#بیانات خب، اگر این پایبندی به ارزشهای اساسی وجود داشت -که این شاخص اوّل بود-
حرکت، حرکت مستمر و مستقیم خواهد بود و در تندباد حوادث، این حرکت تغییر
پیدا نمیکند. [امّا] اگر این پایبندی وجود نداشت، نقطهی مقابل این
پایبندی، عملگرایی افراطی است؛ یعنی هر روزی به یک طرف رفتن و هر حادثهای
انسان را به یک طرف کشاندن:
میکِشد از هر طرف، چون پَر کاهی مرا
وسوسهی اینوآن، دمدمهی خویشتن
این میشود عملگرایی؛ هر روزی انعطاف به یک جهت و به یک سمت؛ این منافات
دارد با آن پایبندی. در تعبیر قرآنی، این پایبندی به ارزشها را «استقامت»
نام نهادهاند: فَاستَقِم کَمآ اُمِرتَ وَ مَن تابَ مَعَک(۱۰) -آیهی قرآن
در سورهی مبارکهی هود- یا اِنَّ الَّذِینَ قالُوا رَبُّنَا اللهُ ثُمَّ
استَقاموا تَتَنَزَّلُ عَلَیهِمُ المَلٰئِکَةُ اَلّا تَخافُوا وَ لَا
تَحزَنوا وَ اَبشِروا بِالجَنَّة؛(۱۱) در تعبیر قرآنی، اسم این پایبندی به
مبانی و ارزشها استقامت است.
#بیانات رآن میفرماید: «انّ الّذین قالوا ربّنا اللَّه ثمّ استقاموا تتنزّل علیهم
الملائکة(1)». «ربّنا اللَّه» یعنی اعتراف به عبودیّت در مقابل خدا و
تسلیم در مقابل او. این چیز خیلی بزرگی است؛ اما کافی نیست. وقتی میگوییم
«ربّنا اللَّه»، برای همین لحظهای که میگوییم، خیلی خوب است؛ اما اگر
«ربّنا اللَّه» را فراموش کردیم، «ربّنا اللَّه» امروزِ ما دیگر برای فردای
ما کاری صورت نخواهد داد. لذا میفرماید: «ثمّ استقاموا»؛ پایداری و
استقامت کنند و در این راه باقی بمانند. این است که موجب میشود «تتنزّل علیهم
الملائکة»، والّا با یک لحظه و یک برهه خوب بودن، فرشتگان خدا بر انسان
نازل نمیشوند، نور هدایت و دست کمک الهی به سوی انسان دراز نمیشود و انسان
به مرتبه عباد صالحین نمیرسد. باید این را ادامه داد و در این راه باقی
ماند؛ «ثمّ استقاموا». اگر بخواهید این استقامت به وجود آید، باید به طور
دائم مراقبت کنید که این بارِ مبنای معنویت از سطح لازم پایین نیفتد.
#بیانات باید با روحیهای بسیجی یعنی با «احساس تکلیف، بدون توقع،
فداکارانه، بدون خودنمایی و برای رضای خدا» کار کرد و حتی یک روز را
برای خدمت به مردم از دست نداد. ۱۳۸۱/۱۲/۱۹
در این راه ثابتقدم باشید و آن را ادامه دهید. شروع، چیز مبارکی است؛ اما
کافی نیست. «انّ الّذین قالوا ربّنا اللَّه ثمّ استقاموا تتنزّل علیهم
الملائکة». وقتی استقامت ورزیدید، در راهی پای فشردید و آن را استمرار
دادید، ارزش آن مضاعف میشود. به شروعِ خوب اکتفا نکنید؛ بنا را بگذارید بر
ادامه راه، همراه با دقّت و ملاحظه و مراعات همه شرایطی که برای ادامه این
راه لازم است. بنابراین راه خدمترسانی و اهتمام به آن را ادامه دهید
امروز امریکا قدرتش، هیمنهاش، ابهت ابرقدرتیاش در چشم ملتها ریخته و
ملتها بیدار شدهاند؛ جرئت و جسارت پیدا کردهاند. و عامل اصلی شما هستید؛
شما ملت ایران، شما جوانها، که قیام کردید، ایستادید، انقلاب کردید، حرف
حقی را زدید، پای آن حرف ایستادید. «انّ الّذین قالوا ربّنا اللَّه ثمّ
استقاموا»؛ استقامت کردید. نتیجه این است که خدای متعال رحمت و برکتش را بر
شما نازل میکند؛ «تتنزّل علیهم
الملائکة الّا تخافوا و لاتحزنوا». خوف از دشمن در دل جوانان ایرانی نیست.
جوانان ما از دشمن نمیترسند. حزن و اندوه بر اینکه زیر سلطهی دشمنند، در
دل آنها نیست. «الّا تخافوا و لاتحزنوا»؛ خوف نداشته باشید، حزن و اندوه
نداشته باشید. این پیام ملائکهی الهی و فرشتگان الهی به شماست.
#بیانات استقامت کردن اساس کار است؛ والّا یک وزنهی سنگین را آدم ضعیفی مثل بنده هم
ممکن است بردارد و یک لحظه سرِ دست بلند کند؛ لیکن نمیتواند نگه دارد؛ آن
را میاندازد. قوی و کنندهی کار، کسی است که بتواند این وزنهی سنگین را
ظرف مدت لازم سرِ دستش نگه دارد. خیلی از ماها نیتهایمان خوب است و با
نیتِ خوب وارد میشویم؛ اما نمیتوانیم این نیت را نگه داریم؛ این نیت در
اثنای راه به موانعی برخورد میکند؛ سایش پیدا میکند؛ کمرنگ و ضعیف میشود و
احیاناً یک جاذبهی قوىِ معارضی دل را - که جایگاه نیت، دل است - به سوی
خودش جذب میکند؛ یک وقت نگاه میکنید، میبینید اصلاً نیت رفت؛ نیت یک چیز
دیگر شده؛ آن وقت راه انسان عوض میشود.
ارسال نظر
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیانثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
ِ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ خَالِدٍ قَالَ: تَلَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع هَذِهِ الْآیَةَ إِنَّ الَّذِینَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِکَةُ أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ إِلَى آخِرِ الْآیَةِ فَقَالَ أَمَا وَ اللَّهِ یَا سُلَیْمَانُ لَرُبَّمَا أَتْکَأْنَاهُمْ وَسَائِدَنَا فِی بُیُوتِنَا.