نور در حرم نور

بر اساس آیه (51 غافر)، نصرت الهی در همه جوانب و مطلق است اما در مورد پیامبران و مومنان به صورت های مختلف جلوه کرده است که قرآن بخشی از آن را بیان کرده است:

1. الفت و انس:

 إِذْ یُغَشِّیکُمُ اَلنُّعٰاسَ أَمَنَةً مِنْهُ وَ یُنَزِّلُ عَلَیْکُمْ مِنَ اَلسَّمٰاءِ مٰاءً لِیُطَهِّرَکُمْ بِهِ وَ یُذْهِبَ عَنْکُمْ رِجْزَ اَلشَّیْطٰانِ وَ لِیَرْبِطَ عَلىٰ قُلُوبِکُمْ وَ یُثَبِّتَ بِهِ اَلْأَقْدٰامَ  ﴿الأنفال‏، 11﴾

1. استجابت دعا:
   •  وَ نُوحاً إِذْ نٰادىٰ مِنْ قَبْلُ فَاسْتَجَبْنٰا لَهُ فَنَجَّیْنٰاهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ اَلْکَرْبِ اَلْعَظِیمِ  ﴿الأنبیاء، 76﴾
   •  فَاسْتَجَبْنٰا لَهُ فَکَشَفْنٰا مٰا بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَ آتَیْنٰاهُ أَهْلَهُ وَ مِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنٰا وَ ذِکْرىٰ لِلْعٰابِدِینَ  ﴿الأنبیاء، 84﴾
   •  فَاسْتَجَبْنٰا لَهُ وَ نَجَّیْنٰاهُ مِنَ اَلْغَمِّ وَ کَذٰلِکَ نُنْجِی اَلْمُؤْمِنِینَ  ﴿الأنبیاء، 88﴾
   •  فَاسْتَجَبْنٰا لَهُ وَ وَهَبْنٰا لَهُ یَحْیىٰ وَ أَصْلَحْنٰا لَهُ زَوْجَهُ إِنَّهُمْ کٰانُوا یُسٰارِعُونَ فِی اَلْخَیْرٰاتِ وَ یَدْعُونَنٰا رَغَباً وَ رَهَباً وَ کٰانُوا لَنٰا خٰاشِعِینَ  ﴿الأنبیاء، 90﴾
   •  وَ یَسْتَجِیبُ اَلَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا اَلصّٰالِحٰاتِ وَ یَزِیدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ وَ اَلْکٰافِرُونَ لَهُمْ عَذٰابٌ شَدِیدٌ  ﴿الشورى‏، 26﴾
   •  فَاسْتَجٰابَ لَهُ رَبُّهُ فَصَرَفَ عَنْهُ کَیْدَهُنَّ إِنَّهُ هُوَ اَلسَّمِیعُ اَلْعَلِیمُ  ﴿یوسف‏، 34﴾

1. مجزه و استدلال:

 لَقَدْ أَرْسَلْنٰا رُسُلَنٰا بِالْبَیِّنٰاتِ وَ أَنْزَلْنٰا مَعَهُمُ اَلْکِتٰابَ وَ اَلْمِیزٰانَ لِیَقُومَ اَلنّٰاسُ بِالْقِسْطِ وَ أَنْزَلْنَا اَلْحَدِیدَ فِیهِ بَأْسٌ شَدِیدٌ وَ مَنٰافِعُ لِلنّٰاسِ وَ لِیَعْلَمَ اَللّٰهُ مَنْ یَنْصُرُهُ وَ رُسُلَهُ بِالْغَیْبِ إِنَّ اَللّٰهَ قَوِیٌّ عَزِیزٌ  ﴿الحدید، 25﴾

1. اعطای حکومت:

 أَمْ یَحْسُدُونَ اَلنّٰاسَ عَلىٰ مٰا آتٰاهُمُ اَللّٰهُ مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آتَیْنٰا آلَ إِبْرٰاهِیمَ اَلْکِتٰابَ وَ اَلْحِکْمَةَ وَ آتَیْنٰاهُمْ مُلْکاً عَظِیماً  ﴿النساء، 54﴾

1. غلبه در جنگ:

 وَ لَقَدْ نَصَرَکُمُ اَللّٰهُ بِبَدْرٍ وَ أَنْتُمْ أَذِلَّةٌ فَاتَّقُوا اَللّٰهَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ  ﴿آل‏عمران‏، 123﴾

 لَقَدْ نَصَرَکُمُ اَللّٰهُ فِی مَوٰاطِنَ کَثِیرَةٍ وَ یَوْمَ حُنَیْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْکُمْ کَثْرَتُکُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنْکُمْ شَیْئاً وَ ضٰاقَتْ عَلَیْکُمُ اَلْأَرْضُ بِمٰا رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّیْتُمْ مُدْبِرِینَ  ﴿التوبة، 25﴾

1. سکینه و آرامش:
   •  ثُمَّ أَنْزَلَ اَللّٰهُ سَکِینَتَهُ عَلىٰ رَسُولِهِ وَ عَلَى اَلْمُؤْمِنِینَ وَ أَنْزَلَ جُنُوداً لَمْ تَرَوْهٰا وَ عَذَّبَ اَلَّذِینَ کَفَرُوا وَ ذٰلِکَ جَزٰاءُ اَلْکٰافِرِینَ  ﴿التوبة، 26﴾
   •  إِلاّٰ تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اَللّٰهُ إِذْ أَخْرَجَهُ اَلَّذِینَ کَفَرُوا ثٰانِیَ اِثْنَیْنِ إِذْ هُمٰا فِی اَلْغٰارِ إِذْ یَقُولُ لِصٰاحِبِهِ لاٰ تَحْزَنْ إِنَّ اَللّٰهَ مَعَنٰا فَأَنْزَلَ اَللّٰهُ سَکِینَتَهُ عَلَیْهِ وَ أَیَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْهٰا وَ جَعَلَ کَلِمَةَ اَلَّذِینَ کَفَرُوا اَلسُّفْلىٰ وَ کَلِمَةُ اَللّٰهِ هِیَ اَلْعُلْیٰا وَ اَللّٰهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ  ﴿التوبة، 40﴾
   •  إِذْ جَعَلَ اَلَّذِینَ کَفَرُوا فِی قُلُوبِهِمُ اَلْحَمِیَّةَ حَمِیَّةَ اَلْجٰاهِلِیَّةِ فَأَنْزَلَ اَللّٰهُ سَکِینَتَهُ عَلىٰ رَسُولِهِ وَ عَلَى اَلْمُؤْمِنِینَ وَ أَلْزَمَهُمْ کَلِمَةَ اَلتَّقْوىٰ وَ کٰانُوا أَحَقَّ بِهٰا وَ أَهْلَهٰا وَ کٰانَ اَللّٰهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیماً  ﴿الفتح‏، 26﴾

1. هلاکت دشمن:
   •  فَانْتَقَمْنٰا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنٰاهُمْ فِی اَلْیَمِّ بِأَنَّهُمْ کَذَّبُوا بِآیٰاتِنٰا وَ کٰانُوا عَنْهٰا غٰافِلِینَ  ﴿الأعراف‏، 136﴾
   •  فَأَرٰادَ أَنْ یَسْتَفِزَّهُمْ مِنَ اَلْأَرْضِ فَأَغْرَقْنٰاهُ وَ مَنْ مَعَهُ جَمِیعاً  ﴿الإسراء، 103﴾
   •  وَ نَصَرْنٰاهُ مِنَ اَلْقَوْمِ اَلَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیٰاتِنٰا إِنَّهُمْ کٰانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَأَغْرَقْنٰاهُمْ أَجْمَعِینَ  ﴿الأنبیاء، 77﴾
   •  فَلَمّٰا آسَفُونٰا اِنْتَقَمْنٰا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنٰاهُمْ أَجْمَعِینَ  ﴿الزخرف‏، 55﴾

1. امدادهای غیبی:
   •  إِذْ تَقُولُ لِلْمُؤْمِنِینَ أَ لَنْ یَکْفِیَکُمْ أَنْ یُمِدَّکُمْ رَبُّکُمْ بِثَلاٰثَةِ آلاٰفٍ مِنَ اَلْمَلاٰئِکَةِ مُنْزَلِینَ  ﴿آل‏عمران‏، 124﴾
   •  وَ أَنْزَلَ اَلَّذِینَ ظٰاهَرُوهُمْ مِنْ أَهْلِ اَلْکِتٰابِ مِنْ صَیٰاصِیهِمْ وَ قَذَفَ فِی قُلُوبِهِمُ اَلرُّعْبَ فَرِیقاً تَقْتُلُونَ وَ تَأْسِرُونَ فَرِیقاً  ﴿الأحزاب‏، 26﴾
   •  هُوَ اَلَّذِی أَخْرَجَ اَلَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ اَلْکِتٰابِ مِنْ دِیٰارِهِمْ لِأَوَّلِ اَلْحَشْرِ مٰا ظَنَنْتُمْ أَنْ یَخْرُجُوا وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ مٰانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اَللّٰهِ فَأَتٰاهُمُ اَللّٰهُ مِنْ حَیْثُ لَمْ یَحْتَسِبُوا وَ قَذَفَ فِی قُلُوبِهِمُ اَلرُّعْبَ یُخْرِبُونَ بُیُوتَهُمْ بِأَیْدِیهِمْ وَ أَیْدِی اَلْمُؤْمِنِینَ فَاعْتَبِرُوا یٰا أُولِی اَلْأَبْصٰارِ  ﴿الحشر، 2﴾
   • ثُمَّ نَصَرْتَهُ‏ بِالرُّعْبِ‏ وَ حَفَفْتَهُ بِجَبْرَئِیلَ وَ مِیکَائِیلَ وَ الْمُسَوِّمِینَ مِنْ مَلَائِکَتِکَ وَ وَعَدْتَهُ أَنْ تُظْهِرَ دِینَهُ‏ عَلَى الدِّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُون(دعای ندبه)‏

1. گسترش پیروان:
   •  هُوَ اَلَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدىٰ وَ دِینِ اَلْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَى اَلدِّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ اَلْمُشْرِکُونَ  ﴿التوبة، 33﴾

1. نجات از خطرها:
   •  فَأَنْجَیْنٰاهُ وَ أَصْحٰابَ اَلسَّفِینَةِ وَ جَعَلْنٰاهٰا آیَةً لِلْعٰالَمِینَ  ﴿العنکبوت‏، 15﴾

1. خنثی کردن حیله ها:
   •  ذٰلِکُمْ وَ أَنَّ اَللّٰهَ مُوهِنُ کَیْدِ اَلْکٰافِرِینَ  ﴿الأنفال‏، 18﴾

منبع: مقاله ی «نصرت های الهی در قرآن»

From <http://wikifeqh.ir/%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C_%D8%A7%D9%84%D9%87%DB%8C_%D8%AF%D8%B1_%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86>

#آیات مرتبط

• • نصرت الهی از سنت های خداوند متعال است:
    • • إِنّٰا لَنَنْصُرُ رُسُلَنٰا وَ اَلَّذِینَ آمَنُوا فِی اَلْحَیٰاةِ اَلدُّنْیٰا وَ یَوْمَ یَقُومُ اَلْأَشْهٰادُ  ﴿غافر، 51﴾
      • یٰا أَیُّهَا اَلَّذِینَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اَللّٰهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدٰامَکُمْ  ﴿محمد، 7﴾
      • کَتَبَ اَللّٰهُ لَأَغْلِبَنَّ أَنَا وَ رُسُلِی إِنَّ اَللّٰهَ قَوِیٌّ عَزِیزٌ  ﴿المجادلة، 21﴾
      • وَ لَقَدْ أَرْسَلْنٰا مِنْ قَبْلِکَ رُسُلاً إِلىٰ قَوْمِهِمْ فَجٰاؤُهُمْ بِالْبَیِّنٰاتِ فَانْتَقَمْنٰا مِنَ اَلَّذِینَ أَجْرَمُوا وَ کٰانَ حَقًّا عَلَیْنٰا نَصْرُ اَلْمُؤْمِنِینَ  ﴿الروم‏، 47﴾
      • ثُمَّ نُنَجِّی رُسُلَنٰا وَ اَلَّذِینَ آمَنُوا کَذٰلِکَ حَقًّا عَلَیْنٰا نُنْجِ اَلْمُؤْمِنِینَ  ﴿یونس‏، 103﴾
      • اَلَّذِینَ أُخْرِجُوا مِنْ دِیٰارِهِمْ بِغَیْرِ حَقٍّ إِلاّٰ أَنْ یَقُولُوا رَبُّنَا اَللّٰهُ وَ لَوْ لاٰ دَفْعُ اَللّٰهِ اَلنّٰاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوٰامِعُ وَ بِیَعٌ وَ صَلَوٰاتٌ وَ مَسٰاجِدُ یُذْکَرُ فِیهَا اِسْمُ اَللّٰهِ کَثِیراً وَ لَیَنْصُرَنَّ اَللّٰهُ مَنْ یَنْصُرُهُ إِنَّ اَللّٰهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ  ﴿الحج‏، 40﴾
      • إِنْ یَنْصُرْکُمُ اَللّٰهُ فَلاٰ غٰالِبَ لَکُمْ وَ إِنْ یَخْذُلْکُمْ فَمَنْ ذَا اَلَّذِی یَنْصُرُکُمْ مِنْ بَعْدِهِ وَ عَلَى اَللّٰهِ فَلْیَتَوَکَّلِ اَلْمُؤْمِنُونَ  ﴿آل‏عمران‏، 160﴾
      • حَتّٰى إِذَا اِسْتَیْأَسَ اَلرُّسُلُ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ کُذِبُوا جٰاءَهُمْ نَصْرُنٰا فَنُجِّیَ مَنْ نَشٰاءُ وَ لاٰ یُرَدُّ بَأْسُنٰا عَنِ اَلْقَوْمِ اَلْمُجْرِمِینَ  ﴿یوسف‏، 110﴾

#آیات مرتبط

• • آیات مربوط به نصرت پیامبران و مومنان:
• نصرت حضرت نوح:
  • فَکَذَّبُوهُ فَنَجَّیْنٰاهُ وَ مَنْ مَعَهُ فِی اَلْفُلْکِ وَ جَعَلْنٰاهُمْ خَلاٰئِفَ وَ أَغْرَقْنَا اَلَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیٰاتِنٰا فَانْظُرْ کَیْفَ کٰانَ عٰاقِبَةُ اَلْمُنْذَرِینَ  ﴿یونس‏، 73﴾
  • وَ نُوحاً إِذْ نٰادىٰ مِنْ قَبْلُ فَاسْتَجَبْنٰا لَهُ فَنَجَّیْنٰاهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ اَلْکَرْبِ اَلْعَظِیمِ  ﴿الأنبیاء، 76﴾
• نصرت حضرت ابراهیم:
  • قُلْنٰا یٰا نٰارُ کُونِی بَرْداً وَ سَلاٰماً عَلىٰ إِبْرٰاهِیمَ  ﴿الأنبیاء، 69﴾

• نصرت حضرت لوط:
  • إِذْ نَجَّیْنٰاهُ وَ أَهْلَهُ أَجْمَعِینَ  ﴿الصافات‏، 134﴾

• نصرت حضرت یوسف:
  • وَ قٰالَ اَلَّذِی اِشْتَرٰاهُ مِنْ مِصْرَ لاِمْرَأَتِهِ أَکْرِمِی مَثْوٰاهُ عَسىٰ أَنْ یَنْفَعَنٰا أَوْ نَتَّخِذَهُ وَلَداً وَ کَذٰلِکَ مَکَّنّٰا لِیُوسُفَ فِی اَلْأَرْضِ وَ لِنُعَلِّمَهُ مِنْ تَأْوِیلِ اَلْأَحٰادِیثِ وَ اَللّٰهُ غٰالِبٌ عَلىٰ أَمْرِهِ وَ لٰکِنَّ أَکْثَرَ اَلنّٰاسِ لاٰ یَعْلَمُونَ  ﴿یوسف‏، 21﴾
  • وَ کَذٰلِکَ مَکَّنّٰا لِیُوسُفَ فِی اَلْأَرْضِ یَتَبَوَّأُ مِنْهٰا حَیْثُ یَشٰاءُ نُصِیبُ بِرَحْمَتِنٰا مَنْ نَشٰاءُ وَ لاٰ نُضِیعُ أَجْرَ اَلْمُحْسِنِینَ  ﴿یوسف‏، 56﴾

• نصرت حضرت شعیب:
  • وَ لَمّٰا جٰاءَ أَمْرُنٰا نَجَّیْنٰا شُعَیْباً وَ اَلَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنّٰا وَ أَخَذَتِ اَلَّذِینَ ظَلَمُوا اَلصَّیْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِی دِیٰارِهِمْ جٰاثِمِینَ  ﴿هود، 94﴾

• نصرت حضرت صالح:
  • فَلَمّٰا جٰاءَ أَمْرُنٰا نَجَّیْنٰا صٰالِحاً وَ اَلَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنّٰا وَ مِنْ خِزْیِ یَوْمِئِذٍ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ اَلْقَوِیُّ اَلْعَزِیزُ  ﴿هود، 66﴾

• نصرت حضرت هود:
  • وَ لَمّٰا جٰاءَ أَمْرُنٰا نَجَّیْنٰا هُوداً وَ اَلَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنّٰا وَ نَجَّیْنٰاهُمْ مِنْ عَذٰابٍ غَلِیظٍ  ﴿هود، 58﴾

• نصرت حضرت یونس:
  • فَاسْتَجَبْنٰا لَهُ وَ نَجَّیْنٰاهُ مِنَ اَلْغَمِّ وَ کَذٰلِکَ نُنْجِی اَلْمُؤْمِنِینَ  ﴿الأنبیاء، 88﴾

• نصرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله:
  • إِنّٰا فَتَحْنٰا لَکَ فَتْحاً مُبِیناً  ﴿الفتح‏، 1﴾

• نصرت مومنان:
  • وَ لَقَدْ نَصَرَکُمُ اَللّٰهُ بِبَدْرٍ وَ أَنْتُمْ أَذِلَّةٌ فَاتَّقُوا اَللّٰهَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ  ﴿آل‏عمران‏، 123﴾
  • لَقَدْ نَصَرَکُمُ اَللّٰهُ فِی مَوٰاطِنَ کَثِیرَةٍ وَ یَوْمَ حُنَیْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْکُمْ کَثْرَتُکُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنْکُمْ شَیْئاً وَ ضٰاقَتْ عَلَیْکُمُ اَلْأَرْضُ بِمٰا رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّیْتُمْ مُدْبِرِینَ  ﴿التوبة، 25﴾
  • ثُمَّ أَنْزَلَ اَللّٰهُ سَکِینَتَهُ عَلىٰ رَسُولِهِ وَ عَلَى اَلْمُؤْمِنِینَ وَ أَنْزَلَ جُنُوداً لَمْ تَرَوْهٰا وَ عَذَّبَ اَلَّذِینَ کَفَرُوا وَ ذٰلِکَ جَزٰاءُ اَلْکٰافِرِینَ  ﴿التوبة، 26﴾
  • إِذْ جَعَلَ اَلَّذِینَ کَفَرُوا فِی قُلُوبِهِمُ اَلْحَمِیَّةَ حَمِیَّةَ اَلْجٰاهِلِیَّةِ فَأَنْزَلَ اَللّٰهُ سَکِینَتَهُ عَلىٰ رَسُولِهِ وَ عَلَى اَلْمُؤْمِنِینَ وَ أَلْزَمَهُمْ کَلِمَةَ اَلتَّقْوىٰ وَ کٰانُوا أَحَقَّ بِهٰا وَ أَهْلَهٰا وَ کٰانَ اَللّٰهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیماً  ﴿الفتح‏، 26﴾
  • هُوَ اَلَّذِی أَنْزَلَ اَلسَّکِینَةَ فِی قُلُوبِ اَلْمُؤْمِنِینَ لِیَزْدٰادُوا إِیمٰاناً مَعَ إِیمٰانِهِمْ وَ لِلّٰهِ جُنُودُ اَلسَّمٰاوٰاتِ وَ اَلْأَرْضِ وَ کٰانَ اَللّٰهُ عَلِیماً حَکِیماً  ﴿الفتح‏، 4﴾
  • حَتّٰى إِذَا اِسْتَیْأَسَ اَلرُّسُلُ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ کُذِبُوا جٰاءَهُمْ نَصْرُنٰا فَنُجِّیَ مَنْ نَشٰاءُ وَ لاٰ یُرَدُّ بَأْسُنٰا عَنِ اَلْقَوْمِ اَلْمُجْرِمِینَ  ﴿یوسف‏، 110﴾

#آیات مرتبط

• یاد خدا و شکر نعمت ها و نصرت هایش موجب یادشدن ما توسط خدا و افزایش نعمت های خداوند متعال بر ما می شود:
  • فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَ اُشْکُرُوا لِی وَ لاٰ تَکْفُرُونِ  ﴿البقرة، 152﴾
  • وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّکُمْ لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ وَ لَئِنْ کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذٰابِی لَشَدِیدٌ  ﴿إبراهیم‏، 7﴾

• یاد کردن خدا همانطوری که پدرانتان را یاد می کنید:(أقول: نکته ای که در باب یاد کردن پدر وجود دارد این است که ما وقتی پدرمان  را یاد میکنیم امیدمان فقط به  خیر از اوست و امید به شر از او نداریم؛ لذا در یادکردن خداوند نیز باید فقط امید خیر داشته باشیم):
  • فَإِذٰا قَضَیْتُمْ مَنٰاسِکَکُمْ فَاذْکُرُوا اَللّٰهَ کَذِکْرِکُمْ آبٰاءَکُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِکْراً فَمِنَ اَلنّٰاسِ مَنْ یَقُولُ رَبَّنٰا آتِنٰا فِی اَلدُّنْیٰا وَ مٰا لَهُ فِی اَلْآخِرَةِ مِنْ خَلاٰقٍ  ﴿البقرة، 200﴾

