آقا : 

1- بعضى‏ها هم به‏مجرد اینکه یک مشکلى براى کشور پیش مى‏آید، فوراً شروع مى‏کنند به ملامت کردنِ کسانى که استقامت کردند که: هان، دیدید، آدم وقتى این‏جور سر حرفش مى‏ایستد، این مشکلات پیش مى‏آید! در صدر اسلام هم بود دیگر: «لَوْ أَطاعُونا ما قُتِلُوا قُلْ فَادْرَؤُا عَنْ [أَنْفُسِکُمُ‏] الْمَوْتَ». خداى متعال اگر چنانچه بنا گذاشته باشد بر طبق سنت‏ الهى‏ حرکت نکنیم، خب، دچار مشکلات مى‏شویم. این‏جور نیست که در جنگ بدر بگویند: «یَقُولُونَ لَوْ کانَ لَنا مِنَ الْأَمْرِ شَیْ‏ءٌ ما قُتِلْنا هاهُنا»؛ این‏جورى نیست قضیه که اگر چنانچه ما تسلیم شدیم در مقابل دشمن، آن‏وقت مشکلات ما برداشته خواهد شد، برطرف خواهد شد؛ نخیر.

منبع : بیانات در دیدار اعضاى مجلس خبرگان رهبرى پس از پایان پانزدهمین اجلاس رسمى دوره چهارم مجلس خبرگان رهبرى، (15/ 12/ 1392).

امام: 

2- اگر ما اسلام را بر خلاف آن طورى که هست نمایش بدهیم به خارج، عرضه کنیم به خارج، این شکست اسلام است، نه یک معصیت، قضیه معصیت نیست، این آنى است که انبیا سرش کشته شدند، آنى است که اولیا سرش کشته شدند. دینِ حق، دینى است که انبیا و اولیا کشته شدند سرش؛ اگر کسى یکى از انبیا را بکشد، یا اسلام را کارى بکند، این گناهش بالاتر از او هست. انبیا براى اسلام کشته شدند؛ این از نبى‏کشى بالاتر است! این از سید الشهدا کشتن بدتر است! سید الشهدا براى اسلام خودش را به کشتن داد. همان اسلامى که حالا دست ما افتاده، و مع الأسف بعضى از ما بازى مى‏کنند با او! باید اصلاح کنید، مسئولیت زیاد است آقا! خیال نکنید که مسئول نیستیم، من مسئول هستم؛ آن مسئول است، من عمّامه‏اى مسئولم، شماى غیر عمّامه‏اى هم همه مسئول‏اند، بازارى مسئول است، دانشگاهى مسئول است، همه مسئول هستیم. همه باید مراقب این باشیم که این مکتب محفوظ باشد، .... همه در دولت اسلام الآن هستیم، وظیفه دولت اسلامى را از دست ندهید».

منبع : صحیفه امام، ج‏8، ص 489. 

آقا:

3- این مردان خدا با دلهائى که به ایمان و اخلاص و شجاعت، مزیّن بود، کشور و ملت خود را در یکى از بزرگترین حوادث تاریخى، از مهلکه نجات دادند و تهدیدى را که مى‏توانست به ذلت و اسارت ایران و شکست‏ اسلام‏ بینجامد، دفع کردند. آنان با فداکارى دلاورانه‏ى خود بیدارى اسلامى را در جهان تداوم بخشیدند و پرچم پیروزى اسلامى را که با انقلاب بزرگ ملت ایران به اهتزاز درآمده بود برافراشته نگاه داشتند .... استقلال و عزت ملى و هویّت اسلامى خود را که براى ملتها از همه چیز گرانبهاتر است حفظ کرد و پرچم بیدارى اسلامى را که دنیاى اسلام به آن چشم دوخته است، سربلند نگاه داشت.

منبع : پیام به مناسبت روز شهیدان در هفته‏ى دفاع مقدس‏، (03/ 07/ 1382).

آقا:

4- انقلاب اسلامى، یک انقلاب مردمى است. اساساً هنر ایمان اسلامى در همین است که دلهاى مردم را آن‏چنان مجذوب مى‏کند و نیروهاى آنان را آن‏چنان در خدمت هدفهاى عالى و والا به کار مى‏اندازد که خود این، انقلاب و حرکت اسلامى را بیمه مى‏کند و نصرت‏ الهى‏ را به دنبال مى‏آورد. صدر اسلام هم عیناً همین‏گونه بود. در صدر اسلام، حضور آحاد مردم و ایمان مخلصانه‏ى آن‏ها، موجب نصرت شد. این، صریح قرآن است. آیه‏ى قرآن مى‏فرماید: «هُوَ الَّذِی أَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤْمِنِینَ» یعنى خداى متعال، با نصرت خود و به وسیله‏ى مؤمنین، پیامبر را تأیید کرد.

انقلاب ما، این برترى قاطع را بر همه‏ى حرکات و نهضتها و انقلابها داشت که متکى به آحاد مردم بود، و همیشه هم متکى خواهد بود. علت اینکه استکبار جهانى نتوانسته است و به فضل الهى هیچ‏وقت نخواهد توانست این انقلاب را شکست بدهد، همین است.

