاجه کردند بگو دین من همان تسلیم مطلق بودنِ خداوند است.

وَ قُلْ لِلَّذینَ أُوتُوا الْکِتابَ وَ الْأُمِّیِّینَ أَ أَسْلَمْتُمْ فَإِنْ أَسْلَمُوا فَقَدِ اهْتَدَوْا وَ إِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّما عَلَیْکَ الْبَلاغُ وَ اللَّهُ بَصیرٌ بِالْعِباد

به آنها بگو اگر شما هم تسلیم آنچه خدا نازل می کند بشوید، هدایت شده و به سعادت می رسید

و اگر اعراض کردند، اولا) با آنها مجادله نکن چون امر بدیهی است و تو فقط مبلّغ هستی ب) خدا از اعمالشان آگاه است و آن ها را مجازات می کند[1]

#نکات_تفسیری

1. اَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ أُوتُوا نَصیباً مِنَ الْکِتابِ یُدْعَوْنَ إِلى‏ کِتابِ اللَّهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ یَتَوَلَّى فَریقٌ مِنْهُمْ وَ هُمْ مُعْرِضُون‏

این اهل کتاب  بهره ی کمی از کتاب داشتند چون کتابشان تحریف شده است. وقتی از آنها خواسته میشود که به حکم کتاب الله گردن نهند، اعراض می کنند

ذلِکَ بِأَنَّهُمْ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلاَّ أَیَّاماً مَعْدُوداتٍ وَ غَرَّهُمْ فی‏ دینِهِمْ ما کانُوا یَفْتَرُونَ

این به این خاطر است که تحریفاتی که گذشتگان اینها در کتاب وارد کردند و همچنین دروغ هایی که خود اینها مدام تکرار کردند باعث شد که فریب بخورند و خودشان را بی نیاز از تسلیم شدن به حق بدانند. تحریفاتی مثل «نحن أبناء الله» «لن تمسّنا النّار» و «یدالله مغلولة» یعنی نعوذ بالله دست خدا در تدبیر امور عالم بسته است یعنی انکار ربوبیت.[1]

1. إن الله اصطفی آدم و نوحا و آل ابراهیم و آل عمران علی العالمین. این خاندان بر عالم برتری دارند به علّت اعتقاد و منِششان که شبیه هم بوده است، هرچند بین خود تفاوت هایی داشته اند. آل یعنی خاص و نزدیکانِ از هر چیز[2]
2. وَ یُعَلِّمُهُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ التَّوْراةَ وَ الْإِنْجِیل ‏منظور قرآن کریم از کلمه تورات این اسفار نیست، براى اینکه خود یهودیان هم اعتراف دارند بر اینکه سند این اسفار به زمان موسى ع منتهى نمى‏شود و سلسله سند در فترت و فاصله بین بخت نصر (یکى از پادشاهان بابل) و کورش (یکى از ملوک فارس) قطع شده، چیزى که هست قرآن کریم تمامى مطالب تورات موجود در عصر رسول خدا ص (که ما نمى‏دانیم تا این عصر چه مقدار دیگرش تحریف شده) را رد ننموده و آن را بطور کلى مخالف تورات اصلى ندانسته، هر چند که به دلالت خود قرآن کریم از تحریف هم به دور نمانده، چون دلالت آیات قرآن بر اینکه تورات بازیچه دست تحریف شده، روشن است.آیات قرآن دلالت دارد بر اینکه احکام دینى هر چه هست در تورات بوده و انجیل تنها بعضى از احکام ناسخ را آورده، یکى از آن آیات، آیه: 50 از آیات مورد بحث است که مى‏فرماید:" مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْراةِ، وَ لِأُحِلَّ لَکُمْ بَعْضَ الَّذِی حُرِّمَ عَلَیْکُم‏ و نیز آیه زیر است که مى‏فرماید:" وَ آتَیْناهُ الْإِنْجِیلَ فِیهِ هُدىً وَ نُورٌ، وَ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیْهِ مِنَ التَّوْراةِ، وَ هُدىً وَ مَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِینَ، وَ لْیَحْکُمْ أَهْلُ الْإِنْجِیلِ بِما أَنْزَلَ اللَّهُ فِیهِ"، و بعید نیست که از این آیه استفاده شود که در انجیل غیر احکام ناسخ یعنى احکامى که احکام تورات را نفى مى‏کند، احکام اثباتى هم بوده باشد[3]
3. فَلَمَّا أَحَسَّ عیسى‏ مِنْهُمُ الْکُفْرَ قالَ مَنْ أَنصاری الی الله..... رفتار یهودیان نشان از کفر درونیشان داد. حضرت عیسی علیه السلام از آنها طلب یاری کرد و حواریون دعوتش را استجابت کردند و گفتند ما تسلیم هستیم.