• یادآوری نعمت های خداوند متعال:
  • وَ إِذٰا طَلَّقْتُمُ اَلنِّسٰاءَ فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِکُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ وَ لاٰ تُمْسِکُوهُنَّ ضِرٰاراً لِتَعْتَدُوا وَ مَنْ یَفْعَلْ ذٰلِکَ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ وَ لاٰ تَتَّخِذُوا آیٰاتِ اَللّٰهِ هُزُواً وَ اُذْکُرُوا نِعْمَتَ اَللّٰهِ عَلَیْکُمْ وَ مٰا أَنْزَلَ عَلَیْکُمْ مِنَ اَلْکِتٰابِ وَ اَلْحِکْمَةِ یَعِظُکُمْ بِهِ وَ اِتَّقُوا اَللّٰهَ وَ اِعْلَمُوا أَنَّ اَللّٰهَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ  ﴿البقرة، 231﴾
  • یٰا بَنِی إِسْرٰائِیلَ اُذْکُرُوا نِعْمَتِیَ اَلَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَ أَوْفُوا بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ وَ إِیّٰایَ فَارْهَبُونِ  ﴿البقرة، 40﴾
  • یٰا بَنِی إِسْرٰائِیلَ اُذْکُرُوا نِعْمَتِیَ اَلَّتِی أَنْعَمْتُ عَلَیْکُمْ وَ أَنِّی فَضَّلْتُکُمْ عَلَى اَلْعٰالَمِینَ  ﴿البقرة، 47﴾
  • وَ اِعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اَللّٰهِ جَمِیعاً وَ لاٰ تَفَرَّقُوا وَ اُذْکُرُوا نِعْمَتَ اَللّٰهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنْتُمْ أَعْدٰاءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوٰاناً وَ کُنْتُمْ عَلىٰ شَفٰا حُفْرَةٍ مِنَ اَلنّٰارِ فَأَنْقَذَکُمْ مِنْهٰا کَذٰلِکَ یُبَیِّنُ اَللّٰهُ لَکُمْ آیٰاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ  ﴿آل‏عمران‏، 103﴾
  • وَ اُذْکُرُوا نِعْمَةَ اَللّٰهِ عَلَیْکُمْ وَ مِیثٰاقَهُ اَلَّذِی وٰاثَقَکُمْ بِهِ إِذْ قُلْتُمْ سَمِعْنٰا وَ أَطَعْنٰا وَ اِتَّقُوا اَللّٰهَ إِنَّ اَللّٰهَ عَلِیمٌ بِذٰاتِ اَلصُّدُورِ  ﴿المائدة، 7﴾
  • یٰا أَیُّهَا اَلَّذِینَ آمَنُوا اُذْکُرُوا نِعْمَتَ اَللّٰهِ عَلَیْکُمْ إِذْ هَمَّ قَوْمٌ أَنْ یَبْسُطُوا إِلَیْکُمْ أَیْدِیَهُمْ فَکَفَّ أَیْدِیَهُمْ عَنْکُمْ وَ اِتَّقُوا اَللّٰهَ وَ عَلَى اَللّٰهِ فَلْیَتَوَکَّلِ اَلْمُؤْمِنُونَ  ﴿المائدة، 11﴾
  • وَ اُذْکُرُوا إِذْ جَعَلَکُمْ خُلَفٰاءَ مِنْ بَعْدِ عٰادٍ وَ بَوَّأَکُمْ فِی اَلْأَرْضِ تَتَّخِذُونَ مِنْ سُهُولِهٰا قُصُوراً وَ تَنْحِتُونَ اَلْجِبٰالَ بُیُوتاً فَاذْکُرُوا آلاٰءَ اَللّٰهِ وَ لاٰ تَعْثَوْا فِی اَلْأَرْضِ مُفْسِدِینَ  ﴿الأعراف‏، 74﴾
  • وَ لاٰ تَقْعُدُوا بِکُلِّ صِرٰاطٍ تُوعِدُونَ وَ تَصُدُّونَ عَنْ سَبِیلِ اَللّٰهِ مَنْ آمَنَ بِهِ وَ تَبْغُونَهٰا عِوَجاً وَ اُذْکُرُوا إِذْ کُنْتُمْ قَلِیلاً فَکَثَّرَکُمْ وَ اُنْظُرُوا کَیْفَ کٰانَ عٰاقِبَةُ اَلْمُفْسِدِینَ  ﴿الأعراف‏، 86﴾
  • وَ إِذْ قٰالَ مُوسىٰ لِقَوْمِهِ اُذْکُرُوا نِعْمَةَ اَللّٰهِ عَلَیْکُمْ إِذْ أَنْجٰاکُمْ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ یَسُومُونَکُمْ سُوءَ اَلْعَذٰابِ وَ یُذَبِّحُونَ أَبْنٰاءَکُمْ وَ یَسْتَحْیُونَ نِسٰاءَکُمْ وَ فِی ذٰلِکُمْ بَلاٰءٌ مِنْ رَبِّکُمْ عَظِیمٌ  ﴿إبراهیم‏، 6﴾

• یادآوری خدا به وسیله ی نماز:
  • فَإِنْ خِفْتُمْ فَرِجٰالاً أَوْ رُکْبٰاناً فَإِذٰا أَمِنْتُمْ فَاذْکُرُوا اَللّٰهَ کَمٰا عَلَّمَکُمْ مٰا لَمْ تَکُونُوا تَعْلَمُونَ  ﴿البقرة، 239﴾

• یاد آوری گذشته و نعمت ها و عبرت گیری از آن ها، از ویژگی های اهل خرد است:
  • یُؤْتِی اَلْحِکْمَةَ مَنْ یَشٰاءُ وَ مَنْ یُؤْتَ اَلْحِکْمَةَ فَقَدْ أُوتِیَ خَیْراً کَثِیراً وَ مٰا یَذَّکَّرُ إِلاّٰ أُولُوا اَلْأَلْبٰابِ  ﴿البقرة، 269﴾
  • أَ فَمَنْ یَعْلَمُ أَنَّمٰا أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ اَلْحَقُّ کَمَنْ هُوَ أَعْمىٰ إِنَّمٰا یَتَذَکَّرُ أُولُوا اَلْأَلْبٰابِ  ﴿الرعد، 19﴾

• لزوم آگاهی از گذشته و عبرت گیری از آن ها برای مومنان:
  • وَ کُلاًّ نَقُصُّ عَلَیْکَ مِنْ أَنْبٰاءِ اَلرُّسُلِ مٰا نُثَبِّتُ بِهِ فُؤٰادَکَ وَ جٰاءَکَ فِی هٰذِهِ اَلْحَقُّ وَ مَوْعِظَةٌ وَ ذِکْرىٰ لِلْمُؤْمِنِینَ  ﴿هود، 120﴾

• عاقبت فراموشی و عدم یادآوری نعمت ها:
  • وَ مِنَ اَلَّذِینَ قٰالُوا إِنّٰا نَصٰارىٰ أَخَذْنٰا مِیثٰاقَهُمْ فَنَسُوا حَظًّا مِمّٰا ذُکِّرُوا بِهِ فَأَغْرَیْنٰا بَیْنَهُمُ اَلْعَدٰاوَةَ وَ اَلْبَغْضٰاءَ إِلىٰ یَوْمِ اَلْقِیٰامَةِ وَ سَوْفَ یُنَبِّئُهُمُ اَللّٰهُ بِمٰا کٰانُوا یَصْنَعُونَ  ﴿المائدة، 14﴾
  • فَبِمٰا نَقْضِهِمْ مِیثٰاقَهُمْ لَعَنّٰاهُمْ وَ جَعَلْنٰا قُلُوبَهُمْ قٰاسِیَةً یُحَرِّفُونَ اَلْکَلِمَ عَنْ مَوٰاضِعِهِ وَ نَسُوا حَظًّا مِمّٰا ذُکِّرُوا بِهِ وَ لاٰ تَزٰالُ تَطَّلِعُ عَلىٰ خٰائِنَةٍ مِنْهُمْ إِلاّٰ قَلِیلاً مِنْهُمْ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اِصْفَحْ إِنَّ اَللّٰهَ یُحِبُّ اَلْمُحْسِنِینَ  ﴿المائدة، 13﴾
  • وَ إِذْ قالَ مُوسى‏ لِقَوْمِهِ یا قَوْمِ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ جَعَلَ فیکُمْ أَنْبِیاءَ وَ جَعَلَکُمْ مُلُوکاً وَ آتاکُمْ ما لَمْ یُؤْتِ أَحَداً مِنَ الْعالَمینَ (20مائده)
    • • یا قَوْمِ ادْخُلُوا الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتی‏ کَتَبَ اللَّهُ لَکُمْ وَ لا تَرْتَدُّوا عَلى‏ أَدْبارِکُمْ فَتَنْقَلِبُوا خاسِرینَ (21)
      • قالُوا یا مُوسى‏ إِنَّ فیها قَوْماً جَبَّارینَ وَ إِنَّا لَنْ نَدْخُلَها حَتَّى یَخْرُجُوا مِنْها فَإِنْ یَخْرُجُوا مِنْها فَإِنَّا داخِلُونَ (22)
      • قالَ رَجُلانِ مِنَ الَّذینَ یَخافُونَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیْهِمَا ادْخُلُوا عَلَیْهِمُ الْبابَ فَإِذا دَخَلْتُمُوهُ فَإِنَّکُمْ غالِبُونَ وَ عَلَى اللَّهِ فَتَوَکَّلُوا إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنینَ (23)
      • قالُوا یا مُوسى‏ إِنَّا لَنْ نَدْخُلَها أَبَداً ما دامُوا فیها فَاذْهَبْ أَنْتَ وَ رَبُّکَ فَقاتِلا إِنَّا هاهُنا قاعِدُونَ (24)
      • قالَ رَبِّ إِنِّی لا أَمْلِکُ إِلاَّ نَفْسی‏ وَ أَخی‏ فَافْرُقْ بَیْنَنا وَ بَیْنَ الْقَوْمِ الْفاسِقینَ (25)
      •  قالَ فَإِنَّها مُحَرَّمَةٌ عَلَیْهِمْ أَرْبَعینَ سَنَةً یَتیهُونَ فِی الْأَرْضِ فَلا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْفاسِقینَ (26)(توضیح آیات 20 تا 26 سوره مائده: أقول: خداوند متعال دستور به یادآوری  نعمت ها و نصرت های گذشته کردند تا مردم از آن ها عبرت بگیرند و ادامه ی راه را نیز با قوت طی بکنند اما مردم، آن نصرت ها و نعمت ها را فراموش کردند و پیامبر خدا را یاری نکردند لذا خداوند متعال نیز آن ها را چهل سال در بیابانی آواره و محروم کرد)

• • فَلَمّٰا نَسُوا مٰا ذُکِّرُوا بِهِ فَتَحْنٰا عَلَیْهِمْ أَبْوٰابَ کُلِّ شَیْءٍ حَتّٰى إِذٰا فَرِحُوا بِمٰا أُوتُوا أَخَذْنٰاهُمْ بَغْتَةً فَإِذٰا هُمْ مُبْلِسُونَ  ﴿الأنعام‏، 44﴾(أقول در مورد آیه 44 انعام: یکی دیگر از عقاب های خداوند متعال برای کسانی که نعمت های خداوند را فراموش کنند و یادآوری نکنند این است که ابتدا مردم فراموش کار را غرق در نعمت کرده و ناگهان آنها را به عذابی مبتلا می کند)

• یکی از کارهای دشمنان و شیطان این است که مومنین را از یاد خدا و یاد نصرت ها و نعمت های خداوند متعال بازدارد و غافل کند:
  • إِنَّمٰا یُرِیدُ اَلشَّیْطٰانُ أَنْ یُوقِعَ بَیْنَکُمُ اَلْعَدٰاوَةَ وَ اَلْبَغْضٰاءَ فِی اَلْخَمْرِ وَ اَلْمَیْسِرِ وَ یَصُدَّکُمْ عَنْ ذِکْرِ اَللّٰهِ وَ عَنِ اَلصَّلاٰةِ فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ  ﴿المائدة، 91﴾

• یادآوری باعث می شود که گرفتار کید دشمنان و شیطان نشویم(بصیرت افزایی):
  • إِنَّ اَلَّذِینَ اِتَّقَوْا إِذٰا مَسَّهُمْ طٰائِفٌ مِنَ اَلشَّیْطٰانِ تَذَکَّرُوا فَإِذٰا هُمْ مُبْصِرُونَ  ﴿الأعراف‏، 201﴾

• گاهی اوقات ابتلاها و سختی ها و مشکلات ایجاد شده برای این است که ما متذکر خداوند متعال شویم:
  • وَ لَقَدْ أَخَذْنٰا آلَ فِرْعَوْنَ بِالسِّنِینَ وَ نَقْصٍ مِنَ اَلثَّمَرٰاتِ لَعَلَّهُمْ یَذَّکَّرُونَ  ﴿الأعراف‏، 130﴾
  • أَ وَ لاٰ یَرَوْنَ أَنَّهُمْ یُفْتَنُونَ فِی کُلِّ عٰامٍ مَرَّةً أَوْ مَرَّتَیْنِ ثُمَّ لاٰ یَتُوبُونَ وَ لاٰ هُمْ یَذَّکَّرُونَ  ﴿التوبة، 126﴾

• وظیفه ی ما این است که نعمت ها و نصرت ها را برای مردم یادآوری کنیم:
  • فَلَمّٰا نَسُوا مٰا ذُکِّرُوا بِهِ أَنْجَیْنَا اَلَّذِینَ یَنْهَوْنَ عَنِ اَلسُّوءِ وَ أَخَذْنَا اَلَّذِینَ ظَلَمُوا بِعَذٰابٍ بَئِیسٍ بِمٰا کٰانُوا یَفْسُقُونَ  ﴿الأعراف‏، 165﴾
  • وَ لَقَدْ أَرْسَلْنٰا مُوسىٰ بِآیٰاتِنٰا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَکَ مِنَ اَلظُّلُمٰاتِ إِلَى اَلنُّورِ وَ ذَکِّرْهُمْ بِأَیّٰامِ اَللّٰهِ إِنَّ فِی ذٰلِکَ لَآیٰاتٍ لِکُلِّ صَبّٰارٍ شَکُورٍ  ﴿إبراهیم‏، 5﴾

• یادآوری نعمت ها عاملی برای تقواست:
  • وَ إِذْ أَخَذْنٰا مِیثٰاقَکُمْ وَ رَفَعْنٰا فَوْقَکُمُ اَلطُّورَ خُذُوا مٰا آتَیْنٰاکُمْ بِقُوَّةٍ وَ اُذْکُرُوا مٰا فِیهِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ  ﴿البقرة، 63﴾
  • وَ إِذْ نَتَقْنَا اَلْجَبَلَ فَوْقَهُمْ کَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَ ظَنُّوا أَنَّهُ وٰاقِعٌ بِهِمْ خُذُوا مٰا آتَیْنٰاکُمْ بِقُوَّةٍ وَ اُذْکُرُوا مٰا فِیهِ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ  ﴿الأعراف‏، 171﴾

• یادآوری نعمت های گذشته عاملی برای فلاح و رستگاری:
  • أَ وَ عَجِبْتُمْ أَنْ جٰاءَکُمْ ذِکْرٌ مِنْ رَبِّکُمْ عَلىٰ رَجُلٍ مِنْکُمْ لِیُنْذِرَکُمْ وَ اُذْکُرُوا إِذْ جَعَلَکُمْ خُلَفٰاءَ مِنْ بَعْدِ قَوْمِ نُوحٍ وَ زٰادَکُمْ فِی اَلْخَلْقِ بَصْطَةً فَاذْکُرُوا آلاٰءَ اَللّٰهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ  ﴿الأعراف‏، 69﴾
  • یٰا أَیُّهَا اَلَّذِینَ آمَنُوا إِذٰا لَقِیتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا وَ اُذْکُرُوا اَللّٰهَ کَثِیراً لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ  ﴿الأنفال‏، 45﴾

• یاد خدا موجب خشیّت و در نتیجه افزایش ایمان می شود:
  • إِنَّمَا اَلْمُؤْمِنُونَ اَلَّذِینَ إِذٰا ذُکِرَ اَللّٰهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَ إِذٰا تُلِیَتْ عَلَیْهِمْ آیٰاتُهُ زٰادَتْهُمْ إِیمٰاناً وَ عَلىٰ رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ  ﴿الأنفال‏، 2﴾

• ذکر خدا موجب اطمینان و آرامش می شود(به این صورت که وقتی یاد خدا باشی متوجه خواهی شد که هیچ قدرت استقلالی ای غیر از خدا وجود ندارد و از این طریق آرام  خواهی شد):
  • اَلَّذِینَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اَللّٰهِ أَلاٰ بِذِکْرِ اَللّٰهِ تَطْمَئِنُّ اَلْقُلُوبُ  ﴿الرعد، 28﴾

#تفسیر

ترجمه تفسیر المیزان، ج‏17، ص: 270

[مقصود از اینکه انبیاء (علیهم السلام) منصور هستند و جند خدا غالبند]

" وَ لَقَدْ سَبَقَتْ کَلِمَتُنا لِعِبادِنَا الْمُرْسَلِینَ إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنْصُورُونَ"" کلمه" خداى تعالى براى ایشان، عبارت است از قضایى که در باره آنان رانده و حکمى که کرده. و" سبقت کلمه" یا به این است که عهد آن مقدم باشد و یا به این است که به نفوذ و غلبه مقدم شود. و حرف" لام" در جمله" لهم" معناى منفعت را افاده مى‏کند، مى‏فرماید: ما قضایى حتمى در باره ایشان راندیم که به طور یقین یارى شدگان باشند. و- به طورى که ملاحظه مى‏کنید- این معنا را با چند نوع تاکید بیان کرده. یکى حرف" لام" در ابتداى آیه، یکى کلمه" قد"، یکى کلمه" ان" و یکى حرف" لام" در" لهم".

در این آیه شریفه نصرت را مقید نکرده که انبیا (ع) را در دنیا نصرت مى‏دهد و یا در آخرت و یا به نحوى دیگر. بلکه در آیه دیگر نصرت را عمومیت داده و فرموده:

" إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهادُ"^[1].

پس رسولان خدا هم در حجت و دلیل منصورند، براى اینکه راه حق را پیش گرفته‏اند و راه حق هرگز شکست نمى‏خورد، و هم بر دشمنان خود منصورند، یا به اینکه خدا یاریشان مى‏دهد تا دشمنان را زیر دست کنند، و یا به اینکه از ایشان انتقام مى‏گیرند، چنانچه خداى تعالى فرموده:" وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ إِلَّا رِجالًا نُوحِی إِلَیْهِمْ مِنْ أَهْلِ الْقُرى‏ ... حَتَّى إِذَا اسْتَیْأَسَ الرُّسُلُ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ کُذِبُوا جاءَهُمْ نَصْرُنا فَنُجِّیَ مَنْ نَشاءُ وَ لا یُرَدُّ بَأْسُنا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِینَ"^[2].

و هم در آخرت منصورند، هم چنان که در جاى دیگر فرموده:" یَوْمَ لا یُخْزِی اللَّهُ النَّبِیَّ وَ الَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ"^[3]- و در همین نزدیکى‏ها در سوره مؤمن بیانى در این معنا گذشت.

" وَ إِنَّ جُنْدَنا لَهُمُ الْغالِبُونَ" و مراد از" جندنا" جامعه‏اى است که فرمانبردار امر خدا باشد و در راه خدا جهاد نماید، و این جامعه عبارت است از گروه مؤمنان و یا انبیاء به ضمیمه مؤمنان، که پیرو انبیایند، بنا بر احتمال دوم در این کلام تعمیم بعد از تخصیص به کار رفته، و به هر حال پس مؤمنان مانند پیشوایان خود منصورند، هم چنان که در جاى دیگر خطاب به مؤمنان فرموده:" وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ"^.

و این حکم یعنى نصرت و غلبه حکمى است اجتماعى و منوط است بر تحقق عنوان و لا غیر، یعنى این نصرت و غلبه تنها نصیب انبیا و مؤمنین واقعى است، که جند خدا هستند و به امر او عمل مى‏کنند و در راه او جهاد مى‏کنند هر جامعه‏اى که این عناوین بر آن صادق باشد، یعنى ایمان به خدا داشته باشد، و به اوامر خدا عمل کند و در راه او جهاد نماید منصور و غالب است، نه جامعه‏اى که این اسامى و عناوین را دارد و واقعیت آنها را ندارد. پس جامعه‏اى که از ایمان جز اسم در آن نمانده باشد و از انتسابش به خدا جز سخنى در آن نمانده باشد، نباید امید نصرت و غلبه را داشته باشد.

#تفسیر

1. تفسیر نمونه، ج‏19، ص: 187

حزب اللَّه پیروز است!

مى‏فرماید:" وعده قطعى ما براى بندگان مرسل ما از قبل مسلم شده" (وَ لَقَدْ سَبَقَتْ کَلِمَتُنا لِعِبادِنَا الْمُرْسَلِینَ‏).

" که آنها یارى مى‏شوند" (إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنْصُورُونَ‏).

" و لشکر ما در تمام صحنه‏ها پیروزند" (وَ إِنَّ جُنْدَنا لَهُمُ الْغالِبُونَ‏).

چه عبارت صریح و گویا، و چه وعده روح‏پرور و امیدبخشى؟! آرى پیروزى لشکر حق بر باطل، و غلبه جند اللَّه و یارى خداوند نسبت به بندگان مرسل و مخلص از وعده‏هاى مسلم او، و از سنتهاى قطعى است که در آیات فوق به عنوان" سَبَقَتْ کَلِمَتُنا" (این وعده و سنت ما از آغاز بوده) مطرح شده است.