دشمن، با توده‏ى مردم و انسانهاى مؤمن و مخلص، چه‏کار مى‏تواند بکند؟ مگر ابزارهاى دشمن چیست؟ ابزار دشمن، عبارت از تجهیزات است. تجهیزات، در مقابل نیروى ایمان و شور و عشق و اراده‏ى مردم، کارایى ندارد. تجهیزات، کسانى را مى‏ترساند که بخواهند فقط با اتکا به تجهیزات خودشان بجنگند و مبارزه کنند. این‏گونه آدم‏ها، اگر در مقابل خودشان تجهیزاتى را ببینند که از تجهیزات خودشان مدرنتر و بالاتر است، ممکن‏ است احساس رعب کنند؛ اما در مقابل مردم باایمان و بااخلاص، از تجهیزات مدرن دشمن کارى ساخته نیست. مدرنترین تجهیزات، در مقابل یک نیروى مقاومِ ایستاده‏ى شهادت ‏طلب، از کار بازمى‏ ماند.

منبع: سخنرانى در مراسم ویژه‏ى روز بسیج در پادگان امام حسن مجتبى(ع)، (05/ 09/ 1369). 

آقا:

5- ببینید، صد نفر انسان در مقابل صد نفر انسان دیگر از لحاظ عدد یکسانند. صد نفر در مقابل صد نفر، هزار نفر در مقابل هزار نفر، ده میلیون در مقابل ده میلیون؛ خوب، اینها برابرند. ممکن است یکى از اینها از لحاظ قوّت بدنى و توانائى‏هاى جسمى و مادى قوى‏تر هم باشد، اما وقتى آن گروه دیگر که حتّى از لحاظ جسمانى و مادى آن‏چنان قوّتى هم ندارد، به ایمان به خدا مجهز شد، باور کرد که اگر در راه خدا فداکارى کند، چیزى از دست نمى‏دهد، بلکه چیزى به دست مى‏آورد، این صد نفر آن‏چنان قوّتى پیدا مى‏کنند که صد نفر نقطه‏ى مقابل آنها با هیچ امکان مادى نمى‏توانند این قدرت را پیدا کنند.

در جنگ‏ بدر، دشمنان پیغمبر عده‏شان چند برابر مسلمانها، سلاح و تجهیزاتشان چندین برابر مسلمانها، پول و امکاناتشان چندین برابر مسلمانها بود، اما مسلمانها پیروز شدند؛ چرا؟ مگر پیروزى به زور بازو نیست؟ به شمشیر نیست؟ به پول نیست؟ به اقتدار ظاهرى نیست؟ نه، پیروزى به اینها نیست. پیروزى وابسته‏ى به یک اقتدارى است که آن اقتدار از پول و از امکان مادى و از سلاح اتمى حاصل نمى‏شود؛ از اعتقاد به شهادت، ایمان به ایثار، باور به اینکه انسان وقتى ایثار مى‏کند، دارد با خدا معامله مى‏کند، ناشى مى‏شود. با این حساب اگر محاسبه کنیم- که حساب درستى است- ملت ایران از همه‏ى ملتهاى دیگر قوى‏تر است، باعظمت‏تر است.

منبع: بیانات در دیدار خانواده‏هاى شهدا و جانبازان قم، (28/ 07/ 1389).

آقا:

6- خداى متعال وعده داده است که اگر کسى او را نصرت کند، او هم نصرتش خواهد کرد.، بروبرگرد ندارد! اگر کسى براى خدا تلاش و حرکت کند، پیروزى نصیبش خواهد شد. نه اینکه به هریک نفر پیروزى مى‏دهند! وقتى مجموعه‏اى حرکت مى‏کند، البته، شهادتها هست، سختیها هست، رنجها هست؛ اما پیروزى هم هست: «وَ لَیَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ یَنْصُرُهُ» نمى‏فرماید که نصرت مى‏دهیم؛ خون هم از دماغ کسى نمى‏آید. نه! «فَیَقْتُلُونَ وَ یُقْتَلُونَ» ؛مى‏کشند و کشته مى‏شوند؛ اما پیروزى به دست مى‏آورند. این، سنّتِ‏ الهى‏ است. وقتى‏که از ریخته شدن خونمان ترسیدیم؛ از هدر شدن پول و آبرو ترسیدیم؛ به خاطر خانواده ترسیدیم؛ به خاطر دوستان ترسیدیم؛ به خاطر منغّص شدن راحتى و عیش خودمان ترسیدیم؛ به خاطر حفظ کسب و کار و موقعیت حرکت نکردیم؛ به خاطر گسترش ضیاع و عقار حرکت نکردیم؛ معلوم است دیگر! ده تن امام حسین هم سرِ راه قرار بگیرند، همه شهید خواهند شد و از بین خواهند رفت! کمااینکه امیر المؤمنین علیه الصّلاة و السّلام شهید شد؛ کمااینکه امام حسین علیه‏السّلام شهید شد. 

منبع: بیانات در جمع فرماندهان لشکر 27 محمد رسول الله(ص)، (20/ 03/ 1375).