و مکروا و مکر الله و الله خیرالماکرین: یهودیان علیه حضرت عیسی علیه السلام مکر و نیرنگ کردند.

إِذْ قالَ اللَّهُ یا عیسى‏ إِنِّی مُتَوَفِّیکَ وَ رافِعُکَ إِلَیَّ وَ مُطَهِّرُکَ مِنَ الَّذینَ کَفَرُوا کلمه" توفى" در قرآن به معناى مرگ نیامده، بلکه اگر در مورد مرگ استعمال شده تنها به عنایت" گرفتن" و" حفظ کردن" بوده.خدا حضرت عیسی علیه السلام را از توطئه ی یهودیان نجات داده و او را از پلیدی آنها حفظ کرده و در واقع حضرت عیسی علیه السلام کشته نشد.[4]

1. بگو بیائید به سوى این کلمه"، یعنى به سوى اینکه نپرستیم جزء خدا را، چون مقتضاى تسلیم شدن براى خدا که همان دین خدایى است، همین است که جز او کسى را نپرستیم، هر چند که اسلام هم لازمه‏ اى از لوازم توحید است، لیکن دعوت در آیه، دعوت به توحید عملى است که همان ترک پرستش غیر خدا است نه اعتقاد به تنهایى‏..... افراد انسان جمع شده در یک مجتمع ابعاضى شبیه به هم از یک حقیقتند، حقیقتى متشابه، پس نباید بعضى از این مجتمع اراده و خواست خود را بر بعضى دیگر تحمیل کنند، مگر آنکه خودش هم از دیگران آن مقدار اراده و خواست را تحمل کند، و این همان تعاون در به دست‏آورى مزایاى حیات است‏[5]
2. و من أهل الکتاب من إن تامنه بقنطار یؤدّه الیک و منهم.....: تفاوت فاحش أهل کتاب در پایبندی به پیمان ها برخی پایبند هستند و برخی هیچ پایبندی ندارند... به خاطر این عقیده که «هیچ ملّتی حق ندارد به آنها اعتراضی کند و بر آنها مسلّط شود» این عقیده را رنگ مذهبی داده بودند

و یقولون علی الله الکذب و هم یعلمون: به خدا دروغ می بستند با اینکه می دانستند اینگونه نیست. اتّفاقا آن کسانی نزد خدا محبوبند که تقوا داشته باشند و یکی از ملاک های تقوا هم، وفای به عهد است.[6]