این وعده الهى یکى از مهمترین مسائلى است که رهروان راه حق به آن دلگرمند، و از آن روح و جان مى‏گیرند، هر زمان خسته شوند با آن نفس، تازه مى‏کنند، و خون جدیدى در عروقشان جارى مى‏شود.

*** یک سؤال مهم: در اینجا سؤالى مطرح مى‏شود و آن اینکه: اگر مشیت و اراده الهى بر یارى پیامبران و پیروزى مؤمنان قرار گرفته، چگونه مشاهده مى‏کنیم که در طول تاریخ پرماجراى بشر پیامبرانى به شهادت رسیدند، و گروه‏هایى از مؤمنان مواجه با شکست شدند؟ اگر این یک سنت تخلف ناپذیر الهى است، پس این استثناها براى چیست؟! در پاسخ مى‏گوئیم:

اولا: پیروزى معنى وسیعى دارد، و همیشه به معنى غلبه ظاهرى و جسمانى بر دشمن نیست، گاه پیروزى پیروزى مکتب است، و مهمترین پیروزى همین است، فرض کنید پیامبر اسلام ص در یکى از غزوات شهید شده بود، اما مى‏بینیم آئینش دنیا را گرفته، آیا ممکن است این شهادت را به شکست تعبیر کنیم؟

مثال روشنتر اینکه امام حسین ع و یارانش در کربلا واقعا شربت شهادت نوشیدند، ولى هدف آنها این بود که چهره زشت" بنى امیه" را که مدعى خلافت پیامبر ص بودند اما در حقیقت جامعه اسلامى را به عصر جاهلیت باز مى‏گرداندند نشان دهند، و به این هدف بزرگ رسیدند، مسلمانان را از خطر آنان آگاه کردند و اسلام را از سقوط رهایى بخشیدند، آیا مى‏توان گفت آنها در کربلا مغلوب شدند؟! مهم این است که انبیاء و جنود الهى یعنى مؤمنان در برابر تمام تلاشهاى مستمر و منسجم دشمنان حق توانستند اهداف خود را در دنیا پیش ببرند و پیروان زیادى پیدا کنند و خط مکتبى خود را تداوم بخشند، و در برابر آن همه طوفان قد علم کنند و حتى در دنیاى امروز افکار اکثریت مردم جهان را به خود متوجه سازند.

نوع دیگر از پیروزى داریم که پیروزى تدریجى در برابر دشمن در طول قرنها است که گاه نسلى به میدان مى‏آید و پیروز نمى‏شود، اما نسلهاى آینده دنبال کار آنها را مى‏گیرند و به پیروزى مى‏رسند (مانند پیروزى نهایى لشکر اسلام بر لشکر صلیبیون بعد از دویست سال!) این نیز پیروزى براى مجموع محسوب مى‏شود.

ثانیا: فراموش نباید کرد که وعده خداوند دائر به غلبه مؤمنان یک وعده‏ مشروط است نه مطلق، و بسیارى از اشتباهات از عدم توجه به این حقیقت سرچشمه مى‏گیرد.

زیرا در آیات مورد بحث کلمه" عبادنا" (بندگان ما) و" جندنا" (لشکر ما) و یا تعبیرات مشابه دیگرى که در این زمینه در سایر آیات قرآن آمده، مانند حِزْبَ اللَّهِ‏- و- الَّذِینَ جاهَدُوا فِینا- و- وَ لَیَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ یَنْصُرُهُ‏ و مانند اینها همه دلیل روشنى است براى شرائط پیروزى.

ما مى‏خواهیم نه مؤمن مجاهدى باشیم، و نه جند مخلصى، و با این حال بر دشمنان حق و عدالت پیروز شویم! ما مى‏خواهیم در مسیر الهى با افکار و برنامه‏هاى شیطانى پیش برویم، بعد تعجب مى‏کنیم که چرا مغلوب دشمنان هستیم، مگر ما به وعده‏هاى خود عمل کرده‏ایم که از خدا مطالبه وفا به وعده‏هایش مى‏کنیم؟! در جنگ احد پیامبر اسلام ص وعده پیروزى به مسلمانان داده بود، و در مرحله اول جنگ نیز پیروز شدند، اما گروهى به فکر جمع‏آورى غنائم و ایجاد تفرقه و نفاق و رها کردن فرمان رسول خدا افتادند، و در حفاظت از دستاورد پیروزى آغاز جنگ و دره احد کوتاهى کردند، و همین امر سبب شکست نهایى آنها در آن جنگ شد.

گویا گروهى که خود را طلبکار مى‏دانستند خدمت پیامبر اسلام آمدند و با لحن خاصى عرض کردند پس وعده پیروزى چه شد؟

قرآن جواب بسیار جالبى به آنها گفت که شاهد گفتار ما است، فرمود: وَ لَقَدْ صَدَقَکُمُ اللَّهُ وَعْدَهُ إِذْ تَحُسُّونَهُمْ بِإِذْنِهِ حَتَّى إِذا فَشِلْتُمْ وَ تَنازَعْتُمْ فِی الْأَمْرِ وَ عَصَیْتُمْ مِنْ بَعْدِ ما أَراکُمْ ما تُحِبُّونَ مِنْکُمْ مَنْ یُرِیدُ الدُّنْیا وَ مِنْکُمْ مَنْ یُرِیدُ الْآخِرَةَ ثُمَّ صَرَفَکُمْ عَنْهُمْ لِیَبْتَلِیَکُمْ وَ لَقَدْ عَفا عَنْکُمْ وَ اللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ‏:(آل عمران آیه 152).

تعبیراتى مانند" فشلتم" (سست شدید).

" تنازعتم" (به اختلاف پرداختید).

" عصیتم" (نافرمانى کردید).

به خوبى نشان مى‏دهد که آنها شرائط نصرت الهى و پیروزى بر دشمن را رها کردند، در نتیجه به مقصود خود نرسیدند.

آرى خداوند هرگز قول نداده است که هر کس نام خود را مسلمان و سرباز اسلام نهاد، و دم از جند اللَّه، و حزب اللَّه زد، در تمام صحنه‏ها بر دشمن غلبه کند، این وعده الهى مخصوص کسانى است که از قلب و جان خواهان رضاى خدا و از نظر عمل در خط فرمان او باشند و تقوا و امانت را فراموش نکنند.

#تفسیر

1. ترجمه تفسیر المیزان، ج‏16، ص: 299

" وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِکَ رُسُلًا إِلى‏ قَوْمِهِمْ فَجاؤُهُمْ بِالْبَیِّناتِ فَانْتَقَمْنا مِنَ الَّذِینَ أَجْرَمُوا وَ کانَ حَقًّا عَلَیْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنِینَ" راغب مى‏گوید:" اصل" جرم" به فتح جیم و سکون راء، به معناى کندن میوه از درخت است،- تا آنجا که مى‏گوید- و" أجرم" به معناى این است که: فلانى صاحب جرم شد، مانند" أثمر و أتمر و البن" که به معناى این است که: صاحب میوه و خرما و شیر شد. این معناى لغوى ثلاثى و باب افعال کلمه است، و لیکن به عنوان استعاره در ارتکاب هر عمل زشتى استعمال مى‏شود، و در سراسر کلام عرب دیده نشده که این کلمه در حق اشخاص دانا و پسندیده استعمال شود"^[1].

و این آیه شریفه نظیر جمله معترضه است، و گویا بدین منظور آمده که بیان کند براى مؤمنین حقى بر پروردگارشان هست، و آن این است که: در دنیا و آخرت یاریشان کند، که یکى از مصادیق یارى او از ایشان این است که از مجرمین انتقام بگیرد.

این حقى است که از ناحیه خود خداى تعالى براى مؤمنین جعل شده، پس دیگر جا ندارد کسى بر آن اشکال کند که: خدا هیچ وقت مقهور و محکوم غیر خود نمى‏شود.

#تفسیر

1. تفسیر نمونه، ج‏16، ص: 467

و مؤمنان را یارى کردیم" همواره این حق بر ما بوده است که مؤمنان را یارى کنیم" (وَ کانَ حَقًّا عَلَیْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنِینَ‏).

تعبیر به" کان" که نشانه ریشه‏دار بودن این سنت است و تعبیر به" حق" و بعد از آن تعبیر به" علینا" که آن نیز بیانگر حق است تاکیدهاى پى در پى در این زمینه محسوب مى‏شود، و مقدم داشتن حقا علینا بر" نصر المؤمنین" که دلیل بر حصر است تاکید دیگرى مى‏باشد، و مجموعا چنین معنى مى‏دهد که به طور مسلم ما یارى کردن مؤمنان را بر عهده گرفته‏ایم، و بدون نیاز به یارى دیگرى ما این وعده خود را عملى خواهیم ساخت.

این جمله ضمنا مایه تسلى و دلدارى براى مسلمانانى است که در آن روز در مکه تحت فشار شدید دشمنانى قرار داشتند که از نظر عده و عده افزون بودند.

اصولا همین که دشمنان خدا غرق آلودگى و گناه هستند خود یکى از عوامل پیروزى و یارى مؤمنان است، چرا که همین گناه سرانجام ریشه آنها را مى‏زند، وسائل نابودیشان را با دست خودشان فراهم مى‏سازد، و انتقام الهى را به سراغ آنها مى‏فرستد.

#تفسیر

1. ترجمه تفسیر المیزان، ج‏9، ص: 47

[پیروزى مسلمین در جنگ بدر مرهون عنایت الهى و امدادهاى غیبى بوده است (... وَ ما رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ ...)]

" فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَ لکِنَّ اللَّهَ قَتَلَهُمْ وَ ما رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَ لکِنَّ اللَّهَ رَمى‏ ..." دقت در این آیه شکى باقى نمى‏گذارد در اینکه آیه شریفه اشاره به جنگ بدر مى‏کند، و جمله" ما رمیت ..." هم اشاره به آن مشت ریگى است که رسول خدا (ص) به طرف مشرکین پاشید، و منظور از" قتل" کشتار کفار بدست مسلمین در همان جنگ است، و ذیل آیه که مى‏فرماید:" وَ لِیُبْلِیَ الْمُؤْمِنِینَ مِنْهُ بَلاءً حَسَناً" دلالت دارد که سیاق آیه سیاق منت‏گذارى است، و خداى تعالى مى‏خواهد نصرت خود را بر مسلمین منت بگذارد، و به همین جهت نیز عین آن عملى را که رسول خدا (ص) نفى کرده براى وى اثبات نموده و مى‏فرماید:" تو نپاشیدى وقتى که پاشیدى".

از همه این شواهد بدست مى‏آید که منظور از جمله‏" فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَ لکِنَّ اللَّهَ قَتَلَهُمْ وَ ما رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَ لکِنَّ اللَّهَ رَمى‏" این است که عادى بودن داستان بدر را نفى نموده و انکار فرماید، و بفرماید: که خیال نکنید استیصال کفار و غلبه شما بر ایشان امرى عادى و طبیعى بود، چگونه ممکن است چنین باشد و حال آنکه عادتا و طبیعتا مردمى اندک و انگشت شمار و فاقد تجهیزات جنگى با یک یا دو راس اسب، و عدد مختصرى زره و شمشیر نمى‏توانند لشکرى مجهز به اسبان و اسلحه و مردان جنگى و آذوقه را تار و مار سازند چون عدد ایشان چند برابر است و نیروى ایشان قابل مقایسه با نیروى این عده نیست، وسائل غلبه و پیروزى همه با آنها است، پس قهرا آنها باید پیروز شوند.

پس این خداى سبحان بود که بوسیله ملائکه‏اى که نازل فرمود مؤمنین را استوار و کفار را مرعوب کرد، و با آن سنگ‏ریزه‏ها که رسول خدا (ص) به سمتشان پاشید فراریشان داد، و مؤمنین را بر کشتن و اسیر گرفتن آنان تمکن داده و بدین وسیله کید ایشان را خنثى و سر و صدایشان را خفه کرد.

پس جا دارد این کشتن و بستن و این سنگ‏ریزه پاشیدن و فرارى دادن همه به خداى سبحان نسبت داده شود نه به مؤمنین.

#تفسیر

1. تفسیر نور، ج‏3، ص: 299

وَ اذْکُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِیلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِی الْأَرْضِ تَخافُونَ أَنْ یَتَخَطَّفَکُمُ النَّاسُ فَآواکُمْ وَ أَیَّدَکُمْ بِنَصْرِهِ وَ رَزَقَکُمْ مِنَ الطَّیِّباتِ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ «26»

نکته ‏ها:

مسلمانان مکّه قبل از هجرت پیامبر به مدینه، همواره مورد اذیّت و آزار و شکنجه‏ى مشرکان بودند، لذا با سفارش و تدبیر پیامبر به صورت فردى یا دسته‏جمعى به دیگر مناطق هجرت مى‏کردند؛ بعضى به حبشه، بعضى به یمن و طائف و برخى به شعب ابى‏طالب رفتند و پیوسته در ترس و اضطراب بودند و هنگامى که به مدینه مهاجرت کردند، هیچ خانه و کاشانه‏اى نداشتند و عدّه‏ى بسیارى از آنان جزو اصحاب صُفّه ودر مسجد پیامبر جاى گرفته بودند. انصار نیز در اوائل هجرت پیامبر به مدینه، در فقر و ندارى و قحطى گرفتار بودند به‏ حدّى که به دانه‏اى خرما بسنده مى‏کردند، به علاوه گرفتار اذیّت و آزار یهودیان نیز بودند.

امّا در اواخر بعثت، خداوند به مسلمانان مکنت و توانایى داد و به چنان قدرتى رسیدند که اهل ذمّه به آنان جزیه مى‏دادند و یا مشرکان همواره در ترس و اضطراب از کشته و اسیرشدن و به غلامى و کنیزى گرفته شدن توسط مسلمانان بودند و بعضى نیز با طوع و رغبت اموال خود را تقدیم مسلمانان مى‏کردند. در اینجا خداوند ضعف و ناتوانى آنان را یادآور مى‏شود تا شکرگزار قدرت و امنیّت بوجود آمده باشند.

پیام‏ها:

1- یادآورى روزهاى ناتوانى و روزهاى یارى خداوند، مایه‏ى دور شدن از فتنه‏هاست. «وَ اتَّقُوا فِتْنَةً- وَ اذْکُرُوا»

2- در ابتدا تعداد مسلمانان، بسیار کم بود. (کلمه ‏ى‏ «قَلِیلٌ» به جاى‏ «قَلِیلُونَ»، تأکید بر کم بودن است)

3- مسلمانان در مکّه تا پیش از هجرت به مدینه، دائماً ترس و دلهره داشتند.

«تَخافُونَ» (فعل مضارع، نشانه ‏ى استمرار است)

4- در راه حقّ، از کمى نفرات وناتوانى وآوارگى نهراسیم، «وَ اذْکُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِیلٌ» که یارى خداوند حتمى است. فَآواکُمْ وَ أَیَّدَکُمْ‏ ...

5- امنیّت‏ «فَآواکُمْ»، توان رزمى و پیروزى‏ «أَیَّدَکُمْ بِنَصْرِهِ» و بهبودى وضع اقتصادى‏ «رَزَقَکُمْ مِنَ الطَّیِّباتِ»، از نعمت‏هاى ویژه‏ى الهى است.

6- یادآورى روزهاى ضعف و مقایسه‏ى آن با روزهاى پیروزى، مایه‏ى شکرگزارى و عشق و توکّل به خداوند است. وَ اذْکُرُوا ... لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ‏

7- در سایه‏ى ایمان، خداوند به گروه اندکِ ضعیفِ هراسناک، عزّت و قدرت و مکنت مى‏بخشد. (کلّ آیه)

#تفسیر

1. ترجمه تفسیر المیزان، ج‏9، ص: 67

 [روزگار استضعاف و نگرانى خود و تایید و یارى خدا را بیاد آورید]

" وَ اذْکُرُوا إِذْ أَنْتُمْ قَلِیلٌ مُسْتَضْعَفُونَ فِی الْأَرْضِ تَخافُونَ أَنْ یَتَخَطَّفَکُمُ النَّاسُ ..."" استضعاف" به معناى ضعیف شمردن و توهین و بى اعتنایى به امر چیزى است. و" تخطف" و" خطف" و" اختطاف" به معناى قاپیدن و گرفتن چیزى است به سرعت. و" ایواء" به معناى منزل دادن به کسى است تا در آن جاى گرفته و هر جا رفت به آنجا بازگردد، و" تایید" از ماده" اید" است که به معناى قوه و نیرو است.

از سیاق آیه استفاده مى‏شود که منظور از" آن روزى که مسلمین در زمین مستضعف بودند" روزگار ابتداى اسلام و قبل از هجرت بوده که مسلمین در مکه (در میان کفار) محصور بوده‏اند. و نیز منظور از" ناس" در جمله‏" تَخافُونَ أَنْ یَتَخَطَّفَکُمُ النَّاسُ" همان مشرکین عرب و رؤساى قریش است. و مقصود از اینکه فرمود:" فَآواکُمْ" این است که شما را در مدینه جاى داد. و منظور از نصرت و تایید در" و ایدکم بنصره" نصرتى است که خداوند در جنگ بدر از مسلمین کرد، و مقصود از" رزق طیب" آن غنیمت‏هاى جنگى است که خداوند به ایشان روزى نمود، و آن را براى آنها حلال کرد.

احوالى که خداوند در این آیه از مؤمنین برشمرده و منت‏هایى که در باره ایشان ذکر کرده هر چند مختص به مهاجرین است، و مربوط به انصار نیست، ولى منظور آیه در اینجا منت نهادن بر هر دو طایفه است، چون هر دو طایفه امت واحده و داراى دین واحد بودند، علاوه بر اینکه منت‏هایى که در این آیه مى‏شمارد نصرت و رزق طیب است که هر دو طایفه مشمول آن بوده‏اند، البته این معانى همه در صورتى است که قرار داشتن آیه را در سیاق آیات راجع به جنگ بدر در نظر بگیریم، چون اگر آیه را به لحاظ خودش به تنهایى معنا کنیم معنایش عمومى‏تر شده و شامل همه امت اسلام مى‏شود، نه فقط شامل مهاجر و انصار، چون اسلام تمامى مسلمین و گذشته و آینده ایشان را به صورت یک امت درآورده، پس داستانى که در این آیات نقل شده هر چه باشد داستان امت اسلام در ابتداى ظهور آن است، و خلاصه امت اسلام است که در بدو ظهورش از نظر نفرات و نیرو ناچیز بوده تا آن حدى که مى‏ترسیدند مشرکین مکه ایشان را به یک حمله کوتاه از بین ببرند، و خداوند آنان را در مدینه جاى داد و با مسلمان شدن سکنه مدینه عده ایشان را زیاد کرد، و در جنگ بدر و سایر مبارزات یاریشان نمود، و غنیمت‏ها و انواع نعمت‏ها را روزیشان کرد تا شاید شکرگزارى کنند.

#تفسیر

1. تفسیر نمونه، ج 27، ص: 403

(إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ )(وَ رَأَیتَ النَّاسَ یدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ، أَفْواجاً). به شکرانه این نعمت بزرگ و این پیروزی و نصرت الهی، پروردگارت را تسبیح و حمد کن، و از او آمرزش بخواه که او بسیار توبه پذیر است" (فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّک وَ اسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کانَ تَوَّاباً).

در ذیل آیه سه دستور مهم به پیغمبر اکرم ص (و طبعا به همه مؤمنان) می دهد که در حقیقت شکرانه ای برای این پیروزی بزرگ، و واکنش مناسبی در برابر این نصرت الهی است، دستور به" تسبیح" و" حمد" و" استغفار".

" تسبیح" به معنی منزه شمردن خداوند از هر گونه عیب و نقص است، و" حمد" برای توصیف او به صفات کمالیه است، و" استغفار" در برابر نقصانها و تقصیرهای بندگان است.این پیروزی بزرگ سبب شد که افکار شرک آلود زدوده شود، کمال و جمال خداوند ظاهرتر گردد، و گم کرده راهان به سوی حق بازگردند.این فتح عظیم سبب شد که افراد گمان نکنند خداوند یارانش را تنها می گذارد (پاکی از این نقص) و نیز بدانند که خداوند بر انجام وعده هایش توانا است (موصوف بودن به این کمال) و نیز بندگان به نقص خود در برابر عظمت او اعتراف کنند.

بعلاوه ممکن است به هنگام پیروزی واکنشهای نامطلوبی در انسان پیدا شود و گرفتار" غرور و خود برتربینی" گردد، و یا در برابر دشمن دست به" انتقام جویی و تصفیه حساب شخصی" زند، این سه دستور به او تعلیم می دهد که در لحظه حساس پیروزی بیاد صفات جلال و جمال خدا بیفتد، همه چیز را از او بداند، و در مقام استغفار برآید تا هم غرور و غفلت او زایل گردد، و هم از انتقام جویی بر کنار ماند.مسلم است پیغمبر اسلام ص همچون همه انبیاء" معصوم" بود پس دستور به استغفار برای چیست؟در پاسخ این سؤال باید گفت این سرمشقی است برای همه امت زیرا:

اولا: در طول این مبارزه طولانی که سالهای زیادی به طول انجامید (حدود بیست سال) و مسلمانان روزهای بسیار سخت و دردناکی را طی کردند، گاهی آن چنان حوادث پیچیده می شد که جانها به لب می رسید، و در افکار بعضی گمانهای بدی در مورد وعده های الهی پیدا می شد، همانگونه که قرآن در مورد جنگ" احزاب" می فرماید: وَ بَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَناجِرَ وَ تَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا " و دلها به گلوگاه رسیده بود و گمانهای (نامناسبی) در باره خدا داشتید" (احزاب- 10). اکنون که پیروزی فرا رسیده می فهمند که همه آن گمانها و بیتابیها غلط بوده، و باید در مقام" استغفار" برآیند.

