نور در حرم نور

آنچنان که روشن است در جریان قضاوت شهادت و اقرار وجود دارد کسی که به گناه خویش اقرار می‌کند می‌گویند فلان شخص اقرار کرده است اما اگر کسی بر علیه کس دیگری شهادت دهد می‌گویند شهادت داده است. بنابراین وقتی خداوند در این آیات سخن از شهادت اعضا و جوارج می‌کند به این معناست که این‌ها گناه‌کار نیستند و در حقیقت آن‌ها گناه نکردند بلکه این انسان بوده است که گناه انجام داده است بر همین اساس آن‌ها  بر علیه آن انسان شهادت می‌دهند و اقرار نمی‌کنند که گفته شود آن‌ها هم گناهکار هستند. بنابراین در جهنم اعضا و جوارح نمی‌سوزند بلکه نفس انسان می‌سوزد و عذاب می‌کشد چرا که خداوند در این مورد فرموده است «کُلَّمَا نَضِجَتْ جُلُودُهُمْ بَدَّلْنَاهُمْ جُلُودًا غَیْرَهَا لِیَذُوقُواْ الْعَذَابَ؛ هر گاه پوست تنشان بپزد پوستی دیگرشان دهیم، تا عذاب خدا را بچشند» اینکه خداوند در این آیه فرموده است «لِیَذُوقُواْ الْعَذَابَ» اشاره به همین مطلب است که آن چیزی که عذاب می‌شود پوست و دست و پا و اعضای و جوارح انسان نیست بلکه آن نفس انسان است که قرار است در جهنم عذاب بکشد.

مطلب دیگری که در خصوص شهادت اعضا و جوارح انسان وجود دارد این است که زمانی شهادت مقبول است که عادل و عاقل شهادت بدهد. عادل کسی است که در آن صحنه جرم حضور داشته است و آن صحنه جرم را دیده است و فهمیده است و آن را تحمل کرده است و در حقیقت زمانی که می‌خواهد شهادت بدهد دارد آنچه را که تحمل کرده و دیده است را بیان می‌کند. بنابراین شهات باید مسبوق به حضور و فهم باشد. بنابراین وقتی که در روز قیامت اعضا و جوارح انسان شاهد هستند یعنی این‌ها قبلاً در صحنه جرم حضور داشتند و آن را دیده‌اند و فهمیده‌اند و آنچه را که دیده و فهمیده‌اند را در صحنه قیامت شهادت می‌دهند. بر این اساس می‌توان نتیجه گرفت که اعضا و جوارح انسان در دنیا می‌فهمند و فهم دارند و همه چیز را درک می‌کنند چرا که اگر قرار باشد در این دنیا نفهمد و خداوند در آن دنیا اعضا و جوارج انسان را دارای فهم کند انسان می‌تواند اعتراض کند و به خداوند بگوید که خدایا تو یادش دادی این که فهم و شعور نداشت که بفهمد این که با خبر نبود. بر این اساس دست و پا و اعضا و جوارح انسان مانند دیگران می‌فهمند و می‌توانند آبروی انسان را ببرند پس همانطور که از دیگران می‌ترسیم و حجاب می‌کنیم باید از دست و پا و اعضای خود نیز بترسیم و حجاب کنیم.