#امام_و_آقا

امام خمینی رحمة الله علیه

1. اما عوام آنان، پس ظاهر است که خلاف مذاهبی که دارند، به ذهنشان خطور نمی کند، بلکه آنان، مانند عوام مسلمانان، به صحت مذهب خویش و بطلان سایر مذاهب قطع دارند . پس همان طور که عوام ما، به سبب تلقین و نشو و نما در محیط اسلام، به صحت مذهب خویش و بطلان سایر مذاهب علم دارند، بدون این که خلاف آن به ذهنشان خطور کند، عوام آنان نیز چنین هستند و این دو گروه از این جهت تفاوتی ندارند . و قاطع در پیروی از قطع خود معذور است و نافرمان و گناهکار نیست و نمی توان او را به موجب این پیروی عقاب کرد . ....اما غیرعوام آنان، غالبا به واسطه تلقیناتی که از آغاز کودکی و نشو و نمایشان در محیط کفر وجود داشته است، به مذاهب باطل خویش جازم و معتقد شده اند، به گونه ای که هرگاه چیز مخالفی به آنان برسد، آن را با عقول خویش که از آغاز نشو و نما بر خلاف حق پرورش یافته است، رد می کند . پس عالم یهودی یا مسیحی، مانند عالم مسلمان، ادله دیگران را صحیح نمی داند و بطلان آن ادله برای وی مانند ضروری شده است; زیرا مذهب او نزد خودش ضروری است و خلاف آن را احتمال نمی دهد ....آری، در میان آنان کسی مقصر است که خلاف مذهب خود را احتمال بدهد و از روی عناد یا تعصب، ادله آن را بررسی نکند، همان طور که در آغاز اسلام، کسانی در میان علمای یهودی و مسیحی چنین بودند[1]
2. هان! ای پدران کلیسا به پا خیزید و عیسی مسیح را از چنگال این دژخیمان نجات دهید که ‌آن پیامبر بزرگ از ستمگری که دین را وسیله ظلم، و دعا را وسیله رسیدن به مسند ستمگری به بندگان خدا قرار می‌دهد، بیزار است که دستورهای آسمانی همه برای نجات مظلومان از ملکوت نازل شده‌اند و ای مستضعفان جهان برخیزید و هم‌پیمان شوید و ستمگران را از صحنه برهانید که زمین از آن خدا است و وارث آن مستضعفان‌اند.[2]
3. حضرت امام(ره) در زمان اقامت در فرانسه، در سالروز تولد حضرت مسیح(ع) دستور به پخش شیرینی می‌دادند.[3]

#امام_و_آقا

رهبر انقلاب (مدّ ظلّه العالی)

1. مسلمانان‌ می‌توانند با پیروان‌ ادیان‌ مختلف‌ در همه‌ جهان‌ در صلح‌ و آرامش‌ زندگی‌ کنند. اما غربی‌ها که‌ مدعی‌ دموکراسی‌ و آزادی‌ هستند برفرهنگ‌ و فهم‌ خود از زندگی‌ به‌ شدت‌ تعصب‌ می‌ورزند و بر اجرای‌ آن‌ در تمامی‌ جهان‌ اصرار دارند. تاریخ‌ نشان‌ می‌دهد که‌ آنها حتی‌ میان‌ خود به‌ سختی‌ می‌توانند همزیستی‌ داشته‌ باشند زیرا هر گاه‌ اروپا خود را از تهدید یک‌ قدرت‌ خارجی‌ در امان‌ دانسته‌ در درون‌ خویش‌ به‌ درگیری‌ و خونریزی‌ پرداخته‌ است‌ و اقوام‌ اروپائی‌ همواره‌ با یکدیگر در اختلاف‌ بسر برده‌اند[1] 
2. اسلام علیه ادیان دیگر نیست. اسلام همان دینی است که وقتی بر مناطق غیر مسلمان مسلط شد، اصحاب ادیان از رحمت اسلام شکرگزاری کردند و گفتند شما بر ما از حکام قبلی خودمان مهربانتر هستید. در همین منطقه‌ی شامات، وقتی فاتحان اسلامی وارد شدند، یهودیان و مسیحیهایی که در منطقه بودند، به آنها گفتند شما مسلمانها بر ما مهربانید. آنها با مردم مهربانی کردند. اسلام دین رأفت است، دین رحمت است؛ رحمةً للعالمین است. اسلام به مسیحیت میگوید: «تعالوا الی کلمة سواء بیننا و بینکم». مشترکات را با آنها مورد ملاحظه قرار میدهد. اسلام علیه ملتهای دیگر نیست، علیه ادیان دیگر نیست؛ علیه زور است، علیه ظلم است، علیه استکبار است، علیه سیطره‌جوئی است.[2]