ثانیا: انسان هر قدر حمد و ثنای الهی کند باز حق شکر او را ادا نخواهد کرد، و لذا در پایان این حمد و ثنا باید از تقصیر خویش" روی به درگاه خدا آورد" و استغفار کند.

ثالثا: معمولا بعد از پیروزیها وسوسه های شیطان شروع می شود، و حالت" غرور" از یک سو، و تندروی و انتقام جویی از سوی دیگر، به وجود می آید، در اینجا باید به یاد خدا بود، و پیوسته استغفار کرد تا هیچیک از این حالات پیدا نشود، یا اگر پیدا شده بر طرف گردد.

رابعا: همانگونه که در آغاز سوره گفتیم اعلام این پیروزی تقریبا به معنی اعلام پایان ماموریت پیامبر ص و اتمام عمر آن حضرت و شتافتن به لقای محبوب بود، و این حالت مناسب" تسبیح" و" حمد" و" استغفار" است، و لذا در روایات وارد شده است که بعد از نزول این سوره پیغمبر اکرم ص این جمله را بسیار تکرار می فرمود: سبحانک اللهم و بحمدک، اللهم اغفر لی انک انت التواب الرحیم: " خداوندا! منزهی، و تو را حمد و ستایش می کنم، خداوندا! مرا ببخش که تو بسیار توبه پذیر و مهربانی".

تنها پیغمبر اکرم ص نبود که به هنگام پیروزی نهایی بر دشمن به فکر تسبیح و حمد و استغفار بود بلکه در تاریخ سایر انبیاء نیز این مطلب به خوبی نمایان است.

مثلا حضرت" یوسف" ع هنگامی که بر اریکه حکومت مصر نشست، و پدر و مادر و برادران بعد از یک فراق طولانی به دیدار او نائل شدند، عرض کرد: رَبِّ قَدْ آتَیتَنِی مِنَ الْمُلْک وَ عَلَّمْتَنِی مِنْ تَأْوِیلِ الْأَحادِیثِ فاطِرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ أَنْتَ وَلِیی فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ تَوَفَّنِی مُسْلِماً وَ أَلْحِقْنِی بِالصَّالِحِینَ: (یوسف- 101).

و پیامبر خدا" سلیمان" ع هنگامی که تخت ملکه سبا را در برابر خود حاضر دید گفت: هذا مِنْ فَضْلِ رَبِّی لِیبْلُوَنِی أَ أَشْکرُ أَمْ أَکفُرُ: (نمل- 40).

#تفسیر

1. تفسیر نمونه، ج‏9، ص: 359

آیه 21 سوره یوسف:

در پایان آیه مى‏فرماید:(وَ اللَّهُ غالِبٌ عَلى‏ أَمْرِهِ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ‏).

یکى از مظاهر عجیب قدرت خداوند و تسلطش بر کارها این است که در بسیارى از موارد وسائل پیروزى و نجات انسان را بدست دشمنانش فراهم مى‏سازد، چنان که در مورد یوسف اگر نقشه برادران نبود او هرگز به چاه نمى‏رفت و اگر به چاه نرفته بود، به مصر نمى‏آمد، و اگر به مصر نیامده بود نه به زندان مى‏رفت و نه آن خواب عجیب فرعون و نه سرانجام عزیز مصر مى‏شد.

در حقیقت خداوند یوسف را با دست برادران بر تخت قدرت نشاند، هر چند آنها چنین تصور مى‏کردند که او را در چاه بدبختى سرنگون ساختند.

#تفسیر

1. ترجمه تفسیر المیزان، ج‏18، ص: 379

" إِنَّا فَتَحْنا لَکَ فَتْحاً مُبِیناً" این جمله در زمینه منت نهادن قرار دارد. و اگر مطلب را با کلمه" ان" و نسبت دادن فتح به نون عظمت (نا) و توصیف آن به کلمه" مبین" تاکید کرده، براى این است که نسبت به این فتح عنایتى داشته که با آن منت گذارده.

و مراد از این" فتح" به طورى که قرائن کلام هم تایید مى‏کند، فتحى است که خدا در صلح حدیبیه نصیب رسول خدا (ص) فرمود.

و اما اینکه این صلح فتحى مبین است که خدا به پیغمبرش روزى کرده، دقت در لحن آیات مربوط به این داستان، سرش را روشن مى‏کند، چون بیرون شدن رسول خدا (ص) و مؤمنین به منظور حج خانه خدا، عملى بسیار خطرناک بود، آن قدر که امید برگشتن به مدینه عادتا محتمل نبود، و آیه‏" بَلْ ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ یَنْقَلِبَ الرَّسُولُ وَ الْمُؤْمِنُونَ إِلى‏ أَهْلِیهِمْ أَبَداً" به همین معنا اشاره مى‏کند، چون مسلمانان عده‏اى قلیل، یعنى هزار و چهار صد نفر بودند و با پاى خود به طرف قریش مى‏رفتند، قریشى که داغ جنگ بدر و احد و احزاب را از آنان در دل دارند، قریشى که داراى پیروانى بسیارند و نیز داراى شوکت و قوتند، و مسلمانان کجا مى‏توانند حریف لشکر نیرومند مشرکین، آن هم در داخل شهر آنان باشند؟

و لیکن خداى سبحان مساله را به نفع رسول خدا (ص) و مؤمنین و به ضرر مشرکین تغییر داد، به طورى که مشرکین به این مقدار راضى شدند که براى مدت ده سال صلح کنند، با اینکه مؤمنین چنین امیدى از آنان نداشتند، ولى سرانجام چنین شد، و صلح کردند که مدت ده سال جنگ نداشته باشند، و هر یک از قریش به طرف مسلمین رفت، و یا از طرف مسلمین به طرف قریش رفت، آزارش ندهند، و در امانش بدانند. و نیز رسول خدا (ص) آن سال را به مدینه برگردد، و سال بعد به مکه وارد شود، و مردم مکه، شهر را براى سه روز براى ایشان خالى کنند.

و این سرنوشت روشنترین فتح و پیروزى است که خدا نصیب پیامبرش کرد و مؤثرترین عامل براى فتح مکه در سال هشتم هجرى شد، چون جمع کثیرى از مشرکین در این دو سال بین" صلح و فتح مکه" اسلام آوردند، علاوه بر این، سال بعد از صلح، یعنى سال هفتم هجرى، خیبر و قراى اطرافش را هم فتح کردند، و مسلمانان شوکتى بیشتر یافتند، و دامنه اسلام وسعتى روشن یافت، و نفرات مسلمین بیشتر شد، و آوازه‏شان منتشر شد، و بلاد زیادى را اشغال کردند. آن گاه در سال هشتم رسول خدا (ص) براى فتح مکه حرکت کرد، در حالى که به جاى هزار و چهار صد نفر در صلح حدیبیه، ده و یا دوازده هزار نفر لشکر داشت.

#تفسیر

1. ترجمه تفسیر المیزان، ج‏8، ص: 239

[اشاره به اینکه ازدیاد نسل از نعمت‏هاى الهى و از پایه‏هاى تکامل بشر است‏]

" وَ اذْکُرُوا إِذْ کُنْتُمْ قَلِیلًا فَکَثَّرَکُمْ وَ انْظُرُوا کَیْفَ کانَ عاقِبَةُ الْمُفْسِدِینَ"- در جمله اول مردم را به یاد یکى از نعمت‏هاى بزرگ خدا مى‏اندازد، و آن مساله ازدیاد نسل است براى اینکه انسان بر خلاف سایر انواع حیوانات زندگیش اجتماعى است، و آن کمالاتى که براى این نوع میسر و متوقع است و خلاصه، سعادت عالیه‏اى که انسان را از سایر انواع حیوانات متمایز مى‏کند و حساب او را از آنها جدا مى‏سازد اقتضاء مى‏کند که این موجود داراى ادوات و قواى مختلف و ترکیبات وجودى خاصى بوده باشد که با داشتن آن نمى‏تواند مانند سایر حیوانات بطور انفرادى زندگى نموده و همه حوائج ضرورى خود را تامین نماید، بلکه ناگزیر است از اینکه در تحصیل خوراک، پوشاک، مسکن، همسر و سایر حوائج با سایر افراد تشریک مساعى نموده و همه با کمک فکرى و عملى یکدیگر حوائج خود را تامین نمایند.

پر واضح است که براى چنین موجودى کثرت افراد، نعمت بسیار بزرگى است، زیرا هر چه بر عدد افراد اجتماعش افزوده شود نیروى اجتماعیش بیشتر و فکر و اراده و عمل آن قوى‏تر مى‏گردد و به دقایق بیشتر و باریک‏ترى از حوائج پى برده در حل مشکلات و تسخیر قواى طبیعت راه‏حل‏هاى دقیق‏ترى را پیدا مى‏کند.

روى این حساب مساله ازدیاد نسل و اینکه عدد افراد بشر به تدریج رو به فزونى مى‏گذارد خود یکى از نعمت‏هاى الهى و از پایه‏ها و ارکان تکامل بشر است. آرى، هیچ وقت یک ملت چند هزار نفرى نیروى جنگى و استقلال سیاسى و اقتصادى و قدرت علمى و ارادى و عملى ملت چندین میلیونى را ندارد.

و اما عاقبت مفسدین، این نیز براى کسانى که چشم بصیرت داشته باشند موعظه و عبرت بزرگى است و خوشبختانه تاریخ به اندازه کافى از احوال امم گذشته ضبط کرده، همه مى‏دانند که در دورانهاى گذشته از قیاصره و فراعنه و اکاسره و فغافره‏ و امثال آنان گردن‏فرازانى طاغى بوده‏اند که دل‏ها را از هیبت سلطنت خود مرعوب نموده خانه‏ها را خراب و اموال را غارت مى‏کردند، و خون مردم را به سهولت ریخته، زن و فرزند آنان را به زیر یوغ بردگى خود مى‏کشیدند، خداى تعالى هم آنان را در این ظلم و ستم مهلت داد تا به اوج قدرت خود رسیده و به منتهاى درجه شوکت نائل آمدند، دنیا و زینت و شهواتش دل آنان را فریفته و از اینکه ساعتى عقل خود را به کار اندازند بازشان داشت، و تمامى اوقات خود را صرف عیش و نوش نموده، هواى دل را معبود خود ساختند، و به این وسیله خداوند گمراهشان ساخته کارشان را به اینجا کشانید که در عین داشتن قدرت و اراده و هر نعمت دیگرى از آن استفاده ننموده، به تدریج از میان رفتند و امروز جز نام ننگینى از بعضى از آنان باقى نمانده است، آرى سنت پروردگار بر این جریان یافته که انسان زندگى خود را بر اساس تعقل بنا کند، و اگر غیر این کند و راه فساد و افساد را پیش گیرد، طبع عالم و اسباب جارى در آن با او بناى ضدیت و دشمنى را مى‏گذارد و او هر قدر هم نیرومند باشد در بین دو سنگ آسیاى طبیعت له و نابود مى‏شود.

#تفسیر

1. ترجمه تفسیر المیزان، ج‏12، ص: 23

[مراد از" ایام اللَّه" در جمله:" وَ ذَکِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللَّهِ‏"]

" وَ ذَکِّرْهُمْ بِأَیَّامِ اللَّهِ إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ"- شکى نیست که مراد از" ایام"، ایام مخصوصى است، و نسبت دادن ایام مخصوص به خدا با اینکه همه ایام ‏و همه موجودات از خداست، حتما به خاطر حوادثى است که در آن ایام مخصوص به وجود آمده و امر خداى تعالى را ظاهر ساخته است، که در دیگر ایام چنین ظهورى رخ نداده است، پس به طور مسلم مقصود از ایام خدا، آن زمان‏هایى است که امر خدا و آیات وحدانیت و سلطنت او ظاهر شده، و یا ظاهر مى‏شود، مانند روز مرگ، که در آن روز سلطنت آخرتى خدا هویدا مى‏گردد، و اسباب دنیوى از سببیت و تاثیر مى‏افتند، و نیز مانند روز قیامت که هیچ کس براى دیگرى مالک چیزى نیست و براى کسى کارى نمى‏تواند بکند، و همه امور، تنها به دست خدا است، و نیز مانند ایامى که قوم نوح و عاد و ثمود در آن ایام به هلاکت رسیدند، چون این گونه ایام، ایامى هستند که قهر و غلبه الهى در آن ظاهر گشته، و عزت خدایى، خودنمایى کرده است.

ممکن هم هست ایام ظهور رحمت و نعمت الهى، جزء این ایام بوده باشد، البته آن ایامى که نعمتهاى الهى آن چنان ظهورى یافته که در دیگر ایام به آن روشنى نبوده است، مانند روزى که حضرت نوح و یارانش از کشتى بیرون آمدند و مشمول سلام و برکات خدا شدند، و روزى که ابراهیم (ع) از آتش نجات یافت، و امثال اینها، زیرا اینگونه ایام، مانند ایام مذکور دیگر، در حقیقت نسبتى به غیر خدا نداشته، بلکه ایام خدا و منسوب به اویند، هم چنان که ایام امتها و اقوام را به آنها نسبت داده، که از آن جمله است ایام عرب، مانند" روز ذى قار" و" روز فجار" و" روز بعاث" و امثال اینها.

همانطور که گفتیم سیاق کلام، سیاق بیانى است که عزت خدا اقتضا دارد و مقتضاى عزت خدا، هم نعمت دادن است، و هم عذاب کردن.

#تفسیر

1. منبع : تسنیم، ج4، ص41. , جوادی آملی

یادآوری نعمت های مادی و معنوی برای ترغیب به شکر و تحذیر از کفران، حدوثا و بقاء، از سنت های الهی است که توسط پیامبران صلی الله علیه و آله اعمال می شود؛ نظیر آنچه حضرت هود به قوم خود، یعنی عاد فرمود: «وَاذْکرُوا إِذْ جَعَلَکمْ خُلَفَاءَ مِنْ بَعْدِ قَوْمِ نُوحٍ وَزَادَکمْ فِی الْخَلْقِ بَسْطَةً فَاذْکرُوا آلاءَ اللَّهِ لَعَلَّکمْ تُفْلِحُونَ» و مانند آنچه حضرت صالح به قوم خود، یعنی ثمود فرمود: « وَاذْکرُوا إِذْ جَعَلَکمْ خُلَفَاءَ مِنْ بَعْدِ عَادٍ وَبَوَّأَکمْ فِی الأرْضِ تَتَّخِذُونَ مِنْ سُهُولِهَا قُصُورًا وَتَنْحِتُونَ الْجِبَالَ بُیوتًا فَاذْکرُوا آلاءَ اللَّهِ وَلا تَعْثَوْا فِی الأرْضِ مُفْسِدِینَ»و شبیه آنچه حضرت موسی علیه السلام به قوم خود، یعنی بنی اسرائیل فرمود: «وَإِذْ قَالَ مُوسَی لِقَوْمِهِ یا قَوْمِ اذْکرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیکمْ إِذْ جَعَلَ فِیکمْ أَنْبِیاءَ وَجَعَلَکمْ مُلُوکا وَآتَاکمْ مَا لَمْ یؤْتِ أَحَدًا مِنَ الْعَالَمِینَ» بنابراین، آنچه در قرآن کریم امده است در سلسله تذکره های انبیای سلف است. سنت تحویل ناپذیر الهی این است که اگر ملتی ناسپاسی کرد خطر تبدیل نعمت به نقمت به عنوان تهویل و تخویف خدایی عامل هشدار دهنده ای خواهد بود.

در نظر اولیای الهی که همواره نعمت او را در حجاب نقمت و جمال او را در پوشش جلال مشاهده می کنند و مهر او را در متن قهر می یابند، سراسر رخدادهای جهان نعمت است و عنوان (نعمتی ) قید احترازی در برابر نقمت نیست. این گروه در ضراء همانند سرّاء به یاد خدایند و در بلا چون ولا به یاد اویند؛ زیرا گنج او را در عین رنج می یابند.

یادآوری نعمت زمینه ای برای شکر نعمت است و اصرار خدای سبحان بر این امر برای آن است که انسان در سعادت باقی بماند؛ زیرا انسانی که به یاد نعمت خدا نبوده و متذکر ولی نعمت خود نباشد نعمت را در راه باطل صرف می کند در نتیجه سعادت خود را از دست می دهد. 

#روایت

1. (نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 268):

أَیُّهَا الْیَفَنُ الْکَبِیرُ الَّذِی قَدْ لَهَزَهُ الْقَتِیرُ کَیْفَ أَنْتَ إِذَا الْتَحَمَتْ أَطْوَاقُ النَّارِ بِعِظَامِ الْأَعْنَاقِ وَ نَشِبَتِ الْجَوَامِعُ‏ حَتَّى أَکَلَتْ لُحُومَ السَّوَاعِدِ فَاللَّهَ اللَّهَ مَعْشَرَ الْعِبَادِ وَ أَنْتُمْ سَالِمُونَ فِی الصِّحَّةِ قَبْلَ السُّقْمِ وَ فِی الْفُسْحَةِ قَبْلَ الضِّیقِ‏ فَاسْعَوْا فِی فَکَاکِ رِقَابِکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ تُغْلَقَ رَهَائِنُهَا-أَسْهِرُوا عُیُونَکُمْ وَ أَضْمِرُوا بُطُونَکُمْ وَ اسْتَعْمِلُوا أَقْدَامَکُمْ وَ أَنْفِقُوا أَمْوَالَکُمْ‏ وَ خُذُوا مِنْ أَجْسَادِکُمْ فَجُودُوا بِهَا عَلَى أَنْفُسِکُمْ وَ لَا تَبْخَلُوا بِهَا عَنْهَا فَقَدْ قَالَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ- إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُمْ‏ وَ قَالَ تَعَالَى‏ مَنْ ذَا الَّذِی یُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَیُضاعِفَهُ لَهُ وَ لَهُ أَجْرٌ کَرِیمٌ‏ فَلَمْ یَسْتَنْصِرْکُمْ‏ مِنْ ذُلٍّ وَ لَمْ یَسْتَقْرِضْکُمْ مِنْ قُلٍّ اسْتَنْصَرَکُمْ وَ لَهُ‏ جُنُودُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‏ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ‏ وَ اسْتَقْرَضَکُمْ وَ لَهُ‏ خَزائِنُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‏ وَ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ وَ إِنَّمَا أَرَادَ أَنْ یَبْلُوَکُمْ‏ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا فَبَادِرُوا بِأَعْمَالِکُمْ تَکُونُوا مَعَ جِیرَانِ اللَّهِ فِی دَارِهِ‏ رَافَقَ بِهِمْ رُسُلَهُ وَ أَزَارَهُمْ مَلَائِکَتَهُ وَ أَکْرَمَ أَسْمَاعَهُمْ أَنْ تَسْمَعَ حَسِیسَ‏ نَارٍ أَبَداً وَ صَانَ أَجْسَادَهُمْ أَنْ تَلْقَى لُغُوباً وَ نَصَباً- ذلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشاءُ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ‏ أَقُولُ مَا تَسْمَعُونَ‏ وَ اللَّهُ الْمُسْتَعانُ‏ عَلَى نَفْسِی وَ أَنْفُسِکُمْ وَ هُوَ حَسْبُنَا وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ.

#روایت

1. تفسیر نور الثقلین، ج‏4، ص: 191

86- وَ جَاءَتِ الرِّوَایَةُ عَنْ أُمِّ الدَّرْدَاءِ أَنَّهَا قَالَتْ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ یَقُولُ: مَا مِنِ امْرِءٍ مُسْلِمٍ یَرُدُّ عَنْ عِرْضِ أَخِیهِ إِلَّا کَانَ حَقّاً عَلَى اللَّهِ أَنْ یَرُدَّ عَنْهُ نَارَ جَهَنَّمَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ، ثُمَّ قَرَأَ وَ کانَ حَقًّا عَلَیْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنِینَ‏.

87- فِی مَنْ لَا یَحْضُرُهُ الْفَقِیهُ وَ رَوَى ابْنُ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ أَبِی زِیَادٍ النَّهْدِیِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ وَهْبٍ عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِمَا السَّلَامُ قَالَ: حَسْبُ الْمُؤْمِنِ نُصْرَةً أَنْ یَرَى عَدُوَّهُ یَعْمَلُ بِمَعَاصِی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ.

#روایت

1. تحف العقول عن آل الرسول صلی ال، ج 2، ص 278

امام سجاد (علیه السلام):

کَفَى بِنَصْرِ اَللَّهِ لَکَ أَنْ تَرَى عَدُوَّکَ یَعْمَلُ بِمَعَاصِی اَللَّهِ فِیکَ.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1. الکافی (ط - الإسلامیة)، ج 1، ص 260

امام صادق (علیه السلام):

أَنْزَلَ اَللَّهُ تَعَالَى اَلنَّصْرَ عَلَى اَلْحُسَیْنِ ع حَتَّى کَانَ مَا بَیْنَ اَلسَّمَاءِ وَ اَلْأَرْضِ ثُمَّ خُیِّرَ اَلنَّصْرَ أَوْ لِقَاءَ اَللَّهِ فَاخْتَارَ لِقَاءَ اَللَّهِ تَعَالَى .

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1. الخصال، ج 2، ص 292

پیامبر اکرم-صلی الله علیه و اله:

أُعْطِیتُ خَمْساً لَمْ یُعْطَهَا أَحَدٌ قَبْلِی جُعِلَتْ لِیَ اَلْأَرْضُ مَسْجِداً وَ طَهُوراً وَ نُصِرْتُ بِالرُّعْبِ وَ أُحِلَّ لِیَ اَلْمَغْنَمُ وَ أُعْطِیتُ جَوَامِعَ اَلْکَلِمِ وَ أُعْطِیتُ اَلشَّفَاعَةَ. 