آقا:

7- اگر انسانها تلاش و کار و همّت خود را بیشتر به کار گیرند، به اهداف الهى- که در برنامه‏ى الهى تعیین شده است- زودتر خواهند رسید؛ اما اگر به کار نگیرند و ضعف نشان دهند، در این راه سالیان درازى معطّل خواهند شد؛ مثل تیهِ بنى اسرائیل: «أَرْبَعِینَ سَنَةً یَتِیهُونَ فِی الْأَرْضِ»‏؛ بنى اسرائیل به دست خود دچار سرگردانى و بیابان‏گردى شدند. بنى اسرائیل مى‏توانستند مانع بروز آن سختى و تلخى شوند؛ مى‏توانستند مدّت آن را کوتاه‏تر کنند؛ مى‏توانستند مدّت آن را با ضعفهاى خود طولانى‏تر کنند. سرنوشت ما هم همین است. براى مسلمانان هم، جهت آفرینش بشر، بعثت و فلسفه‏ى اعزام رسل و انزال کتب از سوى پروردگار، هم بیان و هم تعیین شده است. خود انسانها هستند که مى‏توانند این راه را طولانى یا کوتاه کنند؛ مى‏توانند خود را زودتر یا دیرتر به مقصد برسانند.

در سنّت‏ الهى‏، اراده‏ى انسان تعیین‏کننده است. اینکه اسلام انسانها را به مجاهدت دعوت مى‏کند «وَ جاهَدُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ‏»یا «وَ جاهِدُوا فِی اللَّهِ حَقَّ جِهادِهِ»‏؛ یعنى همه‏ى ظرفیت خود را در راه مجاهدت مصرف کنید- به خاطر این است که اگر به این توصیه‏ى الهى عمل کردیم، به هدف الهى زودتر خواهیم رسید. هدف الهى، ثابت و قطعى و تخلّف‏ناپذیر است. اگر ما عمل نکنیم، دیگران مى‏آیند و عمل مى‏کنند: «مَنْ یَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دِینِهِ فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ‏». خداى متعال این راه و این سرمنزل و این سرنوشت را قطعى قرار داده است. آنچه قطعى نیست، عبارت است از زمان و مردمى که سعادتِ بردن این گوى را از این میدان داشته باشند. این بسته به اراده‏ى من و شماست.

ملت ایران با رهبرى امام بزرگوار همّت کردند و توانستند یک‏قدم جلو بروند و پرچم اسلام را در اینجا بلند کنند. امروز در این کشور، پرچم شریعت محمّدى صلّى الله علیه و آله برافراشته شده است. ممکن بود این اتّفاق نیفتد یا ده سال و صد سال دیگر اتّفاق افتد. آنچه این مهم را در این مقطع تحقّق بخشید، اراده و تصمیم این ملت بر فداکارى و اعمال مجاهدت بود. این در همه جا سارى و جارى است.

منبع: بیانات در جمع مسئولان و کارگزاران در سالروز ولادت فرخنده‏ى نبى اکرم(ص) و امام جعفر صادق(ع)، (09/ 03/ 1381). 

آقا:

8- اگرچه جنگ احد در مقیاس مسائل تاریخى و جهانى و مسائل جامعه، یک حادثه‏ى کوتاه‏مدت و کوچک است، اما درسى که قرآن در باب جنگ احد به ما داد، درس بزرگى است و متعلق به همیشه است. خلاصه‏ى مطلب هم این است که خداى متعال به مسلمانان وعده مى‏کند که ما شما را کمک خواهیم کرد، و این وعده در جنگ احد عملى مى‏شود؛ «وَ لَقَدْ صَدَقَکُمُ اللَّهُ وَعْدَهُ». وعده‏ى کمک تحقق پیدا کرد و شما پیروز شدید و دشمن مجبور به عقب‏نشینى شد؛ تا اینکه مشکل به وسیله‏ى خود شما شروع گردید.

طبق روایات، پیامبر فرموده بود:«لا تبرحوا هذا المکان فانا لا نزال غالبین ما ثبتّم فى مکانکم». تا وقتى ایستاده‏اید، شما پیروزید. وقتى‏که مشکل پیدا شد و میل به مال دنیا و غفلت از وظیفه و چشم‏وهم‏چشمى در تکالب بر حطام دنیوى، بر احساس وظیفه و وجدان درونى و دینى فایق آمد، قضیه بعکس شد: «حَتَّى إِذا فَشِلْتُمْ»؛ اول سست شدید، «وَ تَنازَعْتُمْ فِی الْأَمْرِ»؛ به درگیرى میان خودتان پرداختید، «وَ عَصَیْتُمْ»؛ پُستتان را ترک کردید و آنجایى که به شما گفته بودند باشید و نگهبانى بدهید، محل را رها کردید؛ در نتیجه قضیه بعکس شد. «ذلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ لَمْ یَکُ مُغَیِّراً نِعْمَةً أَنْعَمَها عَلى‏ قَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ». این، یک قانون است؛ مثل قانون جاذبه، مثل قوانین دیگر طبیعى و تاریخى.

خدا نعمت را برنمى‏گرداند؛ ما هستیم که با رفتار خودمان، با عقبگرد خودمان، با سوء تدبیر خودمان در باره‏ى امور خویش، نعمت را برمى‏گردانیم. لذا قرآن به ما یاد مى‏دهد که از زیاده‏روى‏هایتان به آنچه در امر خودتان انجام داده‏اید، استغفار کنید؛ «رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا وَ إِسْرافَنا فِی أَمْرِنا».