#داستان_و_شعر

ترجمه منظوم آقای تشکّری آرانی

گو که اهل کتاب باز آیید

به کلامى که بین ماست پدید

نپرستیم کس به غیر خدا

هم نه انباز آوریم او را

و نداند کسى کسى از ما

رب و پروردگار غیر خدا

گر بپیچند سر بگو آنگاه‏

که به اسلام ما شوید گواه

نظر شخصی_و_بیان_مصادیق

إن الله ربّی و ربّکم فاعبدوه هذا صراط مستقیم: این جمله ی حضرت عیسی علیه السلام خطاب به یهودیان است است و دفع عذر نصارایی است که معتقد به الوهیّت ایشان شدند. دعوت ایشان از یهود هم شبیه دعوت ما از أهل کتاب است. اینکه تنها عبادت خدا را بکنیم.

#متفرقه

آموزه های دینی در نامه ها:

1-اعلان رسالت ، ترویج توحید، زدودن شرک

2-بیدار کردن فطرت انسان ها و یادآوری میثاق الست

3-بشارت و انذار نسبت به معاد

4-کرامت انسانی در بعد فردی و برابر، مساوات و عدالت اجتماعی و نفی امتیازات طبقاتی[1]

تعداد نامه های رسول الله صلّی الله علیه و آل به زمامداران

نامه های آن حضرت به سران و زمامداران به حدود 68 عدد می رسد که بررسی آنها بیانگر این واقعیت است که برخلاف تهمت های ناروای برخی خاورشناسان، زبان اسلام، زبان اندیشه آزاد و استدلال بوده است، نه زبان شمشیر و زور.[2]

تقسیم غیر مسلمانان به قاصر و مقصّر

شهید مطهّری در کتاب عدل می گوید: به نظر حکمای اسلام از قبیل بوعلی و صدرالمتالهین، اکثریت مردمی که به حقیقت اعتراف ندارند، قاصرند نه مقصر; چنین اشخاصی اگر خداشناس نباشند، معذب نخواهند بود - هر چند به بهشت هم نخواهند رفت - و اگر خداشناس باشند و به معاد اعتقاد داشته باشند و عملی خالص قربة الی الله انجام دهند، پاداش نیک عمل خویش را خواهند گرفت . تنها کسانی به شقاوت کشیده می شوند که مقصر باشند نه قاصر .[3] 

#شرح کلی موضوع

از نگاه قرآن، أهل کتاب دو دسته اند. برخی با یافتن حق، در مقابل آن خاضع و تسلیم می شوند و برخی با وجود شناخت حق، به دلیل منافع دنیوی خود، آن را کتمان کرده و حتّی به جنگ با آن می پردازند. وجود دسته ی دوّم باعث شده است که در تورات و انجیل و متون دینی شان، تحریفات گسترده ای وارد شود به گونه ای که حتّی حق طلبان نیز در شناخت حق از باطل، ناتوان شوند. انبیاء پس از برانگیخته شدن به رسالت، پیروان ادیان پیشین را به اصول مشترک بین همه ی ادیان الهی دعوت می کنند و آن عبادت خداوند یگانه و عدم شریک گرفتن برای اوست همانگونه که حضرت عیسی علیه السلام، یهودیان را بدان دعوت نمود ولی دعوتشان  را استجابت نکردند مگر حواریون. حواریون گفتند ما تسلیم حق هستیم. قرآن، رسول الله صلی الله علیه و آله و در واقع همه ی زعمای دین اسلام را أمر می کند به فراخواندن أهل کتاب نسبت به توحید. نکته ی مهم این است که در این دعوت، امتداد عملی توحید نیز مورد توجّه قرار گرفته است. اینکه در جامعه کسی حق سلطنت و برتری جویی بر دیگران را ندارد. لذا چنین دعوتی منافع مستکبران عالم را به خطر انداخته و همواره دشمنی و مکر آنها را برمی انگیزد.