----------------------------------------------------

----------------------------------------------------

1. دعائم الإسلام، ج‏1، ص: 342

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص یَنْصُرُ اللَّهُ هَذَا الدِّینَ بِقَوْمٍ لَا خَلَاقَ لَهُمْ.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

1. نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 427

وَ أَنْ یَنْصُرَ اللَّهَ سُبْحَانَهُ [بِیَدِهِ وَ قَلْبِهِ‏] بِقَلْبِهِ وَ یَدِهِ وَ لِسَانِهِ فَإِنَّهُ جَلَّ اسْمُهُ قَدْ تَکَفَّلَ بِنَصْرِ مَنْ نَصَرَهُ وَ إِعْزَازِ مَنْ أَعَزَّه‏.

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 12 مهر 1358
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/VVAYdw

اراده برتر خداوند منشا پیروزی ملت‌

من وقتی مواجه با این چهره‌های اسلامی، انسانی و خواستنی می‌شوم احساس غرور می‌کنم. من شما را همچو می‌یابم که برای اسلام در همه جا حاضر هستید. آیه‌ای را که آقا قرائت کردند: إِنْ تَنْصُرُوا اللهَ یَنْصُرکُمْ وَ یُثَبِّتْ اَقْدَامَکُمْ «۱» اگر یاری بکنید خدا را- یاری خدا؛ یاری احکام خداست، یاری قرآن کریم است، و یاری جمهوری اسلامی است- چنانچه یاری کنید خدا را، خدا هم شما را یاری می‌کند. این یک قضیه که یاری می‌کند و شما این قضیه را در عین دیدید. که شما یاری کردید اسلام را و یاری کردید احکام اسلام را و یاری کردید نهضت اسلامی را، جمهوری اسلامی را؛ و خداوند یاری کرد شما را. اگر یاری خداوند تعالی نبود، چه طور امکان داشت شمای بدون اسلحه، بدون سازوبرگ جنگی و بدون یک نظام، غلبه کنید بر آنهایی که خودشان همه چیز داشتند و همه قدرتها در دست آنها بود، و قدرتهای شیطانی خارجی هم پشت سرشان ایستاده بود و تاییدشان می‌کرد، لکن شما را خدا نصرت داد. آنهایی که غفلت دارند از این معنا که یک اراده بزرگ در عالَم هست و همه چیز تحت آن اراده است، آنها برایشان معمّاست، یک معمّای حل نشدنی، که چه طور شد این مطلب که یک ملت با هیچ و هیچ سازوبرگ بر یک همچو قدرتهای بزرگ غلبه کرد و همه را بیرون راند. اینها غافل‌اند از اینکه یک‌ اراده‌ای فوق همه اراده‌ها هست. و خدای تبارک و تعالی وعده کرده است به مردم که چنانچه نصرت کنید خدا را، خدا هم نصرت می‌کند شما را. آنهایی که به ما وراء طبیعت اعتقاد ندارند، برای آنها این مسائل معماست. اما برای ما که قائل به یک همچو قدرتی هستیم- و با برهان قوی ثابت کردیم یک همچو قدرتی را- هیچ معمّا نیست، معمّا پیش ما نیست این مسائل. خداوند یاری کرد شما را؛ و یاری خداوند کافی است.

اگر یاری خداوند نبود، چه طور در ظرف یک مدت کوتاهی یک ملتی که هر کدام یک خیال خاصی برای خودشان داشتند، هر طبقه‌ای یک آمال و آرزو و یک برنامه‌ای داشتند، یکدفعه همه مجتمع شدند در یک امر. اگر نصرت خدا نبود، چه طور یک ملتی که از یک پاسبان می‌ترسید، یک پاسبان اگر در بازار می‌آمد اجازه به خودش نمی‌داد که بگوید ما امروز مثلًا بیرق نمی‌زنیم بالای دکانها، هیچ همچو چیزی در ذهنش نمی‌آمد، به خودش همچو اجازه‌ای نمی‌داد، اگر یاری خدا نبود، چه طور همین ملت به همین وضع یکدفعه ریختند بیرون، گفتند ما اصلًا سلطنت نمی‌خواهیم! سلطنت رژیم دو هزار و پانصد ساله را ما نمی‌خواهیم؛ این نصرتهای این خداست. شما شاید گاهی غفلت کنید از آن.

اگر نصرت خدا نبود، چه طور ذهن اینها را منصرف کرد از اینکه مقابله با همه قدرتها پیدا کند. اگر اینها با آن قدرتی که در دست داشتند مقابله می‌کردند و همان طور که الآن در افغانستان برای برادرهای مسْلم ما این طور مسائل پیش آمده است. اینها را خدای تبارک و تعالی منصرف کرد. و یک رعبی در دلشان انداخت، یک انصرافی برایشان حاصل شد که مقابله اصلًا نکنند، مقابله هم بکنند، مقابله‌های خیلی جدّی نباشد. این انصرافی بود که خدا در قلب اینها ایجاد کرد؛ و رعبی بود که ایجاد کرد، ترسیدند؛ یعنی یک قدرت بزرگ شیطانی از یک ملت بی‌ساز و برگ ترسید و نتوانست مقاومت بکند. اینها نصرتهای الهی است، که به حسب نظر کسی که یک قدری تامل در اطراف قضایا بکند، واضح است که همه نصرت خدا بود. همه این پیشرفتها، نصرتِ خدا بود.

جمله دوم: وَ یُثَبِّتْ اَقْدامَکُمْ شما توجه کنید که تا حالا شما با قدرت و قوه ایمان آمدید، و نصرت خدا را کردید. اگر چنانچه خدا هم نصرت کرد شما را و پیش بردید، لکن اگر نصرت خدا را بکنید، یک چیز دیگر هم دنبالش هست؛ و آن این است که قدمهای شما را ثابت نگه می‌دارد. اگر خدای نخواسته نصرت را شما فراموش کنید و گمان کنید مطلب تمام است، گذشت دیگر، و بروید سراغ کارهای خودتان هر کسی مشغول گرفتاریهای خودش بشود و از این نصرت الهی که باید بکند، از نصرت به اسلام و احکام اسلام، غفلت کند- آن نصرت سابق چون کردید، نصرت هم داد- لکن اگر نصرت از آنجا قطع بشود؛ یعنی نصرت شما قطع بشود، قدمهاتان دیگر ثابت نمی‌ماند. بخواهید قدم ثابت بماند، تعقیب کنید این برنامه‌ای که تا کنون داشتید، تعقیب کنید، ما بین راه هستیم.

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 01 فروردین 1364
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/X6wQIq

ما باید که فکری بکنیم که نصرت کنیم خدا را؛ انْ تَنْصُروا الله یَنصُرْکُمْ. جنگ نیست، انزوا هم نیست پیشرفت نیست، شکست هم نیست. نصرت یک معنایی است که در خود انسان باید متحقق بشود. ما اگر چنانچه در همه جبهه‌ها پیروز بشویم، لکن به عنوان نصرت خدا نباشد، برای نصرت خودمان باشد، بخواهیم که خودمان یک جایی را بگیریم، ما نصرت خدا را نکردیم و خدا هم آن وعده‌ای را که داده‌اند، عمل نمی‌کنند، اگر عمل کنند یک عنایت خاصی است، ربطی به ما ندارد. آنی که وعده کرده است که إِنْ تَنْصُروا الله یَنصُرْکُمْ و یُثَبِّتْ اَقْدامَکُمْ «۱»، آن این است که شما جبهه نصرت را بازکنید، خدا هم باز می‌کند. شما برای خدا کار کنید. برای خدا پیش بروید، برای خدا زحمت بکشید، برای خدا همه کارها را انجام بدهید. آن که در جبهه هست برای خدا باید جبهه باشد. آن که پشت جبهه است برای نصرت خدا باشد.

این کسی که متصدی امور لشکر است برای خدا متصدی باشد. آن که متصدی امورکشور است برای نصرت خدا باشد. آن که در مجلس است برای خدا در مجلس باشد، برای نصرت خدا باشد. و بالاخره اگر همه در نصرت خدا باشیم، خدا به وعده خودش بی‌اشکال عمل می‌کند. اگر نقصی باشد در ماست. اگر ما به خیال خودمان پیروزی داریم پیدا می‌کنیم، لکن نصرت خدا نباشد، یعنی برای او نباشد برای پیشرفت مقاصد الهی نباشد، مقاصد الهی مقصود این است که برای مظلومان، برای مستمندان، برای پیشرفت احکام اسلام، برای دفع ظلم از مظلومان، برای قطع ید ستمگران، همه اینها برای خدا، خدا فرموده است، ما عمل می‌کنیم. اگر فرموده بود که بروید در منزلتان بنشینید، آن وقت ما برای خدا می‌رفتیم منزل می‌نشستیم. وقتی می‌فرماید که قتال کنید. قاتِلوُهُمْ «۲» برای خدا، برای اطاعت اوست. وقتی برای اطاعت اوست، نصرت و شکستش هیچ فرقی با هم ندارد، برای این که، این وجهه الهی‌اش همه‌اش نصرت است. آن چیزی که مربوط به معنویات است و مربوط به یک جهان دیگر است و برای ما، مایه دست است، برای ما سرمایه است، وقتی در دست ما باشد، چه شکست بخوریم و چه پیروز بشویم، هیچ فرقی با هم ندارد، و اگر این معنا نباشد باز هم فرقی ندارد، بلکه پیروزی‌ها شکستش بیشتر است.

باید ما جدیت کنیم که این معنا را درست بکنیم. دنبال این باشیم که اگر چنانچه متصدی امر دولتیم، دولتی باشیم که برای خدا کار بکنیم. و برای خدا کار کردن، این است که ببینیم خدا چی فرموده است، چی گفته است، ما باید بکنیم.

فرموده است که به مستمندان باید برسید، به ضعفا باید برسید، به مردم فقیر باید برسید، برای همه باید تهیه کنید. وقتی که بنا شد ما برای این جهت خدمت کردیم، این نصرت خداست. نصرت خدا، نصرت بندگان خداست نصرت دین خداست. وقتی ما نصرت کردیم بندگان خدا را برای خدا، برای این که اینها «عیال الله» هستند. ما اگر چنانچه در جبهه‌ها هم پیروز نشویم، این جا پیروزیم. و اگر این طور نشد، شکست خوردیم از همین حالا، در اوج پیروزی در شکست هستیم و در حضیض شکست، پیروز هستیم. میزان، این است و ما باید این را در نظر بگیریم. در هیچ پیروزی به مقدار خارج از متعارف که مربوط به خدا نباشد، غرور و خوشحالی پیدا نکنیم و در هیچ شکستی سرشکستگی نداریم، برای این که، ما نمی‌خواستیم خودمان یک چیزی بشویم که سرشکستگی پیدا کنیم، ما می‌خواستیم اطاعت امر خدا را بکنیم.

ما شک نداریم که خدا- غنی مطلق- که گفته است که نصرت من را بکنید و نصرتتان می‌کنیم، اگر ما ضعفا، نصرت او را کردیم، او نصرت ما را می‌کند؛ این مسئله عقلی است. او فرموده است که باید با هم باشید، اگر ما دنبال این معنا باشیم که اطاعت این امر خدا را بکنیم، هر کس هر حرفی بزند به گوش ما فرو نمی‌رود، هر شایعه‌ای درست بکنند، شایعه‌ها همه خنثی می‌شود، هر دروغپردازی که بکنند- تبلیغاتی که در خارج دارد می‌شود و در هرجا- همه‌اش خنثی خواهد شد، برای این که، ما این پایه را محکم کردیم که ما برای خدا وحدت داریم. ما وحدتمان برای این نیست که خودمان به جایی برسیم یک کاری بکنیم. خدا فرموده وحدت داشته باشید، برای او وحدت داریم و این وحدت که برای خداست، هر کیدی در مقابلش خنثی است. برای این که این کید، کید با خداست، این دشمنی، دشمنی با خداست. وقتی ما برای خدا این کار را کردیم، کسی اگر مخالفت کند، مخالفت با خدا کرده است. چون ما برای او می‌کنیم، آنها هم برای این که ما برای خدا می‌کنیم دارند [دشمنی‌] می‌کنند.

اگر چنانچه این معنا در قلب ما واقع شده باشد که نصرت کشور اسلامی، نصرت خداست و نصرت بندگان خدا، نصرت خداست، نصرت مظلومان، نصرت خداست، این معنا اگر در قلب ما محکم بشود، از هیچ چیز نباید بترسیم. و ان شاء الله نمی‌ترسیم و هیچ کس هم به ما نمی‌تواند که غلبه کند و در همه جا هم پیروز هستیم.

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 07 دی 1360
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/deiqdQ

خدای تبارک و تعالی که می‌فرماید: «کسانی که نصرت مرا بکنند آنها را نصرت می‌کنم» «۱»، می‌داند که ما و ملت ما نصرت دین او را می‌خواهیم و پیاده شدن احکام اسلام را می‌خواهیم و از اول نهضت همه همّ و غم ملت ما بر این بوده است که جمهوری اسلامی با محتوای اسلامی تحقق پیدا بکند. شهدا همه در راه این مقصد از صحنه ظاهری خارج شدند و دوستان عزیز ارتشی و سپاه پاسداران و سایر قشرهای مسلح و غیر مسلح، آنها همه دنبال همین مقصد هستند. وقتی که همه ما و همه شما و همه ملت دنبال نصرت احکام اسلام و نصرت خدای تبارک و تعالی هستیم خدای تبارک و تعالی نصرت می‌کند ما را.

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 10 مرداد 1360
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/VK49uT

باید برای آزادی قدس از مسلسلهای متکی بر ایمان و قدرت اسلام استفاده و بازیهای سیاسی را که از آن بوی سازشکاری و راضی نگه داشتن ابرقدرتها به مشام می‌رسد کنار گذاشت. باید ملتهای مسلمان خصوصاً ملت فلسطین و لبنان، کسانی را که با مانورهای سیاسی وقت گذرانی می‌کنند، تنبه نموده و زیر بار بازیهای سیاسی که نتیجه‌ای جز زیان و ضرر برای ملت مظلوم ندارد نروند. تا کی اسطوره‌های دروغین شرق و غرب، مسلمانان قدرتمند را مسحور نموده و بوقهای تبلیغاتی میان تهی، آنان را وحشتزده می‌نماید؟ تا کی مسلمین از قدرت اسلام بزرگ غافلند؟ مسلمانانی که در نیم قرن آن فتوحات عظیم و تحولات شگرف را با دست خالی از سازوبرگ جنگی و دلی آغشته به ایمان و زبانی متذکر به الله اکبر به دست آورده و اسلام و توحید را در جهان قدرتمند آن روز پایه گذاری نمودند. اگر آن پیروزیها و تحولاتی که در تاریخ ثبت است از چشم‌انداز مسلمانان دور است، پیروزی ملت رزمنده ایران با انگیزه سربازان صدر اسلام که سلاحشان ایمان بود، در پیش چشم همگان پرتوافکن است. جهانیان و مسلمانان جهان‌ دیدند که ملت غیور ایران با دست تهی از سازوبرگ نبرد، در مقابل ابرقدرتهای زمان و وابستگان خارج و داخل آنان نهضت کردند و انقلاب شکوهمند اسلامی را با همه مشکلات، برق‌آسا به ثمر رساندند و دست تمام جنایتکاران تاریخ را از کشور عزیز خود قطع کردند و توطئه‌های امریکایی و گروهکهای چپگرا و راستگرا را با قلبی سرشار از ایمان و عقیده یکی پس از دیگری خنثی نموده و زن و مرد و کوچک و بزرگ دلاورانه در صحنه حاضر و مقدرات کشور خود را در دست توانای خود تعیین نمودند، و امروز با خواست خداوند متعال، ارکان جمهوری اسلامی به دست متعهدین به مکتب و معتقدین به جمهوری اسلامی برقرار و فتنه‌انگیزان و توطئه گران را از صحنه خارج نمودند. و امروز ایران به رغم بوقهای خارج و دستگاههای تبلیغاتی امریکا و صهیونیست و سیلی‌خورده‌های از انقلاب، به سوی سازندگی نهایی پیش می‌رود و این درس عبرتی است برای کشورهای اسلامی و مستضعفان جهان که قدرت اسلامی خود را بیابند و از عربده‌های شرق و غرب و وابستگان و تفاله‌های آنان نهراسند و با اعتماد به خداوند تعالی و اتکال به قدرت اسلام و ایمان بپاخیزند و دست جنایتکاران را از کشورهای خود کوتاه نمایند و آزادی قدس شریف و فلسطین را سرلوحه برنامه خود قرار دهند و ننگ سلطه صهیونیسم، تفاله امریکا را از دامن خود بزدایند و روز قدس را زنده نگه دارند. 

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 28 مرداد 1359
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/3UU3en

شما ملاحظه کردید که از اول نهضت تاکنون چه علایم غیبی پیدا شده است و چه تاییدات الهی در این نهضت پیدا شده است و این دلیل بر این است که نهضت شما للَّه بوده است. از اول که شما نهضت کردید، هیچ کس شاید احتمال این معنا را نمی‌داد که یک ملتی که نه نظامی هستند و نه تدریب نظامی «۲» دارند و نه اسلحه دارند و نه سازوبرگ جنگی دارند، اینها بر یک قدرتی که دارای همه چیز بود غلبه کنند؛ هیچ همچو احتمالی در دنیا داده نمی‌شد. اشخاص زیادی می‌گفتند، از خود ما هم، از خود ملت ایران هم اشخاص سیاسی، متفکر می‌گفتند که این یک امر نشدنی است و نمی‌شود که با دست خالی، در مقابل یک همچو قدرتی قیام کرد؛ جز اینکه یک کشته‌ای بدهیم و اثری نداشته باشد، نتیجه‌ای حاصل نمی‌شود.

آنها هم نظر مصلحت داشتند، لکن بعضی‌شان که با من صحبت کردند، به ایشان گفتم که ما یک تکلیفی داریم، ادا می‌کنیم. ما به شرط غلبه قیام نمی‌کنیم، ما می‌خواهیم یک تکلیفی ادا بکنیم. اگر غالب شدیم که نتیجه هم به دست آمده و چنانچه غالب نشدیم و کشته شدیم، انبیا هم خیلی‌شان، اولیا هم خیلی‌شان قیام می‌کردند و نمی‌توانستند به مقصد خودشان برسند. ما مکلّفیم که در مقابل یک همچو ظلمی که در آستانه این است که اسلام را وارونه کند و کج‌فهمی‌ها اسلام را صدمه بزنند، ما می‌خواهیم که در مقابل یک همچو بدعتهایی اظهار نظر بکنیم، چه غالب بشویم و چه نشویم. در دنیا هم متفکرین دنیا، آنهایی که همه جهات قیامها را در نظر داشتند، آنها هم اعتقادشان همینها بوده است که نمی‌شود یک همچو کاری انجام بگیرد، لکن آنها از یک‌ مطلب غافل بودند و آن اینکه فرق است ما بین قیامهایی که برای خدا نباشد؛ قیامهایی که برای منفعت دنیایی باشد؛ برای غلبه یک کسی بر کس دیگر باشد؛ برای پیروزی یک قدرت بر قدرت دیگر باشد، این قیامها فرق دارد با قیامی که للَّه باشد. قیام للَّه پشتوانه‌اش قدرت خداست، پشتوانه‌اش تفنگ نیست، پشتوانه‌اش مسلسل نیست،. پشتوانه‌اش قدرت خداست. وقتی قدرت خدا در بین آمد، دیگر قدرتی در مقابل او نمی‌تواند عرض اندام کند. لهذا، این ملت که سر تا سر کشور فریاد می‌کردند که ما اسلام را می‌خواهیم و همه قیام کرده بودند برای اینکه کفر و نفاق و ظلم و امثال اینها را از بین ببرند و به جای آن عدل اسلامی باشد، جمهوری اسلامی باشد، این قیام للَّه بود.

شواهد بر اینکه این قیام للَّه بود اینکه مردم جان خودشان را در طَبَق اخلاص گذاشتند، جان جوانهایشان را با گشاده رویی در طبق اخلاص گذاشتند و به میدان آمدند. شاهد دیگر اینکه ما با چی غلبه کردیم بر اینها؟ ما چه داشتیم؟ شما بدانید که اگر یک تاییدات غیبی نبود، در یک شب می‌توانستند ایران را خراب کنند. شاه مخلوع هم گفته بود که اگر من بنا شد بروم، یک خرابه‌ای می‌گذارم و می‌روم، لکن خدای تبارک و تعالی آن چنان رعبی، آن چنان ترسی در دل اینها انداخت که دیگر مجال اینکه یک خرابکاری بزرگی بکنند، پیدا نکردند. اذهان آنها را خدا منصرف کرد از اینکه آن طور جنایت بزرگ را بکنند. اذهان اینها را منصرف کرد از اینکه بمباران کنند ایران را، بمباران کنند تهران را. می‌توانستند، لکن خدای تبارک و تعالی دلهای آنها را برگرداند به یک معانی دیگری و رعب در قلب آنها انداخت که فرار کردند. این برای این بود که یک نهضت اسلامی بود. در صدر اسلام هم این قضیه رعب و فتح به رعب، نصر به رعب این مطلبی بوده است که وقتی که یک جمعیت کمی در مقابل آن جمعیتهای زیاد، و با سلاحهایی که در آن روز [بوده‌]- سلاح مدرن زیاد بوده است- مع ذلک، یک خوفی گاهی در قلب آنها می‌افتاد که با همان خوف، نصرت برای اسلام حاصل می‌شد. «۳» بعد هم دیدید که در ظرف یک سال و چند ماه، تمام چیزهایی که یک حکومت لازم دارد، ملت ما بر آن رای دادند و متحقق کردند. 