در جنگ احد قضیه برگشت؛ «مِنْ بَعْدِ ما أَراکُمْ ما تُحِبُّونَ». بعد از آنکه خداوند طلیعه‏ى پیروزى را نشان داده بود، اشتباه کردند. البته چون مؤمنند، چون یکباره دست نشستند، چون هدفها را دوست دارند، چون در ایمان به خدا صادقند، «وَ لَقَدْ عَفا عَنْکُمْ»؛ خدا مى‏گذرد، یعنى جبران و کمک مى‏کند؛ «وَ اللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ». این، درس ماجراى احد است.

نگوییم که آن چند ساعت به ما چه. الآن همه‏ى ما در همان وضعیتیم. جامعه‏ى ما، نه امروز، بلکه از بعد از پیروزى انقلاب در همان وضعیت است. پیروزى مرحله‏یى انجام گرفته است. ما مأموریم بر اینکه ثغره و شکاف و کمین‏گاه را حراست و محافظت بکنیم. اگر غفلت کردیم، دشمن ما را دور خواهد زد و ضایعه خواهد آفرید. از اول انقلاب تا حالا نگاه کنید، هرجا دور خوردیم، بر اثر چنین غفلتى بوده است. اگر بگردیم، غفلت را پیدا مى‏کنیم. همه‏اش دنبال مسائل تحلیل سیاسى نرویم. البته من منکر فعل و انفعالات بیرونى و واقعى و سیاسى نیستم؛ اما اسّ اساس قضیه در درون خود ماست.

در همین ردیف آیات، بعد از یکى، دو آیه‏ى دیگر مى‏فرماید: «إِنَّ الَّذِینَ تَوَلَّوْا مِنْکُمْ یَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعانِ إِنَّمَا اسْتَزَلَّهُمُ الشَّیْطانُ بِبَعْضِ ما کَسَبُوا». ما که در جنگ پیروز مى‏شویم، به‏خاطر تقواست. اگر شکست بخوریم، به‏خاطر بى‏تقوایى است؛ به‏خاطر آن بیمارى‏اى است که در جان ما رخنه کرده و ما از آن غفلت کرده‏ایم.

برادران! غفلت نکنیم. بزرگترین عذاب خدا بر یک ملت این است که آن ملت غافل بشوند. بدترین درد براى یک جامعه، غفلت آن جامعه است؛ از خدا غافل نشویم. در دل و جان ما و در یکایک تصمیم‏گیرى‏ها و حرکات ما کار ادارى، کار سیاسى، کار نظامى، کار مدیریت، وقت پول خرج‏کردن، وقت اعتبار تخصیص دادن، وقت قانون‏ گذراندن، وقت قضاوت کردن، در تمام مراحل باید خدا به یاد ما باشد. ما باید براى خدا کار کنیم. این‏طورى این جامعه پیش خواهد رفت. 

منبع: سخنرانى در دیدار با مسئولان و کارگزاران نظام جمهورى اسلامى ایران، (23/ 05/ 1370).

آقا:

