نور در حرم نور

شعار «مرگ بر آمریکا» و «مرگ بر اسرائیل» مصداق و نمونه‏اى براى عمل به آیه «اشدّاءُ على الکفّار» است که در متن قرآن آمده است. البتّه نباید تنها به سر دادن شعار اکتفا کرد که بالاتر و بهتر از شعار، شدّت عمل است که در سایه تحصیل، وحدت، ابتکار، خودکفایى، عزّت نفس، نفوذناپذیرى و دورى از هر نوع سازش و نرمشى که سبب طمع بدخواهان شود، به دست مى‏آید.

قرآن به زنان پیامبر مى‏فرماید: اگر تقوا دارید، با نرمى سخن نگویید، تا کسى که بیمار دل و هوسباز است، در شما طمع نکند. «ان اتَّقیتُنّ فلا تَخضعنَ بِالقَول فیَطمع الّذى فى قلبه مَرَض» امروز که زنان پیامبر نیستند، این آیه براى ما پیام مهم سیاسى دارد و آن این که اگر مسلمانان تقوا دارند نباید در هیچ برخورد و قرارداد و جهت‏گیرى سیاسى، از خود نرمشى نشان دهند که بدخواهان در ما و منافع ما طمع کنند. مهم آن است که ما خود را نبازیم و چراغ سبزى به بدخواهان نشان ندهیم

بَراءَةٌ مِنَ اللّهِ وَ رَسُولِه‏

جاهِدِ الْکُفّارَ وَ الْمُنافِقینَ وَ اغْلُظْ عَلَیْهِم

قَالَ الصَّادِقُ (ع): اللَّهُمَّ إِنِّی أُشْهِدُکَ أَنِّی وَلِیٌّ لِمَنْ وَالاهُ وَ عَدُوٌّ لِمَنْ عَادَاهُ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّه‏

اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَیْکَ فِی دَوْلَةٍ کَرِیمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الاسْلامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَه‏

حاشا که خلوص عشق موحدین جز به ظهور کامل نفرت از کافرین و منافقین میسر شود.

عَنْ أَبِی الْمَأْمُونِ الْحَارِثِیِّ قَالَ:" قُلْتُ لابِی عَبْدِ اللَّهِ (ع): مَا حَقُّ الْمُومِنِ عَلَی الْمُومِنِ؟ قَالَ: إِنَّ مِنْ حَقِّ الْمُومِنِ عَلَی الْمُومِنِ الْمَوَدَّةَ لَهُ فِی صَدْرِهِ وَ الْمُوَاسَاةَ لَهُ فِی مَالِهِ وَ الْخَلَفَ لَهُ فِی أَهْلِهِ وَ النُّصْرَةَ لَهُ عَلَی مَنْ ظَلَمَه‏

«لَقَدْ کَانَ لَکُمْ فِیهِمْ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ» از ابراهیم الگو یاد بگیرید. ابراهیم به فامیل‏اش گفت: با شما بد هستم تا ابد! مگر اینکه ایمان بیاورید. یکى از طاغوت‏هاى زمان ابراهیم به او گفت: حرف حساب تو چیست؟ گفت: مى‏خواهم که مردم بنده خدا باشند. گفت: خدا کیست؟ گفت: «أَلَمْ‏تر إِلَى الَّذِى حَاجَّ إِبْرَاهِیمَ فِى رَبِّهِ أَنْ آتَاهُ اللَّهُ الْمُلْکَ إِذْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ رَبِّى الَّذِى یُحْیِى وَیُمِیتُ قَالَ أَنَا أُحْیِى وَأُمِیتُ قَالَ إِبْرَاهِیمُ فَإِنَّ اللَّهَ یَأْتِى بِالشَّمْسِ مِنْ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِهَا مِنْ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذِى کَفَرَ وَاللَّهُ لَا یَهْدِى الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ» (بقره/ 258) همان خدایى که مى‏میراند و زنده مى‏کند، گفت: من هم این کار را مى‏کنم. دو نفر را از زندان آوردند. یک نفر را کشت و یک نفر را آزاد کرد. گفت: دیدى که کشتم. یک نفر را هم آزاد کرد. گفت: دیدى که زنده کردم! گفت: حرکت خورشید از این طرف است. شما کارى کن که فردا از آن طرف در بیاید. او هم بهت زده شد. ابراهیم مرد استدلال است. مرد موعظه بود. یک روز مردم شهر همه بیرون رفتند. ابراهیم به بهانه بیمارى بیرون نرفت. وقتى رفتند یک تبر برداشت. به بت خانه رفت و از دم همه بت‏ها را در هم کوبید. تبر را هم گردن بت بزرگ انداخت. آمدند دیدند بت‏ها شکسته است. ابراهیم را آوردند. گفتند: چرا شکسته‏اى؟ گفت: از خودش بپرسید؟ تبر گردن ایشان است. گفتند: این که نمى‏تواند حرف بزند. گفت: اگر حرف نمى‏زند چرا او را مى‏پرستید؟

قرآن مى‏فرماید: «فَرَجَعُوا إِلَى أَنفُسِهِمْ فَقَالُوا إِنَّکُمْ أَنْتُمْ الظَّالِمُونَ» (انبیاء/ 64) گفتند: حالا که بت هایمان را شکسته است باید او را در آتش بیاندازیم. آتش بزرگى درست کردند و ابراهیم را در آتش انداختند. جالب این است که وسط راه خدا فرشته‏ها را فرستاد که کارى ندارى؟ گفت: نه! من به شما کارى ندارم. خدا هست! «وَأَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمْ الْأَخْسَرِینَ» (انبیاء/ 70) اینها اراده کردند که ابراهیم را بسوزانند اما خدا مى‏فرماید: همان خدایى که به آتش سوختن مى‏دهد، خدا سبب ساز هست. سبب سوز هم هست. آتش سبب سوختن است. اما این سبب را خدا مى‏سوزاند. یعنى یک کارى مى‏کند که دیگر نسوزاند.