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 14 خرداد 1359
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/pCNOCB

امدادهای غیبی خداوند در شکست ظالمین‌

حالا همه کشتیهایتان را هم بیاورید اینجا، همه طیاره‌هایتان را هم بفرستید اینجا، مساله حالا غیر سابق است. ما اتکال به خدا داریم. ما برای این جهان یک مدبّر را می‌دانیم هست. آنهایی که تا کنون توجه نداشتند خوب توجه پیدا بکنند که یک ملتی که هیچ نداشت جز الله اکبر، و او همه چیز است، چطور همه قوا را کنار زد، و این قوای شیطانی که همه پشتیبانش بودند، نه فقط ابرقدرتها، قدرتهای پایین دست هم دنبال او بودند، و ما را نمی‌گذاشتند در یک مملکتی زندگی کنیم و فعالیت کنیم، همه موافق با او بودند. این چه بود که این ملت ضعیف بدون تجهیز، بدون تدریب نظامی «۲» را بر این همه قدرتها غلبه داد؟ این جز این بود که رعبی را که خدا در دلهای این سران انداخت، ما را به رعب، به رعبی که خدا در قلب اینها انداخت پیروز کرد؟ این جز همان است که در صدر اسلام هم یک عده قلیل را بر عده‌های کثیر پیروز کرد، و همچو رعبی در قلبها انداخت که نتوانستند مقاومت کنند در مقابل سی هزار جمعیت عرب، که هر چند تایشان یک شمشیر داشت، و هر چند تایشان یک شتر داشت، و آنها هفتصد هزار جمعیت بودند که شصت هزارشان طلیعه بود و غلبه کردند اینها بر آنها، چه بود؟ این جز این بود که یک دست غیبی در کار است؟! نباید بیدار بشوند آنهایی که توجه به معنویات ندارند و به این غیب ایمان نیاورده‌اند؟ نباید بیدار بشوند؟ کی این هلیکوپترهای آقای کارتر را که می‌خواستند به ایران بیایند ساقط کرد؟ ما ساقط کردیم؟ شنها ساقط کردند، شنها مامور خدا بودند، باد مامور خداست، قوم عاد را باد از بین برد. این باد مامور خداست، این شنها همه مامورند. تجربه بکنند باز. 

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 29 آذر 1358
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/09uY9s

تفاوت حرکتهای خدایی با تلاشهای مادی‌

دشمنهای ما می‌خواهند برای دنیا بزنند. شما برای خدا می‌خواهید جنگ بکنید، نهضتتان برای خدا بوده است. آنها برای دنیا بوده. این دو تا فرق، فرق بین این دو تا خیلی زیاد است که یک دسته‌ای برای خدا قیام کنند، یک دسته‌ای برای دنیا. آن که برای دنیاست تا ببیند که شاید دنیایش متزلزل بشود فرار می‌کند. آن که برای خداست تا آخر هم فرار نمی‌کند. در این جنگهایی که در اسلام؛ در صدر اسلام واقع شده است یک امور آموزنده است. خیلی امور آموزنده برای ماهاست. در یکی از افرادی که به حسب تاریخ، یک فردی که با یک فرد دیگری مقابل شده بود، آن طرف که دشمن بود و کافر بود، نیزه را زد به سینه یا شکم این مسلمان از آن طرف بیرون رفت. و او توی این نیزه دوید و او را کشت. یعنی نیزه تو شکمش بود فشار داد، و همان تو نیزه آمد اینجا رسید و او را کشتش. در یک جنگ قلعه‌ای- که قلعه داشتند آنها- مسلمین بیرون قلعه بودند و آنها در داخل قلعه. می‌خواستند اینها فتح کنند آن قلعه را. راه نبود، درها بسته و دیوارها بلند. یکیشان داوطلب شد که من روی سپر می‌نشینم. سپر را نیزه‌ها را بگذارید زیرش و بلند کنید تا من برسم به دیوار. من می‌روم تو این قلعه و راه را باز می‌کنم. همین کار را کردند. رفت آن طرف و در عین حالی که اهل قلعه هم، خوب، افرادی بودند، و چه‌ بودند، لکن این یک نفر آدم به واسطه آن قدرت ایمان که داشت جنگ کرد، و در قلعه را باز کرد. روحیه وقتی روحیه قوی باشد، اعتماد به خدا داشته باشد، وقتی یک جمعیتی اعتماد به خدا داشته باشد، این جمعیت پشتوانه‌اش خداست. و جمعیتی که پشتوانه‌اش خداست شکست ندارد. یکی این است که باید همین روحیه را تقویت کنید. یعنی اعتماد به خدا را هر چه می‌توانید زیاد کنید. هر چه پیروزی می‌خواهید پیش خداست. هر چه نصرت می‌خواهید دست اوست. گمان نکنید که ایران؛ ملت ایران خودش یک همچو قدرت بزرگی را، و یک همچو قدرتی که همه هم دنبالش بودند خودش بدون آن تاییدات غیبی که شد شکست داد. ملت ایران چون از بچه‌هاشان تا پیرمردهاشان، و تا جوانهاشان، همه، همه قشرها با سلاح «الله اکبر» پیش می‌رفتند، و می‌گفتند ما جمهوری اسلامی می‌خواهیم؛ اسلام را می‌خواستند.

خدای تبارک و تعالی وضعی پیش آورد که دشمنهای ما همچو ترسیدند که نتوانستند بمانند. دست به سلاح به آن طوری که باید ببرند، نبردند. یعنی یک مانع غیبی مانع شد از اینکه اینها مثلًا آن سلاحهایی که داشتند بیایند همه تهران را، همه قم را و سایر جاها را بمباران کنند. خداوند آنها را همچو ترساند که این سلاح را به کار نتوانستند ببرند. از آن طرف وقتی که ملت ما هجوم آورد به آنها، تمام قشرهایی که مادون آن طبقه اول فاسد بود پیوستند به ملت. اینها کارهایی بود که خدای تبارک و تعالی کرد که دشمن را برگرداند، دوست کرد. و آنها هم که در راس بودند همچو خوفی در دلشان انداخت که دیگر نتوانستند مقابله کنند. این روحیه اسلامی را حفظش کنید. اگر بخواهید و می‌خواهید که ان شاء الله پیروز بشوید، و مملکتتان مال خودتان باشد.

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 28 تیر 1365
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/YeeFr8

شما گمان نکنید که اتکا به ماورای خدا برای ما بتواند یک کارگشایی بکند، اتکا به خدا بکنید. اگر ما یک روز اتکای خودمان را از خدا برداشتیم و روی نفت گذاشتیم یا روی سلاح گذاشتیم، بدانید که آن روز، روزی است که ما رو به شکست خواهیم رفت. شما امروز بحمد الله، موجب سرافرازی ملت ایران شدید و ملت ایران هم موجب سرافرازی اسلام. و اخلاص پیدا کنید در کارهای خودتان، اتکای خودتان را به خدای تبارک و تعالی قوی کنید که نصر و نصرت بدون اتکا به او حاصل نمی‌شود.

شما ملاحظه کنید الآن قدرتهای بزرگی که اتکا دارند به آن سلاحهای عجیب و غریب خودشان، در اضطراب دارند زندگی می‌کنند. گمان نکنید که کاخ سفید یا کرملین الآن آرام نشسته‌اند و با وضع آرام زندگی می‌کنند. آنها با اضطراب زندگی می‌کنند و این اضطراب برای این است که آنها تبع «۱» شیطان هستند و شیطان نمی‌گذارد که طمانینه پیدا بشود در قلب انسان.

شما بخواهید که اضطراب نداشته باشید و بخواهید که ایمانتان را قوی بکنید، بدانید که نصرت دنبالش است. اول باید اخلاصتان را قوی بکنید، ایمانتان را قوی بکنید بعد دنبال کار بروید به آن طوری که خدای تبارک و تعالی امر فرموده است. و این اخلاص و ایمان، شما را تقویت می‌کند و روحیه شما را بالا می‌برد و نیروی شما جوری می‌شود که‌ هیچ قدرتی نمی‌تواند مقابله بکند. امروز هم که می‌بینید همین طور است، الآن همین طور است که قدرتهای بزرگ هم با شما مقابله نمی‌توانند بکنند؛ یعنی، آنها خودشان به اضطرابهایی گرفتار هستند که آن اضطرابها نمی‌گذارد که وارد بشوند در یک کارهای دیگری.

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 28 تیر 1365
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/YeeFr8

شما گمان نکنید که اتکا به ماورای خدا برای ما بتواند یک کارگشایی بکند، اتکا به خدا بکنید. اگر ما یک روز اتکای خودمان را از خدا برداشتیم و روی نفت گذاشتیم یا روی سلاح گذاشتیم، بدانید که آن روز، روزی است که ما رو به شکست خواهیم رفت. شما امروز بحمد الله، موجب سرافرازی ملت ایران شدید و ملت ایران هم موجب سرافرازی اسلام. و اخلاص پیدا کنید در کارهای خودتان، اتکای خودتان را به خدای تبارک و تعالی قوی کنید که نصر و نصرت بدون اتکا به او حاصل نمی‌شود.

شما ملاحظه کنید الآن قدرتهای بزرگی که اتکا دارند به آن سلاحهای عجیب و غریب خودشان، در اضطراب دارند زندگی می‌کنند. گمان نکنید که کاخ سفید یا کرملین الآن آرام نشسته‌اند و با وضع آرام زندگی می‌کنند. آنها با اضطراب زندگی می‌کنند و این اضطراب برای این است که آنها تبع «۱» شیطان هستند و شیطان نمی‌گذارد که طمانینه پیدا بشود در قلب انسان.

شما بخواهید که اضطراب نداشته باشید و بخواهید که ایمانتان را قوی بکنید، بدانید که نصرت دنبالش است. اول باید اخلاصتان را قوی بکنید، ایمانتان را قوی بکنید بعد دنبال کار بروید به آن طوری که خدای تبارک و تعالی امر فرموده است. و این اخلاص و ایمان، شما را تقویت می‌کند و روحیه شما را بالا می‌برد و نیروی شما جوری می‌شود که‌ هیچ قدرتی نمی‌تواند مقابله بکند. امروز هم که می‌بینید همین طور است، الآن همین طور است که قدرتهای بزرگ هم با شما مقابله نمی‌توانند بکنند؛ یعنی، آنها خودشان به اضطرابهایی گرفتار هستند که آن اضطرابها نمی‌گذارد که وارد بشوند در یک کارهای دیگری.

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 28 تیر 1365
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/YeeFr8

شما گمان نکنید که اتکا به ماورای خدا برای ما بتواند یک کارگشایی بکند، اتکا به خدا بکنید. اگر ما یک روز اتکای خودمان را از خدا برداشتیم و روی نفت گذاشتیم یا روی سلاح گذاشتیم، بدانید که آن روز، روزی است که ما رو به شکست خواهیم رفت. شما امروز بحمد الله، موجب سرافرازی ملت ایران شدید و ملت ایران هم موجب سرافرازی اسلام. و اخلاص پیدا کنید در کارهای خودتان، اتکای خودتان را به خدای تبارک و تعالی قوی کنید که نصر و نصرت بدون اتکا به او حاصل نمی‌شود.

شما ملاحظه کنید الآن قدرتهای بزرگی که اتکا دارند به آن سلاحهای عجیب و غریب خودشان، در اضطراب دارند زندگی می‌کنند. گمان نکنید که کاخ سفید یا کرملین الآن آرام نشسته‌اند و با وضع آرام زندگی می‌کنند. آنها با اضطراب زندگی می‌کنند و این اضطراب برای این است که آنها تبع «۱» شیطان هستند و شیطان نمی‌گذارد که طمانینه پیدا بشود در قلب انسان.

شما بخواهید که اضطراب نداشته باشید و بخواهید که ایمانتان را قوی بکنید، بدانید که نصرت دنبالش است. اول باید اخلاصتان را قوی بکنید، ایمانتان را قوی بکنید بعد دنبال کار بروید به آن طوری که خدای تبارک و تعالی امر فرموده است. و این اخلاص و ایمان، شما را تقویت می‌کند و روحیه شما را بالا می‌برد و نیروی شما جوری می‌شود که‌ هیچ قدرتی نمی‌تواند مقابله بکند. امروز هم که می‌بینید همین طور است، الآن همین طور است که قدرتهای بزرگ هم با شما مقابله نمی‌توانند بکنند؛ یعنی، آنها خودشان به اضطرابهایی گرفتار هستند که آن اضطرابها نمی‌گذارد که وارد بشوند در یک کارهای دیگری.

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 19 خرداد 1365
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/NDIkyu

حفظ اسلام به حفظ وحدت است و باید بکنند و این واجب است بر همه که حفظ کنند وحدت را، مردم را نگه دارند. اگر در یک شهری از شهرها بنا بود یک اختلافی واقع بشود، بدانند که دست شیطان در کار است، باید این را از بین ببرند و نگذارند یک وقت- خدای نخواسته- و لو در یک شهری، در یک روستایی اختلاف واقع بشود. برادران روحانی قویاً، با هم باشند و کناره‌گیری نکنند، همه در میدان باشند، با هم باشند. ما می‌خواهیم حفظ اسلام را بکنیم، با کناره‌گیری نمی‌شود حفظ کرد. خیال نکنید که با کناره‌گیری تکلیف از شما سلب می‌شود، تکلیف دو چندان است. باید در صحنه باشید، بیایید، همه روحانیت بیاید، کنار رفتن، از مکاید ابلیس است که نمی‌گذارد که همه با هم باشند. قدرت را روی هم بگذارید؛ ارتش، سپاه، بسیج و گروههای مردمی همه با هم باشید. اگر باشید با هم، خدای تبارک و تعالی نصرت می‌کند شما را. نصرت خدا این است که همه با هم برای رضای خدا باشید. همه با هم برای این باشید که اسلام را تقویت کنید و اسلام را به جاهای دیگر هم برسانید و این نصرت خداست و خداوند وعده کرده است که اگر نصرت کنید، من هم نصرت می‌کنم «۱»؛ و می‌بینید که دارد نصرت می‌کند. می‌بینید که یک روزی بود که همه اوضاع به هم ریخته شده بود و همه جا خراب بود و حالا بحمد الله، همه چیز صحیح است و خوب است و همه جهات تمام است و جبهه‌های ما قوی و داخل و خارج همه درست، همه جهات درست است و لیکن باید مردم توجه کنند به اینکه آنها پشتیبان هیات حاکمه باشند و هیات حاکمه خدمتگزار آنها.

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 06 اسفند 1363
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/jNrnnR

پیروزی در گرو یاری خداوند

اول این مطلب را به شما بگویم که وقتی شماها را می‌بینم خوشحال می‌شوم. شما چهره‌هایی هستید که آبرو به اسلام و کشور دادید. با اطمینان قلب حرکت کنید و مطمئن باشید که مرکز قدرت که خدای تعالی است نسبت به شما عنایت دارد. قدرتهای دیگر پوشالی هستند، قدرت خداست که باقی است، و خداست که وعده کرده است اگر نصرت دهید او را، او شما را پیروز می‌کند «۱» و شکی نیست که اکنون شما حق تعالی و کشور اسلامی و اسلام را نصرت می‌کنید. و آن روزی که انقلاب شروع شد ما هیچ نداشتیم، پیروزی ما با دست خالی به دست آمد و بحمد الله تا بدین جا رسیده‌ایم که امروز مورد توجه تمام قدرتهای بزرگ هستیم، و تمام قدرت‌ها در این فکرند که با این انقلاب چگونه برخورد کنند. مطمئن باشید از قدرت‌ها کاری ساخته نیست، هیچ نگرانی به خودتان راه ندهید. شما جنود خدا هستید و پیروزید. آنهایی که در ابتدا، حرکت خودشان را شروع کردند، با طمانینه قلبی شروع کردند و از هیچ نترسیدند. قدرتهای بزرگ از آن جهتی که در شما هست که آن ایمان به خداست، خبر ندارند، لذا دائم‌ می‌گویند: «ما دارای موشک هستیم». آنها دارای موشک هستند ولی ایمان ندارند. شما ایمان دارید، قلبهایتان با مبدا نور و قدرت پیوند خورده است، پیوندی ناگسستنی، اما آنها این را نمی‌فهمند. شما مورد نظر امام زمان هستید، و از آنجا که ایمان و قدرت و امام زمان را دارید، همه چیز دارید. پشتوانه شما الهی است، باید این پشتوانه را حفظ کنید، و وقتی ما چنین تکیه گاهی داریم، از هیچ چیز نمی‌ترسیم. 

#کلام امام

1. امام خمینی (ره)؛ 22 بهمن 1360
2. بیشتر بخوانید: http://emam.com/-/FEn5RG

نصرت حق تعالی از کشور اسلامی ما و هر کشور اسلامی مشروط است به نصرت دادن کشور و کشورها به دین مبین اسلام و احکام مترقی آن، که نصرت مظلومان و محرومان جامعه را نیز در بر دارد. و ما اگر حق را نصرت ننماییم، نباید در انتظار نصر خدا باشیم. و از این جمله است اجرای عدالت اسلامی در تمام دستگاههای قضایی و اجرایی در سراسر کشور.

#کلام بزرگان

1. مجموعه آثار استاد شهید مطهرى، ج‏28، ص: 808       

پیروزى و فتح نهایى‏

مى‏فرماید: إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ‏ آنگاه که یارى خدا [و پیروزى آمدند.] اینجا مقصود از «یارى» آن یاریى که در همه جا خدا یارى مى‏کرد (وَ لَقَدْ نَصَرَکُمُ اللَّهُ بِبَدْرٍ^[1]) نیست، مقصود پیروزى و غلبه نهایى است که دیگر دشمن بکلى از تحرک باز ایستاد. آنگاه که پیروزى خدا بر دشمن و آنگاه که فتح و گشودن [آمدند.] نصرت‏ یعنى پیروزى و غلبه بر دشمن، بر افراد؛ فتح یعنى گشودن یک شهر. فتح را در مورد پیروزى بر افراد استعمال نمى‏کنند، نصر را هم در مورد شهر استعمال نمى‏کنند. در مورد انسانها نصر استعمال مى‏کنند، در مورد شهرها فتح. آن وقتى که پیروزى بر دشمنها و آن روزى که فتح مکه به وجود آمد و رسید. کلمه «جاءَ» به کار رفته: روزى که اینها آمدند. کأنّه اینها مسافرى هستند که باید بیایند و آمدند. چرا قرآن این جور تعبیر کرده؟ چون قرآن وعده‏ پیروزى کامل و وعده فتح مکه را قبلا داده بود. مسلمین که به گفته پیغمبر اکرم ایمان داشتند مى‏دانستند که اینها یک امور آمدنى است و خواهد آمد. قرآن مى‏گوید آن روزى که اینهایى که انتظار آمدنشان را دارید، بیایند.

وَ رَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْواجاً آن روزى که ببینى مردم فوج فوج و گروه گروه به دین خدا وارد مى‏شوند. بعد چه؟ عجیب این است: بعد که چنین دیدید و سراسر جزیرة العرب در واقع تسلیم شد و دیگر نیروى قابل توجهى در جزیرة العرب نیست که در مقابل اسلام مقاومت کند، قرآن مى‏گوید: فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ* تسبیحِ آمیخته به ستایش کن پروردگار خودت را و استغفار کن او را که او توبه‏پذیر است. در حدیث است که وقتى که این سوره نازل شد پیغمبر اکرم فرمود: این، خبر مرگ من است. قرآن مى‏گوید کارى که تو داشتى دیگر تمام شد، بعد از این تو چندان وظیفه‏اى از این نظر ندارى، به خود بپرداز. در تفسیر صافى از کافى نقل مى‏کند که امّ سلمه گفت: کانَ رَسولُ اللّهِ صَلَّى اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ بِآخِرَةٍ لا یَقومُ وَ لا یَقْعُدُ وَ لا یَجیئُ وَ لا یَذْهَبُ الّا قالَ: سُبْحانَ اللّهِ وَ بِحَمْدِهِ، اسْتَغْفِرُ اللّهَ وَ أَتوبُ الَیْهِ. فَسَأَلْناهُ عَنْ ذلِکَ، فَقالَ: «انّى امِرْتُ بِها» ثُمَّ قَرَأَ إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ‏^[2].

امّ سلمه مى‏گوید پیغمبر اکرم اواخر^[3] این جور بود که نه مى‏ایستاد و نه مى‏نشست، و نه مى‏رفت و نه مى‏آمد مگر آنکه این جمله را تکرار مى‏کرد: سبحان الله و بحمده، استغفر الله و اتوب الیه. ما از پیغمبر سؤال کردیم که شما چرا این ذکر را این‏قدر زیاد مى‏فرمایید؟ فرمود: امرت بها این جور به من دستور داده‏اند. بعد سوره «إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ‏» را خواندند؛ یعنى دستور هم همین است، این سوره دستور این کار است. همیشه جزء عادات و عبادات پیغمبر اکرم استغفارِ زیاد بود. قبل از این که این سوره نازل شود نیز پیغمبر اکرم در هیچ مجلسى نمى‏نشست مگر اینکه بیست و پنج بار استغفار مى‏کرد؛ و لو حضرت در مجلسى نشسته بود که موعظه مى‏کرد. وظیفه خودش مى‏دانست که در هر مجلسى بیست و پنج بار استغفار کند. بعد از نزول سوره «إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ‏» این کار مضاعف شد؛ به قول امّ سلمه در هر تغییر حالتى‏^[4] پیغمبر اکرم استغفار مى‏کرد.