9- تأثیر شیطان در دستگاه محاسبه‏ى ما، از راه تهدید و تطمیع است؛ از یک طرف ما را مى‏ترساند: آیه‏ى شریفه‏ى قرآن در سوره‏ى مبارکه‏ى آل‏عمران [مى‏فرماید]: «إِنَّما ذلِکُمُ الشَّیْطانُ یُخَوِّفُ أَوْلِیاءَهُ فَلا تَخافُوهُمْ وَ خافُونِ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ» در قضیه‏ى غزوه‏اى که بعد از احد اتّفاق افتاد- که آمدند شایعه کردند که دشمن آمد، پدرتان درآمد، همه چیزتان از دست رفت- پیغمبر فرمود: آن کسانى که امروز در جنگ احد زخمى شدند، همانها شمشیر بردارند و بیایند؛ اگر هیچ‏کدامتان هم نیایید، من تنها خواهم رفت. پیغمبر اکرم راه افتاد، کسانى که آن روز در احد زخمى شده بودند، شمشیر برداشتند با پیغمبر راه افتادند رفتند و دشمن را که در نزدیک مدینه- [خبر] درست بود- کمین کرده بود و قصد داشت که حمله کند به‏صورت غافلگیرکننده، تارومار کردند و برگشتند. «فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ»؛بعد مى‏فرماید که: «إِنَّما ذلِکُمُ الشَّیْطانُ یُخَوِّفُ أَوْلِیاءَهُ‏» یکى از کارهاى شیطان ترساندن است: «الشَّیْطانُ یَعِدُکُمُ الْفَقْرَ»؛ شما را از فقر مى‏ترساند- بنابر یک احتمال در معناى این آیه‏ى شریفه- این تهدید بود، از طرف دیگر تطمیع است؛ از سوى دیگر وعده مى‏دهد شیطان، وعده‏هاى فریبنده؛ اینجا هم آیه‏ى شریفه‏ى قرآن مى‏فرماید: «یَعِدُهُمْ وَ یُمَنِّیهِمْ وَ ما یَعِدُهُمُ الشَّیْطانُ إِلَّا غُرُوراً»؛وعده مى‏دهد، آرزوها را در دل آنها بیدار مى‏کند، زنده مى‏کند، یک آینده‏ى رنگى و دروغین و خیالى مثل سراب در مقابل چشم مؤمنینِ‏به‏خود مى‏گذارد؛ «وَ ما یَعِدُهُمُ الشَّیْطانُ إِلَّا غُرُوراً»؛امّا فریب است. از یک طرف تهدید، از یک طرف تطمیع؛ مثل رفتارى که امروز آمریکا دارد و قدرتهاى استکبارى همیشه [دارند]؛ از یک طرف تهدید مى‏کنند، از یک طرف تطمیع مى‏کنند. تطمیع، فقط تطمیع شخصى نیست؛ تطمیع‏هاى کلّى: «چنین مى‏کنیم، چنان مى‏کنیم»؛ بعد هم نمى‏کنند، دروغ مى‏گویند؛ کار شیطان این است. همه‏ى این کارهایى که شیطان انجام مى‏دهد- این اغوا، این تهدید و تطمیع- براى این است که دستگاه محاسباتى انسان مؤمن را از کار بیندازد تا محاسبه‏ى غلط انجام بدهد؛ وقتى دستگاه محاسباتى از کار افتاد، کار خراب مى‏شود. محاسبه‏ى غلط، یکى از بزرگ‏ترین خطرها است؛ گاهى حیات انسان را تهدید مى‏کند؛ گاهى سرنوشت انسان را تهدید مى‏کند؛ چون توان انسان، نیروى انسان، توانایى‏هاى انسان، تحت سرپنجه‏ى اراده‏ى او است، و اراده‏ى انسان تحت تأثیر دستگاه محاسباتى او است: اگر دستگاه محاسباتى بد کار کرد، اراده‏ى انسان تصمیمى مى‏گیرد و در جهتى مى‏رود که خطا است؛ آن‏وقت نیروهاى انسان، همه‏ى توانایى‏هاى انسان در این جهتِ خطا به کار مى‏افتد؛ این آن چیزى است که باید مراقب آن باشید. عرض کردیم، مراقبت در مورد شخصى که مسئولیت ندارد به یک معنا است، مراقبت در مورد من و شما که حوزه‏ى مسئولیتى داریم، به یک معناى دیگر است. مراقب باشیم که دستگاه محاسباتى ما به‏وسیله‏ى شیطان‏هاى انس و جن دچار اختلال نشود، مسائل را بد نفهمیم. شیطان که فقط شیطان جنّى نیست؛ ابلیس که فقط نیست؛ «جَعَلْنا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا شَیاطِینَ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ یُوحِی بَعْضُهُمْ إِلى‏ بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُوراً»؛ شیاطین انس و جن به هم کمک هم مى‏کنند. من همین‏جا تأکید کنم: یکى از خطاهاى محاسباتى این است که انسان در چهارچوب عوامل محسوس و صرفاً مادّى محدود بماند؛ یعنى عوامل معنوى را، سنّتهاى الهى را، سنّتهایى که خدا از آنها خبر داده است، آن چیزهایى را که با چشم دیده نمى‏شود، ندیده بگیرد؛ این یکى از خطاهاى بزرگ محاسباتى است. خداوند فرموده است: «إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُمْ»، دیگر از این واضح‏تر؟ اگر شما در راه خدا حرکت کنید، دین خدا را نصرت کنید، خدا شما را نصرت خواهد داد؛ این سنّت‏ الهى‏ است، این غیر قابل تغییر است: «وَ لَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِیلًا»؛ اگر در راه احیاى دین الهى حرکت کردید و این جهت را رعایت کردید، خدا شما را نصرت خواهد داد. این را قرآن گفته است، با این صراحت که وعده‏ى الهى است؛ ما هم در عمل آن را تجربه کرده‏ایم. بدانید این قطعه‏ى تاریخ انقلاب در تاریخ ممتدّى که در طول نسلهاى آینده، مورد بحث قرار خواهد گرفت، یکى از برجسته‏ترین مقاطع تاریخى است. در دنیاى مادّى، در دنیاى تسلّط ابرقدرت‏ها، در دنیاى ستیزه‏گرى همه‏جانبه‏ى با اسلام و معارف اسلامى و ارزشهاى اسلامى، یک نظامى به‏وجود بیاید برپایه‏ى اسلام، آن هم درست در نقطه‏اى که بیش از همه جاى دنیا تأثیر عوامل آن قدرتهاى منحرف‏کننده نفوذ داشتند و حضور داشتند. [این‏] چیز عجیبى است؛ من و شما عادت کردیم‏. این همان‏ «إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ‏» است. «وَ یُثَبِّتْ» «أَقْدامَکُمْ؛ دچار تزلزل هم نمى‏شوید، کمااینکه نشدیم. ملّت ایران دچار تزلزل نشد؛ این همه فشار، این همه توطئه، این همه آزار، این همه ناجوانمردى، ملّت ایران منصرف نشد. این یکى از سنّتهاى الهى است.

منبع: بیانات در دیدار مسئولان نظام در نهمین روز ماه مبارک رمضان 1435 در حسینیه امام خمینى رحمه‏الله، (16/ 04/ 1393). 

