نور در حرم نور

یک عده هستند که قرآن مى‏گوید: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللَّهَ عَلى حَرْفٍ فَإِنْ أَصابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَ إِنْ أَصابَتْهُ فِتْنَهٌ انْقَلَبَ عَلى وَجْهِهِ» (حج/ 11) بعضى‏ها از روى خیر یک کار به آن کار دست مى‏زنند. اگر به او خیر رسید مى‏گوید: قربان این نماز جمعه بروم. مى‏گوید: این هفته به نماز جمعه رفتیم، چند معامله خوب گیرمان آمد. هفته‏ى دیگر هم به نماز جمعه مى‏روم. «وَ إِنْ أَصابَتْهُ فِتْنَهٌ انْقَلَبَ عَلى وَجْهِهِ» اگر نمازجمعه رفت و کفش هایش گم شد، مى‏گوید: دیگر به نماز جمعه نمى‏روم. خلاصه مى‏خواهد ببیند وضع چگونه است، مى‏گوید: حالا دو سه روز داخل حزب اللهى‏ها بشویم تا ببینیم بالاخره قصه از چه قرار است؟ اگر خوب بود که حزب اللهى مى‏شویم. اگر خوب نبود، که هیچ! ایمان بر شک مشکل است.

عده‏اى باور مى‏کنند ولى موقتاً باور مى‏کنند. حالا ببینیم چه مى‏شود؟ یک امام رضا برویم، ببینیم چه مى‏شود؟ حدیث داریم دعا که مى‏کنید باورتان بیاید که خدا دعا را مستجاب مى‏کند. نگویید: حالا یک توجهى هم به خدا بکنیم ببینیم مى‏شود یا نمى‏شود؟ حدیث داریم اگر مى‏خواهید دعایتان مستجاب بشود، چنان دعا کنید مثل این که خدا قطعاً این دعا را مستجاب مى‏کند. با خوش بینى دعا کنید. حدیث داریم‏ «أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِىَ الْمُؤْمِنِ بِى» (کافى، ج 2، ص 72) خدا مى‏گوید: من در کنار گمان مردم هستم. یک طنزى هم هست که بعضى‏ها مى‏گویند: من از اول ساده زندگى نمى‏کنم،

برنامه درسهایى از قرآن سال 61، احکام،اخلاق،عقاید5، ص: 6

مؤمن از کوه محکم‏تر است. چون کوه گاهى ریزش مى‏کند، اما مؤمن ریزش نمى‏کند. گاهى وقتها انسان یک سیلى که مى‏خورد همه حرفهایش از یادش مى‏رود. در ماجراى کربلا این همه اهلبیت (ع) زجر کشیدند و یک سر سوزن هم عقب نشینى نکردند. زینب کبرى (س) به یزید فرمود: «انّى استصغرک» من تو را خیلى پست و کوچک مى‏دانم. الله اکبر! خیلى مهم است که کسى به ابر قدرت جهان که آنقدر زور دارد که امام حسین (ع) را آنگونه شهید کرد، خواهر آن شهید و مادر شهید، زنى که 72 داغ دیده، مى‏آید در کاخ یزید و مى‏فرماید: خیلى پستى!! این کار یعنى رسیدن به یقین، برابر کسانى که یقین ندارند افرادى هستند که زود چهره عوض مى‏کنند. قرآن مى‏فرماید: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللَّهَ عَلى حَرْفٍ فَإِنْ أَصابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَ إِنْ أَصابَتْهُ فِتْنَهٌ انْقَلَبَ عَلى وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَهَ ذلِکَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبینُ» حج/ 11)

آخرهاى زمان شاه بود، بعضى‏ها روى منبرها سخنرانى‏هاى انقلابى مى‏کردند. بعضى مردم، هم دوست داشتند حرفهاى آقا را گوش کنند و هم مى‏ترسیدند که ساواکى‏ها آنها را بگیرند. این قبیل افراد لب در مى‏نشینند تا هم حرفهاى آقا را بشنوند و هم اگر مسئله‏اى پیش بیاید فرار کنند