#کلام بزرگان

1. مجموعه آثار استاد شهید مطهرى، ج‏27، ص: 29

اکثریت قریب به اتفاق آیات این سوره مبارکه تذکر و یادآورى نعمتها و آلاء پروردگار است، ولهذا از یک طرف با لفظ «الرَّحْمنُ» شروع مى‏شود [که‏] رحمت است و از طرف دیگر مکرر مانند یک ترجیع بند 31 بار این آیه تکرار شده است: «فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ*». مخاطب، جن و انس هستند: پس به کدام یک از نعمتهاى الهى تکذیب مى‏آورید، یعنى کدام یک از نعمتهاى الهى را مى‏توانید انکار کنید؟ پس اصلًا روح و سیاق این سوره تذکر و یادآورى‏ نعمتهاست براى اینکه انسان متنبّه و متوجه باشد که نعمتهاى الهى را چه ذهناً و فکراً و چه عملًا مورد انکار قرار ندهد و همیشه به آن نعمتها توجه داشته باشد. توجه به نعمت‏، روح شکر و سپاسگزارى را در انسان به وجود مى‏آورد و انسان را بیشتر متذکر خدا مى‏کند و بیشتر در صراط عبودیت قرار مى‏دهد و از مخالفت و عصیان باز مى‏دارد.

#تمثیل

((تمثیلی درباره دشواریهای انقلاب اسلامی))

خدا متعال وقتی می خواهد قومی را نصرت کند «خیرالناصرین» است، وقتی می خواهد قومی را مورد رحمت قرار بدهد «خیرالراحمین» است، یعنی رحم و نصرت او کامل شد. فرق بین نصرت کامل و نصرت ناقص این است: شما فرض کنید یتیمی از شهید عزیزی به جا مانده است. عده یا می خواهند به این بچه کمک کنند، اینها می خواهند کمک کنند، اما بچه را ضعیف و پرتوقع بار می آورند. می خواهند به این بچه احترام کنند، رختخوابش را جمع می کنند، ظرفش را می شویند و کارهایش را انجام می دهند اینها به ظاهر خدمت است و رحمت و نصرت، اما رحمت کامل نیست، رحمت و نصرت ناقص است. دیگری می خواهد به این یتیم کمک کند، به او درس می دهد و درس از او می خواهد کمکش می کند و از او مسئولیت می خواهد. او را چنان بار می آورد که فردا در جامعه پرتوقع و زودرنج نشود. این هم رحمت کرده، اما محبت این دومی کاملتر است، چون حکیمانه تر اندیشیده و عاقبت اندیش تر بوده است. نصرت خدا نسبت به ما فرق می کند ما وقتی می گوییم خدا به این امت کمک کند به ذهنمان این مسأله می آید که خدا به جای این امت برود در میدان و جنگ کند و بلا بر دشمنانش نازل کند و این امت را به صورت خارق العاده پیروز کند. یا اگر می گوییم خدا این امت را در مبارزات اقتصادی کمک کند، در ذهنمان این پیشنهاد می آید که اینها گنجی پیدا کنند و با این گنج مشکلات را حل کنند. اما خدای حکیم می داند اگر چنین کاری را برای این امت انجام بدهد، این امت بعداً در هر جا که قرار گرفت، می گوید تا خدا هست چرا من کار کنم؟ خودش کار کند این جور کمکها، کمک و خدمت ناقص است؛حکیم و مربی خوب آن است که استعدادها را شکوفا کند و دستها را به کار بند کند. امام عزیزمان در پیام حج، چنین فرمودند که ما درصدد آزاد کردن انرژی متراکم عالم اسلام هستیم. مسلمانها از قدرت خودشان غافل اند، ما می خواهیم آنها را به قدرت خودشان آگاه کنیم. که می توانید سرپا بایستید و مشکلات را حل کنید. این قدرتی که شما دارید و این مشکلی که هست، قدرت شما چند برابر آن مشکل است. اگر پای کار بیایید می بینید که توانا هستید و خدا کمکتان می کند، احساس عجز نکنید احساس ضعف نکنید. این کمک و نصرت که کسی قدرت خودش را به کار بیندازد روی پای خودش بایستد، برتر و کاملتر است. وابسته کردن و تضعیف کردن کار خوبی نیست. حتی اعتراض کردن هم به دو صورت می شود. یکی اینکه به کسی بگوید توعاجزو ناتوانی و نمی توانی کار کنی و او را مأیوس کند یک وقت هم به او می گوید من با آن توانایی که در تو سراغ دارم و می دانم که می توانی، بیشتر از این از تو انتظار داشتم. این نحوه نصیحت و بیان عیب و ضعف و انتقاد به صورت کاملتر است، چون روحیه ی طرف را خُرد نمی کند و او را نمی شکند. وقتی با کسی همیشه برخورد منفی کردند و همیشه نقصها و ضعفهای او را شمردند، او تضعیف و شکسته می شود. اما وقتی به او بگویند که بهتر از این می توانی عمل کنی، این کمک، کمک برتر است. خدا این گونه عمل می کند. خدا وقتی انتقاد می کند، می گوید از تو بیش از این انتظار داشتم و وقتی هم تشویق می کند می خواهد انرژی متراکم طرف را آزاد کند که بیشتر احساس قدرت کند و بیشتر کار کند. الان هم نظام مورد تأیید رهبری است. اما نه به صورت آن تأییدی که کسی مشق بچه ای را انجام بدهد و او را به خود متکی کند. بلکه به این صورت که به مسؤولین می گوید: شما توانمند هستید. شما می توانید مشکلات را حل کنید به مردم می گوید: به مسؤولین جرأت شجاعت و قدرت بدهید تا بتوانند کارشان را بکنند و وقتی هم ایراد می گیرید به این صورت باشد که: شما با آن توانی که دارید، بیش از اینها از شما انتظار می رود. این روش تربیت برتر و حکیمانه است. در رابطه با تربیت بچه هم، پدر یا مادری که تکالیف بچه هایش را انجام می دهد گرچه به بچه ها کمک و یاری شده، اما یاری ناقص بوده است- اینها ضعیف بار می آیند. مادری که رختخواب بچه هایش را صبحها خودش جمع کند و اتاقشان را جارو بزند، پدری که کفش بچه هایش را واکس بزند. این بچه ها با اینکه مورد دلسوزی قرار گرفته اند، ضعیف بار می آیند. دلسوزیهای خدا اینطوری نیست. کسی تربیتش به تربیت خدا شبیه تر است که انرژی بچه ها را بهتر آزاد کند و بچه ها با تربیت او برای قبول مسئوولیت، دلیر و چابک و پرانرژی بشوند و انرژی متراکمشان آزاد بشود او را تربیت بکنند و از او مسؤولیت بخواهند. احترامش بکنند و از او کار بخواهند. کار خودش را به خودش واگذار کنند و هر چه بزرگتر می شود، خود را از مداخله در کارش عقب بکشند، تا برکار خود سوار بشود. این تربیت تربیت برتر است. پدران و مادرانی که فرزندانشان از پله می افتند و مضطرب می شوند، مربیان خوبی نیستند. باید بگذارند تا خودشان بر کار مسلط شوند و هوشیار بار آیند.

#تمثیل

((تمثیلی درباره شناخت سنتهای الهی))

سؤال : مراد از سنت های الهی در قرآن چیست ؟

پاسخ : مجلس شورای اسلامی دو رقم قانون وضع می کند :

قانونی برای اداره خود مثل آن که هیئت رئیسه و رئیس مجلس چگونه انتخاب شود ، تعداد کمیسیون ها و تعداد نفرات هر کمیسیون ، مقدار حقوق ، مقدار تعطیلات ، شرایط مجلس علنی و غیر علنی ، رأی مخفی و رأی غیر مخفی ، شرایط استیضاح وزیر و… چگونه باشد که اینها قوانینی است که مجلس برای خودش می گذارد .

نوع دوم قوانینی است که مجلس برای مردم و دولت وضع می کند .

خداوند (جل شأنه) نیز قوانین و برنامه هایی را برای خود معین کرده و قوانینی را برای مردم ، که از طریق انبیاء اعلام کرده است . به قوانینی که خداوند برای خودش تعیین کرده است ، سنت الهی (سنه الله) سوره احزاب ، آیه 138 .می گویند. مثلاً :

قانون هدایت : (ان علینا للهدی) سوره لیل ، آیه 12 .

قانون حسابرسی : (ان علینا حسابهم) سوره غاشیه ، آیه 21 .

قانون رزق رسانی : (علی الله رزقها) سوره هود ، آیه 6.

قانون حمایت : (انا لننصر رسلنا) سوره غافر ، آیه 51 .

قانون رحمت : (کتب ربکم علی نفسه الرحمه) سوره انعام ، آیه 54 .

اما به قوانینی که برای مردم تعیین کرده است ، احکام و تکالیف شرعیه گفته می شود. 

#تمثیل

((تمثیلی درباره شناخت سنتهای الهی))

سؤال : مراد از سنت های الهی در قرآن چیست ؟

پاسخ : مجلس شورای اسلامی دو رقم قانون وضع می کند :

قانونی برای اداره خود مثل آن که هیئت رئیسه و رئیس مجلس چگونه انتخاب شود ، تعداد کمیسیون ها و تعداد نفرات هر کمیسیون ، مقدار حقوق ، مقدار تعطیلات ، شرایط مجلس علنی و غیر علنی ، رأی مخفی و رأی غیر مخفی ، شرایط استیضاح وزیر و… چگونه باشد که اینها قوانینی است که مجلس برای خودش می گذارد .

نوع دوم قوانینی است که مجلس برای مردم و دولت وضع می کند .

خداوند (جل شأنه) نیز قوانین و برنامه هایی را برای خود معین کرده و قوانینی را برای مردم ، که از طریق انبیاء اعلام کرده است . به قوانینی که خداوند برای خودش تعیین کرده است ، سنت الهی (سنه الله) سوره احزاب ، آیه 138 .می گویند. مثلاً :

قانون هدایت : (ان علینا للهدی) سوره لیل ، آیه 12 .

قانون حسابرسی : (ان علینا حسابهم) سوره غاشیه ، آیه 21 .

قانون رزق رسانی : (علی الله رزقها) سوره هود ، آیه 6.

قانون حمایت : (انا لننصر رسلنا) سوره غافر ، آیه 51 .

قانون رحمت : (کتب ربکم علی نفسه الرحمه) سوره انعام ، آیه 54 .

اما به قوانینی که برای مردم تعیین کرده است ، احکام و تکالیف شرعیه گفته می شود. 

#شعر

((شعری درباره ی رسیدن بلا به اولیاءالله)) 

نخست شرط ولی ابتلای او به بلایاست

بلا همیشه بدو مایل است و او متمایل

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

((شعری درباره ایستادگی در دین))

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم

سرزنشها گر کند خارِ مغیلان , غم مخور

#تمثیل

((تمثیلی درباره انگیزه بلایا))

سؤال : چرا صالحان ، گرفتار مشکلات هستند و مجرمان و گنهکاران ، در رفاه به سر می برند ؟

پاسخ : از آنجا که خداوند اولیای خود را دوست دارد ، لذا اگر خلافی کنند ، فوراً آنان را با قهر خود می گیرد تا متذکر شوند ، چنانکه خداوند در قرآن

می فرماید : اگر پیامبر سخنی را که ما نگفته ایم به ما نسبت دهد ، با قدرت او را به قهر خود می گیریم : (لو تقول علینا بعض الاقاویل لأخذنا منه بالیمین)(پاورقی: سوره حاقه ، آیه44-45 )

و همچنین اگرمؤمنین خلافی کنند ، چند روزی نمی گذرد مگر آنکه گوشمالی می شوند.

اما اگر نااهلان خلاف کنند ،خداوند به آنان مهلت می دهد . و هرگاه مهلت سر آمد ، آنان را هلاک می کند : (و جعلنا لمهلکهم موعداً)( پاورقی: سوره کهف ، آیه 59 .)

-و اگر امیدی به اصلاحشان نباشد ، خداوند حسابشان را تا قیامت به تأخیر می اندازد و به آنان مهلت می دهد تا پیمانه شان پر شود . (انما نملی لهم لیزدادوا اثماً) ( پاورقی:سوره آل عمران ، آیه 178 .)

به یک مثال توجه کنید :

اگرقطره ای چای روی شیشه عینک شما بریزد ، فوراً آن را پاک می کنید .

اما اگر قطره ای چای روی لباس سفید شما بچکد ، صبر می کنید تا به منزل بروید و لباس خود را عوض کنید .

و اگر قطره ای روی قالی زیر پای شما بچکد ، آن را رها می کنید تا مثلاً شب عید به قالی شویی ببرید .

خداوند نیز با هر کس به گونه ای رفتار می نماید و بر اساس شفافیت یا تیرگی روحش ، کیفر اورا به تاخیر می اندازد .        

#شعر

((شعری درباره ی مشکل گشایی خدا))

کار تو جز خدای نگشاید           

بخدای ار ز خلق هیچ آید

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

((شعری درباره ی به صلاح بودن بد و نیک عالم))

هرنیک و بدی که در شکار است

چون درنگری صلاح کار است

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

((ناتوانی شکر خدا))

من بی تو دمی قرار نتوانم کرد *** احسان تو را شمار نتوانم کرد

گر بر تن من زبان شود هر مویی *** یک شکر تو از هزار نتوانم کرد

#کلام آقا

1. وعده نصرت الهی:

این وعده ی الهی است که: «و لینصرنّ اللَّه من ینصره». خدای متعال تأکید میکند که اگر او را نصرت کردید، شما را نصرت خواهد کرد. ممکن است در نگاه عادی و مبتنی بر محاسبات مادی، بعید به نظر بیاید؛ اما خیلی از چیزها بعید به نظر می آمد و اتفاق افتاد. شما در یک سال و دو سه ماه قبل از این آیا فکر میکردید که طاغوت مصر اینجور ذلیل شود و از بین برود؟ اگر آن روز به کسانی گفته میشد که رژیم وابسته ی فاسدِ مبارک ساقط خواهد شد، بسیاری استبعاد میکردند؛ اما اتفاق افتاد. اگر کسی دو سال قبل از این ادعا میکرد که در شمال آفریقا این حوادث عجیب به وقوع خواهد پیوست، اکثر باور نمیکردند. اگر کسی میگفت که در کشوری مثل لبنان، یک گروه جوانِ مؤمن خواهند توانست رژیم صهیونیستی و ارتش مجهز صهیونیستی را شکست بدهند، کسی باور نمیکرد؛ اما اینها اتفاق افتاد. اگر کسی میگفت که نظام جمهوری اسلامی با این همه دشمنی که از شرق و غرب علیه او اعمال میشد، خواهد توانست سی و دو سال مقاومت کند و روزبه روز قوی تر شود و جلوتر برود، کسی باور نمیکرد؛ اما اتفاق افتاد. «وعدکم اللَّه مغانم کثیرة تأخذونها فعجّل لکم هذه و کفّ ایدی النّاس عنکم و لتکون ءایة للمؤمنین و یهدیکم صراطا مستقیما». این پیروزی ها آیت الهی است؛ اینها نشانه هائی از قدرت فائقه ی حق است که خدای متعال دارد به ما نشان میدهد. آن وقتی که مردم به میدان بیایند، آن وقتی که ما موجودی خودمان را وارد میدان کنیم، نصرت الهی قطعی است. خدای متعال راه را هم به ما نشان میدهد؛ «والّذین جاهدوا فینا لنهدینّهم سبلنا». خدا، هم هدایت میکند، هم کمک میکند، هم به اهداف عالی میرساند؛ شرطش این است که ما در میدان باشیم.

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/54865/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D9%81%D8%AA%D8%AD-%D8%A2%DB%8C%D8%A7%D8%AA-20-21/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

-----------------------------------------------------------------------------------------------

#کلام آقا

1. وظیفه شکر بعد از رسیدن هر نصرت الهی:

بعد از هر نصرتی که خدای متعال به انسان میدهد، انسان موظف است خدای متعال را شکر و سپاس بگوید. بعد از آنکه خدای متعال به ما در یک عرصه ای یک موفقیتی را ارزانی داشت، موظفیم تضرع و توسل و توجه خودمان را افزایش دهیم؛ این وظیفه ی ما است. فرمود: «اذا جاء نصرالله و الفتح. و رأیت النّاس یدخلون فی دین الله افواجا. فسبّح بحمد ربّک و استغفره انّه کان توّابا».نصرت، تفضل الهی است؛ باید ما را به خدای متعال نزدیک کند، رابطه ی ما را با خدا احیاء کند، تضرع ما را پیش خدای متعال افزایش دهد. خدا را شکر میکنیم؛ بحمدالله نصرتهای الهی پی درپی شامل حال این مردم بوده است؛ آخرین آن - که نصرت بزرگی هم بود - همین مسئله ی انتخابات بود، حضور مردم بود. هم ملت ایران عموماً، هم مسئولان کشور به نحو خاص، در این حماسه ی سیاسی دخیل بودند و مشمول این لطف الهی و نصرت الهی شدند. حالا که نصرت الهی شامل حال ما شد و توانستیم این حماسه ی بزرگ را بر پا کنیم - که آثار این حماسه ی بزرگ در بخشهای مختلف بتدریج خود را نشان خواهد داد - پس باید دست تضرع و توسل به ذیل عنایت پروردگار بگشائیم و از خدای متعال سپاسگزاری کنیم؛ بخصوص که ماه رمضان است؛ این هم یک فرصتی است، این هم یک توفیقی است؛ این هم یک اقبالی است که در این لحظه ی مهمِ حرکت سیاسی کشور، در ماه رحمت الهی قرار گرفتیم، که فرمود: «و هذا شهر الانابة و هذا شهر التّوبة و هذا شهر المغفرة و الرّحمة و هذا شهر العتق من النّار و الفوز بالجنّة» اینها از دعاهای روزهای ماه رمضان است. رمضان ماه انابه است، ماه توبه است. توبه یعنی برگشت از راه غلطی که ما با گناهان خود، با غفلتهای خود، آن راه را رفتیم. معنای انابه این است که توجه به خدای متعال پیدا کنیم برای حال و آینده. گفته اند فرق بین توبه و انابه این است که توبه مربوط به گذشته است، انابه مربوط به حال و آینده است. هم از گناهان، از خطاها، از کردار زشت خودمان در هر بخشی که از ما سر زده، پیش خدای متعال عذرخواهی کنیم، استغفار کنیم و برگردیم، و هم انابه کنیم از حال و در آینده؛ این رابطه ی قلبی را بین خودمان و خدا تقویت کنیم. رمضان ماه رحمت است، ماه مغفرت است. فرمود: «و هذا شهر العتق من النّار»؛ آزادی از آتش. آزادی از آتش، در واقع آزادی از همین خطاها و گناهانی است که ما انجام میدهیم. این گناهان ما، خطاهای ما، همان صورتهای ناسوتی آن عذابهای آخرتند. اگر اینجا ظلم میکنیم، اگر غیبت میکنیم، اگر بدگوئی میکنیم، اگر از حد خودمان تجاوز میکنیم، اگر از تکلیف تجاوز میکنیم، هر کدام از اینها یک صورت اخروی دارد که در عالم برزخ و در عالم قیامت به شکلهای مخصوصِ خودش ظاهر میشود، تجسم پیدا میکند؛ و اینها عذاب الهی است. گفت: «ای دریده پوستین یوسفان / گرگ برخیزی از این خواب گران». در اینجا پنجه درافکندن در دل این و آن، در آنجا تجلی عذاب الهی و گرگ برخاستن از خواب را نتیجه میدهد. «هذا شهر العتق من النّار و الفوز بالجنّة»؛ فوز به جنت هم همین است: در اینجا کار خودمان را اصلاح کنیم، دلهایمان را پاکیزه کنیم، عبادات را به جا بیاوریم، نوافل را به جا بیاوریم، راستی و راستگوئی و امانت و رفاقت و صفا را نسبت به مؤمنین به جا بیاوریم، انجام تکلیف را در بخشهای مختلف رعایت کنیم، این همان رفتن به بهشت است که در عالم قیامت، همین عمل ما به آن صورت مجسم خواهد شد؛ به صورت نعم الهی که برای مؤمنین و متقین وعده داده شده است. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/54394/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C--%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%A2%DB%8C%D9%873/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>  

---------------------------------------------------

#کلام آقا

1. لزوم مراقبت بر یاد خدا در لحظه پیروزی و قدرت:

در مقیاس امّتها و ملتها که حساب کنیم، وقتی ملتی به ثروت و قدرتی می رسد، به پیروزی ای دست می یابد و به رشد علمی ای نائل می گردد، آن جا جای امتحان آن ملت است. اگر ملتها بتوانند در اوج قدرت، خودشان را سالم نگه دارند، از امتحانْ سرافراز بیرون آمده اند. اما اگر جمعیتها و ملتها، آن وقت که زحمت از سرشان کم شد، خدا را فراموش کردند، ناموفّق و سرافکنده از امتحان بیرون آمده اند.

لذا، قرآن در سوره ی کوتاه «نصر»، خطاب به پیغمبر صلوات اللَّه علیه می فرماید: «بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم. اذا جاء نصراللَّه و الفتح و رأیت النّاس یدخلون فی دین اللَّه افواجا.» این، اوج قدرت یک نبی است که خدا به او فتح و نصرت بدهد و مردم، گروه گروه در دین او وارد شوند. این جا، جایی است که انسان باید مواظب خود باشد. لذا می افزاید: «فسبّح بحمد ربک و استغفره انّه کان توّابا.» در همان لحظه ی پیروزی به یاد خدا باش. خدا را تسبیح کن و حمد بگو که رویکرد این همه توفیقْ نه کار تو، که کار خداست. به خودت نگاه نکن؛ به قدرت الهی نگاه کن.