آقا:

10- قرآن کریم براى مسلمانان مؤمنِ آن زمان، حقیقتى را بیان مى‏فرماید. این حقیقت بر حسب اسباب ظاهرى دور از ذهن است؛ امّا در تصویر الهى یک حقیقت مسلّم است. مطلب از این قرار است که جمعیتى از مسلمانان در سال ششم هجرى، بدون سلاح و تجهیزات لازم و بدون آرایش جنگى، در مقابل کفّار که مسلّح و مجهّز بودند، قرار گرفتند و بنابراین بود که مسلمانان دست به اسلحه نبرند. این در قضیه‏ى حدیبیّه بود. این قضیه را، هم «غزوه‏ى حدیبیّه» گفته‏اند، هم «صلح حدیبیّه». اگرچه جنگى واقع نشد، اما حرکتى که اتّفاق افتاد، از یک جنگ بزرگ داراى آثار بیشترى بود؛ برکات آن و کیفیّت رویارویى، یک برکت و کیفیّت استثنایى بود. در این حادثه، کفّار قریش با تجهیزات، با سلاح، با مردان جنگى و با پیش‏بینیهاى لازم، به سراغ مسلمانانى آمدند که با خودشان سلاح بر نداشته بودند و فقط به قصد مشرّف شدن به عمره و زیارت خانه‏ى خدا به راه افتاده بودند. نتیجه به جنگ نینجامید و برکات زیادى بر این رویارویى صلح‏آمیز مترتّب شد. خداى متعال به مسلمانان این‏طور مى‏فرماید که اگر سروکار شما با کفّار و مشرکان، به جنگ و شمشیر هم کشیده مى‏شد، شما آنها را مغلوب مى‏کردید. این سنّت‏ الهى‏ است؛ این قانون لایتخلّف پروردگار در عالم آفرینش است؛ «وَ لَوْ قاتَلَکُمُ الَّذینَ کَفَرُوا لَوَلَّوُا الْأَدْبارَ ثُمَّ لا یَجِدُونَ وَلِیًّا وَ لا نَصیرا * سُنَّةَ اللَّهِ الَّتی‏ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلُ وَ لَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدیلا».

در این‏جا اصل مهمى پدید مى‏آید که این اصل، هم در صدر اسلام مکرّردرمکرّر تجربه شد، هم در انقلاب اسلامى تجربه شد، هم در حوادث گوناگون دیگر تجربه شده است؛ توجه به آن براى ملتهایى مثل ملت ما حائز اهمیت است؛ ولى غالباً از چشم دور مى‏ماند. نقش امام بزرگوار ما- حضرت امام خمینى کبیر- این بود که این حقیقت را ثابت کرد. این حقیقت چیست؟ این حقیقت این است که نیروهاى اثرگذار در تحوّلات اجتماعى و سیاسى، عبارت از چیزهایى است که به انسانها برمى‏گردد؛ مربوط به نیروهاى انسانى و اراده‏ى انسانى و ایمان انسانى است. طبق این اصل، آرایش قدرتها و نیروهاى اثرگذار در تحوّلات اجتماعى، غیر از آن چیزى است که همیشه قدرتمداران و مستکبران عالم خواستند آن را نشان بدهند. قدرتمندان و مستکبران عالم این‏طور خواستند تفهیم و ثابت کنند که نتایج و تحولات بزرگ، به پول و زور و شمشیر و سلطه‏ى مطلقه و تبلیغات آنها مربوط است؛ کار عالم در دست آنهاست؛ اختیارات تحولات بشرى در پنجه‏هاى قدرت آنهاست؛ اما این اصل الهى ثابت مى‏کند که بعکس؛ تحوّلات عالم، مسائل بزرگ بشرى و انسانى، انقلابهاى بزرگ، پیشرفتهاى بزرگ و حرکتهاى عظیم، هیچکدام در دست قدرتمندان و زورمداران عالم نیست؛ در اختیار سلاح و پول و تبلیغات آنها نیست- اگرچه آنها این‏طور وانمود کنند- در اختیار عوامل دیگرى است. همه‏ى این عوامل به اراده‏ى انسانها، ایمان انسانها، فداکارى انسانها، حرکت انسانها و تجمّع انسانها برمى‏گردد که بر سرنوشت بشر مى‏تواند حکومت کند؛ مى‏تواند حوادث بزرگ را به‏وجود بیاورد. این را قرآن مکرّر بیان کرده است؛ حوادث تاریخى، آن را تبیین و اثبات کرده است؛ ولى بسیارى از ملتها از این حقیقت غافلند و چون غافلند، عقب مى‏مانند؛ مقهور قدرتهاى استکبارى عالم مى‏شوند؛ از نیرویى که در اختیار آنهاست، از امکان و ظرفیتى که متعلّق به آنهاست، درست استفاده نمى‏کنند؛ قدرتمندان عالم هم از این غفلت سوءاستفاده مى‏کنند و فرمان مى‏رانند و مقاصد حیوانى و شهوانى و شخصى خودشان را پیش مى‏برند.

