نور در حرم نور

بدترین لباس به نزد امام صادق (ع) لباسى بود که دل مردم را به خود جذب کند. گاهى که لباس نو بود مى‏فرمود بشویید کمى از نو بودن بیفتد و اتو کشیده نباشد، ما باید دلها را جذب خدا کنیم‏

احتمالا این بحث در آستانه تولد امام جواد (ع) است. یک چیزى از امام جواد (ع) بگویم: طرفداران امام جواد (ع) حضرت را از یک درب خصوصى به جلسات مى‏بردند، امام رضا (ع) نامه نوشت که پسرم، فرزندم از همان درب برو که بقیه مى‏روند. بله البته یک وقت یک مسأله حفاظتى است، براى مسائل حفاظتى حفظ جان واجب است ممکن است بگویند ایشان از این درب نیاید چون ما همه افراد را نمى‏شناسیم ولى اگر مسأله حفاظتى نیست، بلکه تشریفاتى است، تشریفاتى ممنوع و حفاظتى واجب است. آخه یک وقت است مى‏گویند اگر ایشان برود در حمام عمومى آدم‏هایى که در حمام هستند نمى‏شناسیم یک وقت ممکن است ایشان را در حمام خفه کنند. مثل امیر کبیر، چون نمى‏شناسیم آدم‏هاى ناشناس یک وقتى برود که حمام غرق بشود طورى نیست براى حفظ جان شخص است. ولى یک وقت مى‏گویند: زشت است مثل بقیه لخت شود. چه فرق مى‏کند؟

یک کسى خیلى پز مى‏داد و باد دماغ داشت. حضرت یک مقدارى خاک برداشت گفت: این خاک آیا ذراتش با هم فرق مى‏کند؟ گفت: همه شما از این خاکید. چه فرق مى‏کند؟

یک غریبه که وارد مى‏شد نمى‏فهمید که کدام پیغمبر است و مى‏پرسید: «أَیُّکُمْ رَسُولُ اللَّه» کدامتان پیغمبر هستید؟ یعنى اینطور نبود که پیغمبر صندلى و میز و متکّایش و...یک طورى باشد که ...

قرآن مى‏گوید: پیغمبر از مردم بود. «رَسُولًا مِنْهُم» (بقره/ 129) در مردم بود. «فیهِمْ رَسُولا» (آل‏عمران/ 164) با مردم بود. «وَ الَّذینَ مَعَه» (اعراف/ 64) «مِنهُم»، «فیهِم»، «مَعَه» یعنى از مردم، در مردم، با مردم.

لقد جاءکم رسول من انفسکم

قل انّما انا بشر مثلکم‏

«و لو جعلناه ملکاً لجعلناه رجلًا و للبسنا علیهم ما یلبسون‏

کان رسول‏اللَّه صلى الله علیه و آله یجلس على‏الارض و یأکل على‏الارض و تعقیل الشاة و یجیب دعوة المملوک‏s

«انّ اللَّه یکره من عبده ان یراه متمیّزاً بین اصحابه» «2»

به نقل از داستان راستان

امام رضا (ع) در حمام بودند و ناشناسى آمد و آن امام را نشناخت. گفت: مى‏شود براى ما کیسه بکشید؟ امام کیسه کشید. یک نفر این صحنه را دید، به مرد گفت: خجالت بکش، این امام رضا (ع) ست و هر چه التماس امام کرد که امام جسارت شد من نفهمیدم، امام گفتند من باید تا آخر کیسه را بکشم و باید بى‏تکلف بود.

«وَ اجْعَلْ لِذَوِى الْحَاجَاتِ مِنْکَ قِسْماً تُفَرِّغُ لَهُمْ فِیهِ شَخْصَک» (نهج‏البلاغه/ ص 439) قرار بده براى مردم گرفتار از زمانى را و فارغ کنى خودت را از کارهاى حکومتى و مملکتى و آزاد کنى خودت را و ببین مردم درد و دلشان چه هست. خودت را فارغ کن و یک زمانى را سهم بده به مردم که مردم مستقیم با خودت تماس بگیرند.

«وتَجْلِسُ لَهُمْ مَجْلِساً عَامّا» پهلوى مردم بصورت عام بنشین و بگو هر چه مى‏خواهید بگوئید. «فَتَوَاضَعْ فِیهِ لِلَّهِ الَّذِى خَلَقَک» تواضع کن در آن مجلس براى خدایى که تو را آفرید. «وَ تُقْعِدُ عَنْهُمْ جُنْدَک» لشکرت را بنشان یعنى به لشکرت بگو بروید کنار مى‏خواهم خودش با خودم حرف بزند. «وَأَعْوَانَکَ مِنْ أَحْرَاسِکَ وَ شُرَطِک» بنشان از مردم لشکرت را و یارانت و پاسدارها و شرطه‏ها را (پلیس) همه را کنار بگذار و بگو مردم هر کس مى‏خواهد خودش با خودم حرف بزند. «حَتَّى یُکَلِّمَکَ مُکَلِّمُهُم» تا متکلم و سخنگوى آنها حرفش را بزند «غَیْرَ مُتَعْتِع» بدون اینکه دلواپس از جایى باشد و بدون دلهره حرفش را بزند