نور در حرم نور

ما واقعا باید در احوال پیشوایان بزرگ دینمان یعنی در احوال معصومین تامل و تفکر کنیم، ببینیم آنها چگونه بودند. این خیلی فکر دارد: جنگ صفین در یکی از کرانه های فرات رخ داد. اصحاب معاویه «شریعه » یعنی محلی را که می شد آب برداشت می گیرند. بعد علی علیه السلام وارد می شود. اصحابش بی آب می مانند. [پیکی را] نزد معاویه می فرستد که آخر ما اول برای مذاکره و صحبت کردن آمده ایم، بلکه خداوند با مسالمت این مشکل را از میان مسلمین بردارد و حل کند، چرا دست به چنین کاری زدی؟ ولی معاویه که فکر می کند پیروزی بزرگی به دست آورده گوشش بدهکار نیست. وقتی که امیر المؤمنین می بیند که فایده ندارد، دستور حمله می دهد و همان روز به شام نرسیده، اصحاب معاویه رانده می شوند و اصحاب علی علیه السلام شریعه را می گیرند. بعد اصحاب می گویند: ما حالا دیگر مقابله به مثل می کنیم و اجازه نمی دهیم اینها آب بردارند. علی علیه السلام می گوید: ولی من این کار را نمی کنم چون آب یک چیزی است که خدا آن را برای کافر و مسلمان قرار داده. این کار دور از شهامت و فتوت و مردانگی است. آنها چنین کردند، شما نکنید. علی نمی خواهد پیروزی را به بهای یک عمل ناجوانمردانه به دست بیاورد.

اصل در دین اسلام و سیرۀ حضرات معصومین علیهم السلام رأفت و نرمش است.اما گاهی بدون صلابت و قاطعیت نمی توان جامعه را اداره کرد، زیرا متخلفان، احساس امنیت کامل نموده و باعث سلب آسایش مردم می شوند و فساد و بی عدالتی را فراگیر می کنند. بنابراین قوانین اسلام از باب رحمت به کل امت تشریع گشته است اما در بعضی از مواقع جراحی عضوی فاسد همانند (مشرکین، منافقین،متخلفان و ...) برای صحت بدن، ضروری و اجتناب ناپذیر است.