نور در حرم نور

در بهشت، هر چه بخواهند هست. «لَهُمْ‏ فِیها ما یَشاؤُنَ» ولى در مورد دوزخیان مى‏خوانیم: «وَ حِیلَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ ما یَشْتَهُونَ»

. هر کسى به هر کمالى که باید برسد در دنیا باید برسد، دیگر در عالم آخرت جاى کسب و پیش رفتن نیست. آن کسى که به بهشت رفته است لذت بردن چشم او [حدى ندارد.] آنجا دیگر مسئله محدودیت نیست که مثلًا اگر چشم ما بخواهد اشیاء را ببیند گوشمان عقب مى‏ماند، دلمان عقب مى‏ماند، فکرمان عقب مى‏ماند، چون دیگر همه به فعلیت رسیده‏اند در حدى که [تلاش کرده‏اند.] آنجا دنیاى عمل و تکامل نیست و دنیاى فعلیت محض است. اگر دنیاى عمل و تکامل مى‏بود آنجا هم تکلیفى براى انسان برقرار مى‏کردند. آنجا چشم هر چه بیشتر بتواند ببیند کمال است، گوش هر چه بیشتر بتواند بشنود کمال است، ذائقه هر چه بیشتر بتواند لذت ببرد کمال است، امر جنسى هر اندازه که بیشتر بتواند [اعمال شود] کمال است. آنجا [فعالیت زیاد] اینها نقص نیست و صحبتِ این نیست که به حق دیگران تجاوز مى‏شود. آنجا هر کسى حقش آن‏قدر [است که نهایت ندارد،] دنیا نیست که محدودیت باشد و بخواهند تقسیم کنند که به تو این قدر مى‏رسد و از این بیشتر نمى‏رسد، مثل اینکه مى‏گویند ثروت دنیا یک ثروت محدودى است، باید تقسیم کنند که به همه برسد. در سوره نحل مى‏خوانیم: لَهُمْ‏ فِیها ما یَشاؤُنَ‏[1]* آنجا به اراده افراد بستگى دارد، عالم لایتناهى است: وَ جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ‏[2] پهناى بهشت از تمام آسمانها و زمین بیشتر است. براى یک نفر آنچه بخواهد هست، چرا آنجا [استفاده زیاد از این مواهب‏] نقص باشد؟