امام:

11- آیه‏اى را که آقا قرائت کردند: «إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُمْ» اگر یارى بکنید خدا را- یارى خدا؛ یارى احکام خداست، یارى قرآن کریم است، و یارى جمهورى اسلامى است- چنانچه یارى کنید خدا را، خدا هم شما را یارى مى‏کند. این یک قضیه که یارى مى‏کند و شما این قضیه را در عین دیدید. که شما یارى کردید اسلام را و یارى کردید احکام اسلام را و یارى کردید نهضت اسلامى را، جمهورى اسلامى را؛ و خداوند یارى کرد شما را. اگر یارى خداوند تعالى نبود، چه طور امکان داشت شماى بدون اسلحه، بدون سازوبرگ جنگى و بدون یک نظام، غلبه کنید بر آنهایى که خودشان همه چیز داشتند و همه قدرتها در دست آنها بود، و قدرتهاى شیطانى خارجى هم پشت سرشان ایستاده بود و تأییدشان مى‏کرد، لکن شما را خدا نصرت داد. آنهایى که غفلت دارند از این معنا که یک اراده بزرگ در عالَم هست و همه چیز تحت آن اراده است، آنها برایشان معمّاست، یک معمّاى حل نشدنى، که چه طور شد این مطلب که یک ملت با هیچ و هیچ سازوبرگ بر یک همچو قدرتهاى بزرگ غلبه کرد و همه را بیرون راند. اینها غافل‏اند از اینکه یک‏ اراده‏اى فوق همه اراده‏ها هست. و خداى تبارک و تعالى وعده کرده است به مردم که چنانچه نصرت کنید خدا را، خدا هم نصرت مى‏کند شما را. آنهایى که به ما وراء طبیعت اعتقاد ندارند، براى آنها این مسائل معماست. اما براى ما که قائل به یک همچو قدرتى هستیم- و با برهان قوى ثابت کردیم یک همچو قدرتى را- هیچ معمّا نیست، معمّا پیش ما نیست این مسائل. خداوند یارى کرد شما را؛ و یارى خداوند کافى است.

اگر یارى خداوند نبود، چه طور در ظرف یک مدت کوتاهى یک ملتى که هر کدام یک خیال خاصى براى خودشان داشتند، هر طبقه‏اى یک آمال و آرزو و یک برنامه‏اى داشتند، یکدفعه همه مجتمع شدند در یک امر. اگر نصرت خدا نبود، چه طور یک ملتى که از یک پاسبان مى‏ترسید، یک پاسبان اگر در بازار مى‏آمد اجازه به خودش نمى‏داد که بگوید ما امروز مثلًا بیرق نمى‏زنیم بالاى دکانها، هیچ همچو چیزى در ذهنش نمى‏آمد، به خودش همچو اجازه‏اى نمى‏داد، اگر یارى خدا نبود، چه طور همین ملت به همین وضع یکدفعه ریختند بیرون، گفتند ما اصلًا سلطنت نمى‏خواهیم! سلطنت رژیم دو هزار و پانصد ساله را ما نمى‏خواهیم؛ این نصرتهاى این خداست. شما شاید گاهى غفلت کنید از آن .... جمله دوم: وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُمْ‏ شما توجه کنید که تا حالا شما با قدرت و قوه ایمان آمدید، و نصرت خدا را کردید. اگر چنانچه خدا هم نصرت کرد شما را و پیش بردید، لکن اگر نصرت خدا را بکنید، یک چیز دیگر هم دنبالش هست؛ و آن این است که قدمهاى شما را ثابت نگه مى‏دارد. اگر خداى نخواسته نصرت را شما فراموش کنید و گمان کنید مطلب تمام است، گذشت دیگر، و بروید سراغ کارهاى خودتان هر کسى مشغول گرفتاریهاى خودش بشود و از این نصرت الهى که باید بکند، از نصرت به اسلام و احکام اسلام، غفلت کند- آن نصرت سابق چون کردید، نصرت هم داد- لکن اگر نصرت از آنجا قطع بشود؛ یعنى نصرت شما قطع بشود، قدمهاتان دیگر ثابت نمى‏ماند. بخواهید قدم ثابت بماند، تعقیب کنید این برنامه‏اى که تا کنون داشتید، تعقیب کنید، ما بین راه هستیم.

منبع: سخنرانى در جمع نمایندگان مجلس خبرگان(انتخابات شوراها - ولایت فقیه)، (صحیفه امام، ج‏10، ص 216).  

آیات مشابه:

1 - هُوَ الَّذِی أَیَّدَکَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤْمِنِینَ (62 انفال)

2 - إِنْ تَسْتَفْتِحُوا فَقَدْ جاءَکُمُ الْفَتْحُ وَ إِنْ تَنْتَهُوا فَهُوَ خَیْرٌ لَکُمْ وَ إِنْ تَعُودُوا نَعُدْ وَ لَنْ تُغْنِیَ عَنْکُمْ فِئَتُکُمْ شَیْئاً وَ لَوْ کَثُرَتْ وَ أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُؤْمِنین (19 انفال)

3 - إِذْ یُوحِی رَبُّکَ إِلَى الْمَلاَئِکَةِ أَنِّی مَعَکُمْ فَثَبِّتُوا الَّذِینَ آمَنُوا سَأُلْقِی فِی قُلُوبِ الَّذِینَ کَفَرُوا الرُّعْبَ فَاضْرِبُوا فَوْقَ الْأَعْنَاقِ وَ اضْرِبُوا مِنْهُمْ کُلَّ بَنَانٍ (12 انفال)

4 - وَ مَا جَعَلَهُ اللَّهُ إِلاَّ بُشْرَى وَ لِتَطْمَئِنَّ بِهِ قُلُوبُکُمْ وَ مَا النَّصْرُ إِلاَّ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ (10 انفال)

5- لَقَدْ نَصَرَکُمُ اللَّهُ فی‏ مَواطِنَ کَثیرَةٍ وَ یَوْمَ حُنَیْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْکُمْ کَثْرَتُکُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنْکُمْ شَیْئاً وَ ضاقَتْ عَلَیْکُمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّیْتُمْ مُدْبِرین (25 توبه)

6 - وَ لَیَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ یَنْصُرُهُ (40 حج)

7 - وَ إِذْ زَیَّنَ لَهُمُ الشَّیْطانُ أَعْمالَهُمْ وَ قالَ لا غالِبَ لَکُمُ الْیَوْمَ مِنَ النَّاسِ وَ إِنِّی جارٌ لَکُمْ فَلَمَّا تَراءَتِ الْفِئَتانِ نَکَصَ عَلى‏ عَقِبَیْهِ وَ قالَ إِنِّی بَری‏ءٌ مِنْکُمْ إِنِّی أَرى‏ ما لا تَرَوْنَ إِنِّی أَخافُ اللَّهَ وَ اللَّهُ شَدیدُ الْعِقاب‏ (48 انفال)

8 - أَرْبَعِینَ سَنَةً یَتِیهُونَ فِی الْأَرْضِ (26 مائده)

9 - یا قَوْمِ ادْخُلُوا الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتی‏ کَتَبَ اللَّهُ لَکُمْ وَ لا تَرْتَدُّوا عَلى‏ أَدْبارِکُمْ فَتَنْقَلِبُوا خاسِرین * قالُوا یا مُوسى‏ إِنَّ فیها قَوْماً جَبَّارینَ وَ إِنَّا لَنْ نَدْخُلَها حَتَّى یَخْرُجُوا مِنْها فَإِنْ یَخْرُجُوا مِنْها فَإِنَّا داخِلُون * قالَ رَجُلانِ مِنَ الَّذینَ یَخافُونَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمَا ادْخُلُوا عَلَیْهِمُ الْبابَ فَإِذا دَخَلْتُمُوهُ فَإِنَّکُمْ غالِبُونَ وَ عَلَى اللَّهِ فَتَوَکَّلُوا إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنین  (21 و 22 و 23 مائده)

10 - ذلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ لَمْ یَکُ مُغَیِّراً نِعْمَةً أَنْعَمَها عَلى‏ قَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ (53 انفال)

11 - إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُمْ (7 محمد)

12 - وَ هُوَ الَّذی کَفَّ أَیْدِیَهُمْ عَنْکُمْ وَ أَیْدِیَکُمْ عَنْهُمْ بِبَطْنِ مَکَّةَ مِنْ بَعْدِ أَنْ أَظْفَرَکُمْ عَلَیْهِمْ وَ کانَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصیراً (24) هُمُ الَّذینَ کَفَرُوا وَ صَدُّوکُمْ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ الْهَدْیَ مَعْکُوفاً أَنْ یَبْلُغَ مَحِلَّهُ وَ لَوْ لا رِجالٌ مُؤْمِنُونَ وَ نِساءٌ مُؤْمِناتٌ لَمْ تَعْلَمُوهُمْ أَنْ تَطَؤُهُمْ فَتُصیبَکُمْ مِنْهُمْ مَعَرَّةٌ بِغَیْرِ عِلْمٍ لِیُدْخِلَ اللَّهُ فی‏ رَحْمَتِهِ مَنْ یَشاءُ لَوْ تَزَیَّلُوا لَعَذَّبْنَا الَّذینَ کَفَرُوا مِنْهُمْ عَذاباً أَلیماً (25)إِذْ جَعَلَ الَّذینَ کَفَرُوا فی‏ قُلُوبِهِمُ الْحَمِیَّةَ حَمِیَّةَ الْجاهِلِیَّةِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَکینَتَهُ عَلى‏ رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنینَ وَ أَلْزَمَهُمْ کَلِمَةَ التَّقْو ى‏ وَ کانُوا أَحَقَّ بِها وَ أَهْلَها وَ کانَ اللَّهُ بِکُلِّ شَیْ‏ءٍ عَلیماً  (24 - 26 فتح)

13 - وَ أُخْرى‏ تُحِبُّونَها نَصْرٌ مِنَ اللَّهِ وَ فَتْحٌ قَریبٌ وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنینَ (13 صف)

14 - وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ رُسُلاً إِلى‏ قَوْمِهِمْ فَجاؤُهُمْ بِالْبَیِّناتِ فَانْتَقَمْنا مِنَ الَّذینَ أَجْرَمُوا وَ کانَ حَقًّا عَلَیْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنینَ  (47 روم)

15 - وَ وَ مَنْ یُهاجِرْ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ یَجِدْ فِی الْأَرْضِ مُراغَماً کَثیراً وَ سَعَةً … (100 نساء)

همچنین تدبر سوره های آل عمران، انفال، فتح، صف، توبه و...