یک ملت، یک رهبری حکیمانه و الهی مثل نبیّ اکرم صلّی اللَّه علیه وآله وسلّم در چنین جاهایی مواظب است که امّت، راه خود را گم نکند. تقوا این جاست که به داد یک ملت می رسد. اگر ملتی با تقوا بود، راه پیشرفت، راه ایمان و راه بندگی خدا را ادامه خواهد داد. اگر ملتها تقوا نداشته باشند، همان بلایی بر سرشان خواهد آمد که ملتهای مقتدر دنیا در جای جای تاریخ به آن دچار شده اند. آنها دچار غرور، دچار استکبار، دچار ظلم، دچار بدرفتاری و دچار انحراف شدند. مردم را منحرف کردند؛ دنیا را خراب و فاسد کردند و آخر هم خودشان سرنگون شدند. یک نمونه اش را در همین سالهای نزدیک، درباره ی یکی از دو امپراتوری عظیم موجود در دنیا، مشاهده کردید. این، نتیجه بی تقوایی است. همه ی بی تقواهای عالم چه افراد و چه ملتها سقوطی را باید انتظار بکشند؛ و این سرنوشتی اجتناب ناپذیر است. به دنبال بی تقوایی، حتماً سقوط است. البته قبل از سقوط کامل، انحراف و فساد و خراب شدن است. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/54394/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C--%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%A2%DB%8C%D9%873/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

---------------------------------------------------

#کلام آقا

1. پیروزی انقلاب نمونه ای اطمینان بخش برای تحقق وعده ظهور حضرت مهدی(سلام الله علیه):

یک نکته ای در این آیات - آنجا که حضرت موسی را در آغاز ولادت، مادرش در آب می اندازد - وجود دارد؛ وَ اَوحَینآ اِلی اُمِ موسی اَن اَرضِعیهِ فَاِذا خِفتِ عَلَیهِ فَاَلقیهِ فِی الیَمِّ. .. اِنّا رآدّوهُ اِلَیکِ وَ جاعِلوهُ مِنَ المُرسَلین؛ [اینجا] دو وعده است: یک وعده وعده ی برگرداندن موسی به مادرش است؛ یک وعده وعده ی «جاعِلوهُ مِنَ المُرسَلین» است؛ یعنی آن وعده ی عمومی ای که به بنی اسرائیل داده شده بود که بنی اسرائیل منتظر بودند که منجی بیاید؛ و این منجی از طرف خدا است و خواهد آمد و بنی اسرائیل را از دست فرعون نجات خواهد داد. خدای متعال در وحی به مادر موسی این وعده ی دوّم را هم داد - جاعِلوهُ مِنَ المُرسَلین - یعنی این را ما از طرف خودمان میفرستیم، و او را همان مُرسَلی قرار میدهیم که بنا است آن وعده ی بزرگ را و آن آرزوی بزرگ را انجام بدهد؛ این دو وعده را خدای متعال داد. یک وعده، وعده ی نقد و نزدیک بود و آن، «اِنّا رآدّوهُ اِلَیک» بود. در آیات بعدی میفرماید: فَرَدَدنهُ اِلی اُمِّهِ کَی تَقَرَّ عَینُها وَ لا تَحزَنَ وَ لِتَعلَمَ اَنَّ وَعدَ الله حَقّ؛ اینکه ما بچّه را به مادر برگرداندیم، خب بله، «تَقَرَّ عَینُها» دارد، «وَ لا تَحزَن» دارد - دلش خوش شد، دلش آرام گرفت، چشمش روشن شد - امّا اثر دیگرِ این برگرداندن، این بود که «وَ لِتَعلَمَ اَنَّ وَعدَ الله حَقّ»؛ بداند که این وعده ای که ما دادیم - و گفتیم منجی را میفرستیم و کسی را خواهیم فرستاد که بنا است جامعه ی بنی اسرائیل را در مصر از استضعاف خارج کند - وعده ی درستی است؛ دلش مطمئن بشود، و خاطرجمع بشود. یعنی یک وعده ی کوچک از سوی پروردگار تحقّق می یابد، برای اینکه هر انسان اهل تدبّری از تحقّق این وعده ی کوچک، اطمینان پیدا کند که آن وعده ی بزرگ تحقّق پیدا خواهد کرد. آنچه از موفّقیّتها در طول تاریخ برای بشریّت از طریق دین حاصل شده، همان وعده های کوچک است؛ از جمله جمهوری اسلامی. جمهوری اسلامی هم یکی از همین وعده ها است؛ خدای متعال وعده داده بود که اگر مبارزه کنید، اگر صبر کنید، اگر به خدای متعال توکّل کنید، در جایی که گمان آن را نمیبرید و امید آن را ندارید، به شما قدرت خواهیم داد؛ همین اتّفاق افتاد: ملّت ایران مبارزه کرد، صبر کرد، ایستاد، فداکاری کرد، از دادنِ جان دریغ نکرد و اتّفاقی افتاد که هیچ کس تصوّر آن را نمیکرد! چه کسی خیال میکرد در این منطقه ی بسیار حسّاس، در این کشور بسیار مهم، در مقابله ی با آن رژیمِ بشدّت حمایت شونده ی از سوی قدرتهای بین المللی، یک حکومتی به وجود بیاید و یک انقلابی به پیروزی برسد، آن هم براساس دین، براساس فقه، براساس شریعت؟ چه کسی چنین تصوّری میکرد؟ هیچ کس. اگر کسی بگوید من میدانستم این جوری میشود، مگر از طُرق غیبی فهمیده باشد؛ محاسبات، مطلقاً این را نشان نمیداد، امّا این اتّفاق افتاد. بدانیم آن وعده ی اصلی، آن کار بزرگ هم اتّفاق خواهد افتاد. این یک نمونه ای از آن چیزی بود که اتّفاق خواهد افتاد. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/73054/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D9%82%D8%B5%D8%B5-%D8%A2%DB%8C%D9%87-7-/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

------------------------------------------------------

#کلام آقا

1. تحقق وعده های الهی کوچک؛ نشانه تحقق وعده های بزرگتر:

همواره تحقق معجزگون وعده های الهی، نشانه ی امیدبخشی است که تحقق وعده های بزرگتر را نوید میدهد. حکایت قرآن از دو وعده ای که خداوند به مادر موسی داد، نمونه ای از این تاکتیک ربوبی است.

در آن هنگامه ی دشوار که فرمان به آب افکندن صندوق حامل نوزاد داده شد، خطاب الهی وعده فرمود که: «انّا رادّوه الیک و جاعلوه من المرسلین». تحقق وعده ی اول که وعده ی کوچکتر و مایه ی دلخوشی مادر بود، نشانه ی تحقق وعده ی رسالت شد، که بسی بزرگتر و البته مستلزم رنج و مجاهدت و صبر بلندمدت بود: «فرددناه الی امّه کی تقرّ عینها و لا تحزن و لتعلم انّ وعد اللَّه حقّ». این وعده ی حق، همان رسالت بزرگ است که پس از چند سال تحقق یافت و مسیر تاریخ را تغییر داد. نمونه ی دیگر، یادآوری قدرت فائقه ی الهی در سرکوب مهاجمان به بیت شریف است، که خداوند به وسیله ی پیامبر اعظم، برای تشویق مخاطبان، به امتثال امرِ: «فلیعبدوا ربّ هذا البیت» به کار میبَرد و میفرماید: «أ لم یجعل کیدهم فی تضلیل».یا برای تقویت روحی پیامبر محبوبش و باور وعده ی: «ما ودّعک ربّک و ما قلی»، از یادآوری نعمت معجزگون: «أ لم یجدک یتیما فأوی. و وجدک ضالّا فهدی» بهره میگیرد. و چنین نمونه هائی در قرآن بسیار است.

آن روز که اسلام در ایران پیروز شد و توانست دژ آمریکا و صهیونیزم را در یکی از حساسترین کشورهای این منطقه ی بسیار حساس فتح کند، اهل عبرت و حکمت دانستند که اگر صبر و بصیرت را به کار گیرند، فتوحات دیگر پی درپی فرا خواهد رسید؛ و فرا رسید.واقعیتهای درخشان در جمهوری اسلامی که دشمنان ما بدان اعتراف میکنند، همه در سایه ی اعتماد به وعده ی الهی و صبر و مقاومت و استمداد از خداوند به دست آمده است. مردم ما همواره در برابر وسوسه ی ضعفائی که در مقاطع اضطراب انگیز، ندای: «انّا لمدرکون» سر میدادند، نهیب زده اند که: «کلاّ انّ معی ربّی سیهدین».امروز این تجربه ای گرانبهاء در دسترس ملتهائی است که در برابر استکبار و استبداد قد علم کرده و توانسته اند حکومتهای فاسد و گوش به فرمان و وابسته به آمریکا را سرنگون ساخته یا متزلزل کنند.ایستادگی و صبر و بصر و اعتماد به وعده ی: «و لینصرنّ اللَّه من ینصره انّ اللَّه لقویّ عزیز» خواهد توانست این مسیر افتخار را تا رسیدن به قله ی تمدن اسلامی، در برابر امت اسلامی هموار کند. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/73054/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D9%82%D8%B5%D8%B5-%D8%A2%DB%8C%D9%87-7-/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

------------------------------------------------------

#کلام آقا

1. تحقق وعده الهی در نصرت و پیروزی ملت ایران:

عزیزان من، آزادگان، رزمندگان، خانواده ها، هجران کشیده ها، دل دادگان به اسلام و انقلاب و حاکمیت جهانی اسلام و همه ی ملت! یازده سال گذشت. یعنی در مقیاس تاریخ، یک چشم برهم زدن است؛ بیشتر که نیست. شما اگر تاریخ را نگاه کنید و بخوانید، می بینید که ده سال و یازده سال و پانزده سال و بیست سال، در طول تاریخ هیچ است؛ یک چشم به هم زدن است. در یک چشم برهم زدن، وعده ی اول الهی تحقق پیدا کرد. آن، چه بود؟ آن،این بود که ما شما را نصرت خواهیم داد و پیروز خواهیم کرد. پیروز شدیم دیگر. پیروزی از این بهتر؟ هیچ پیروزی یی برای ملتی که انقلابی است و مثل ماست، به این بزرگی و به این کمال و به این شیرینی نیست.همه ی دنیا در مقابل شما آمدند، تا شما را از مرزهایتان یک قدم عقب بنشانند. میلیاردها صرف کردند، مجهزترین وسایل جنگی را آوردند، قدرتمندترین قدرتها با هم همدست شدند، از شرق و غرب کمک گرفتند، وسایل تبلیغاتی را با قوّتِ هرچه تمامتر وارد کردند، هشت سال هم جنگیدند، بعدش دو سال هم چک وچانه زدند، آخرش نشد.

کدام کشور و ملتی، برای قدرت و پیروزی خود، نشانه یی بالاتر از این می تواند داشته باشد؟ جنگهای دنیا، دوروزه و پنج روزه و ده روزه است. جنگ بین الملل، چهارساله و پنجساله است. تازه، تمام نقشه ی جغرافیای عالم، در جنگهای بین الملل تغییر و تبدیل پیدا می کند. در آن قسمت خلیج فارس، چند ساعت زدوخورد شد، نقشه ی جغرافیای دنیا الان تغییر پیدا کرده و همه ی دنیا به خلیج فارس لشکر کشیده اند. اینها را با هشت سال جنگ همه جانبه با کشور ما مقایسه کنید. بعد از آن که همه ی زورهایشان را زدند، تازه ملت ایران از آنها با نشاطتر، شادابتر، کشور دست نخورده تر است و نیروهای نظامی منظمتری دارد.

شما حالا به ارتش و سپاه می روید و می بینید که ارتش و سپاه امروز، با ارتش و سپاه ده سال قبل که شماها رفتید، قابل مقایسه نیست. ارتشِ امروز، یک ارتش منظم، محکم، منضبط و با تجهیزات عالی است. سپاهِ امروز، یک سازمان بی نظیر و یک نیروی انقلابی زنده است. ملت را هم که می بینید چگونه ملتی است. پیروزی، یعنی این. آن دشمنی هم که وجه المصالحه ی خُرده حسابهای قدرتها با ما شده بود، حالا می بینید در چه روز و چه وضعی است. دنیا هم نسبت به همه ی ما، با کمال احترام و تعظیم و تجلیل برخورد می کند. این، وعده ی اول بود؛ «ولینصرنّ اللَّه من ینصره»: هر که خدا را نصرت کند، خدا او را نصرت می کند. شماها نصرت کردید دیگر. در میدان جنگ، خدا را نصرت کردید. در سلول، با صبرتان نصرت کردید. در اردوگاه، با ایستادگیتان نصرت کردید. در مراجعت، با روحیه ی خوبتان نصرت کردید. ملتتان هم، با آن صبر فوق العاده و حضور در همه ی میدانهای خطر، نصرت کردند.

خدا این وعده ی اول الهی را به خاطر نصرت تحقق بخشید؛ اما وعده ی دوم هنوز باقی است. وعده ی دوم این است: «ولقد کتبنا فی الزّبور من بعدالذّکر انّ الارض یرثها عبادی الصّالحون». در یک آیه ی دیگر: «انّ الارض للَّه یورثها من یشاء من عباده». در یک آیه ی دیگر: «لیظهره علی الدّین کلّه ولوکره المشرکون». یعنی این پرچم توحید و اسلام و ایمان، این پرچم ایستادگی در مقابل ظلم و جور از هر کس و هر جای عالم، این پرچم استقلال ملتها در مقابل قدرتهای زورگوی عالم، باید در سرتاسر جهان و به عنوان مرکز امید همه ی مستضعفان عالم، به اهتزاز در بیایید.

مادر موسی چو موسی را به نیل                              

در فکند از گفته رب جلیل                                         

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه                                

گفت کای فرزند خردبی گناه!                                                                  

گر فراموشت کند لطف خدای                                     

چون رهی زین کشتی بی ناخدای!                                                                    

وحی آمد کاین چه فکر باطل است!                            

رهرو ما اینک اندر منزل است!                                                                  

ما گرفتیم آنچه را انداختی!                                       

دست حق را دیدی و نشناختی!                                                                    

سطح آب از گاهوارش خوشتر است                           

دایه اش سیلاب و موجش مادر است!                                                                        

رودها از خود نه طغیان می کنند                                

آنچه می گوئیم ما آن می کنند!                                                                  

ما به دریا حکم طوفان می دهیم                               

ما به سیل و موج فرمان می دهیم!                                                                      

نقش هستی نقشی از ایوان ما است                        

خاک و باد و آب سرگردان ما است                                                                    

به که برگردی به ما بسپاریش                                   

کی تو از ما دوستر می داریش                                   

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/73054/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D9%82%D8%B5%D8%B5-%D8%A2%DB%8C%D9%87-7-/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

-----------------------------------------------------

#کلام آقا

1. پیروزی در صورت مجاهدت امت های مسلمان:

پس از گذشت سالهای متمادی ملتهای مسلمان به خود آمدند و نهضت بیداری مسلمانان و پرچمهای حق طلبی و آزادیخواهی در سراسر جهان اسلام، افقهای نویدبخشی را در برابر آنان گشود و در نهایت، پیروزی اسلام در ایران و برپا شدن نظام جمهوری اسلامی، آغاز دوران نوینی را برای جهان اسلام اعلام کرد. بدیهی است که کانونهای زر و زور جهان به آسانی تسلیم حق نمی شوند و ملتهای مسلمان، راهی دراز و دشوار ولی مبارک و خوش عاقبت در پیش رو دارند. روندگان این راه اگر استقامت بورزند خود و نسلهای پس از خود را از ذلت عقب ماندگی و اسارت سیاسی و اقتصادی و فرهنگی رها خواهند ساخت و طعم گوارای زندگی در سایۀاسلام را خواهند چشید. این راه، راه مجاهدت علمی، مجاهدت سیاسی و دفاع قدرتمندانه از حقِّ روشن است. در این میدان، مسلمانان مدافع شرف و عزت و حقوق پایمال شدۀخویشند. انصاف و وجدان بشری، قاضی آگاه و بی گذشتی است که این مجاهدت مظلومانه را تأیید می کند و سنت الهی، پیروزی حتمی آنان را نوید می دهد: اُذن للذین یقاتلون بانهم ظلموا و ان اللَّه علی نصرهم لقدیر. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/73313/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D8%AD%D8%AC-%D8%A2%DB%8C%D9%87-39/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

-------------------------------------------------------------

#کلام آقا

1. نماز، زکات، امر به معروف و نهی از منکر؛ چهار شرط نصرت الهی:

خداوند متعال برای آن کسانی که وعدۀنصرت داده است، شرطی مقرّر فرموده است: وَ اِنَّ اللهَ عَلی نَصرِهِم لَقَدیر؛ اَلَّذینَ اِن مَکَّنّاهُم فِی الاَرضِ اَقامُوا الصَلوةَ وَ ءاتَوُا الزَّکوة وَ اَمَروا بِالمَعروفِ وَ نَهَوا عَنِ المُنکَرِ وَ لِلّهِ عاقِبةُ الاُمور. خداوند متعال چهار شاخص را در این آیۀشریفه برای آن مؤمنانی که قدرت در اختیار آنها قرار میگیرد و از زیر سلطۀقدرتمندان جائر خارج میشوند، معیّن کرده و وعده کرده است که «اِنَّ اللهَ عَلی نَصرِهِم لَقَدیر»؛ خدای متعال قادر است که یک چنین ملّتی را نصرت کند و یقیناً هم نصرت خواهد کرد. از این چهار شرط، یکی نماز است، یکی زکات است، یکی امر به معروف است و دیگری نهی از منکر. هر کدام این چهار خصوصیّت و چهار شاخص، یک جنبۀفردی و شخصی دارند، لکن در کنار آن، یک جنبۀاجتماعی و تأثیر در نظام سازی اجتماعی [هم] دارند. نماز با آن همه راز و رمزی که در حقیقت نماز نهفته است که معراج هر مؤمن است، «قُربانُ کُلِّ تَقی» است، وسیلۀفوز و سعادت است، از همۀاعمال برتر و بالاتر است، حتّی نماز دارای جنبۀاجتماعی هم هست. جنبۀاجتماعی نماز این است که یکایک مسلمانان به وسیلۀنماز با یک مرکز واحدی در تماس میشوند. در آنِ واحد در وقت نماز، همۀمسلمانان در همۀنقاطی که دنیای اسلام گسترده است، دل را به یک مرکز واحدی متّصل میکنند؛ این اتّصال همۀدلها به یک مرکز واحد، یک مسئلۀاجتماعی است، یک مسئلۀنظام ساز است، معیّن کننده و شکل دهندۀهندسۀنظام اسلامی است.

زکات که دارای جنبه های فردی است و گذشت و اعطای «ما یحب» را به انسان می آموزد که خود این یک تجربه و آزمون بسیار مهم است، امّا یک ترجمان اجتماعی دارد؛ زکات در استعمالات قرآنی، به معنی مطلق انفاقات است اعم از زکات مصطلحی است که در آیۀشریفۀ«خُذ مِن اَموالِهِم صَدَقَةً» به آن اشاره شده است؛ زکات یعنی مطلق انفاقات مالی، [امّا] جنبۀاجتماعی و ترجمان اجتماعی نظام ساز زکات این است که انسانی که در محیط اسلامی و جامعۀاسلامی، برخوردار از مال دنیوی است، خود را متعهّد میداند، مدیون میداند، طلبکار نمیداند، خود را بدهکار جامعۀاسلامی میداند؛ هم در مقابل فقرا و ضعفا، هم در مقابل سبیل الله؛ بنابراین زکات با این نگاه، یک حکم و شاخص نظام ساز است.

و امّا امر به معروف و نهی از منکر که در واقع به نوعی زیربنای همۀحرکات اجتماعی اسلام است که «بِها تُقامُ الفَرائِض»؛ امربه معروف یعنی همۀمؤمنان در هر نقطه ای از عالم که هستند، موظّفند جامعه را به سمت نیکی، به سمت معروف، به سمت همۀکارهای نیکو حرکت دهند؛ و نهی از منکر یعنی همه را از بدی ها، از پستی ها، از پلشتی ها دور بدارند. هرکدام از این چهار شاخص به نحوی ترجمان ساخت و هندسۀنظام اسلامی است. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/73313/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D8%AD%D8%AC-%D8%A2%DB%8C%D9%87-39/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

------------------------------------------------------

#کلام آقا

1. باور کردن وعده های الهی، نجات دهنده امت اسلام از عقب ماندگی:

ما دوغفلت داریم: یکی غفلت از این که قرآن وسیلۀاجتماع ما مسلمانهاست. دوم، غفلت ازباور به مفاهیم قرآنی و اعتراف به آنچه که خدای متعال به ما در قرآن کریم وعده کردهاست. وعده های الهی را هم باید باور کنیم. اگر وعده های الهی را باور کردیم، آن وقتراه به سوی عزت، به سوی وحدت، به سوی اقتدار در مقابل امت اسلامی باز خواهد شد، امت اسلام از عقب ماندگی نجات پیدا خواهد کرد. همین آیاتی که الان این استاد محترم مصریتلاوت کردند: «ان ینصرکم اللَّه فلا غالب لکم»؛ اگر خدا شما را نصرت بکند، هیچقدرتی بر شما غلبه نخواهد کرد. «و ان یخذلکم فمن ذالّذی ینصرکم من بعده»؛ اگرخدا شما را نصرت نکند، کمک نکند، کی به شما کمک خواهد کرد؟ یک سطر درخشان است. اینرا ملتها بنویسند، پرچم کنند، بزنند جلو چشمشان، بالای سرشان. «ان ینصرکم اللَّه فلا غالب لکم»؛ اگر خدا شما را یاری کند، هیچ قدرتی بر شما غلبه نمیکند. چه کارکنیم که خدا ما را یاری کند؟ این یک مسئله است. چه کار کنیم که نصرت خدا شامل حالما بشود؟ این را هم خود قرآن به ما گفته: «ان تنصروااللَّه ینصرکم»، «ولینصرنّ اللَّه من ینصره»؛ شما خدا را نصرت کنید، دین خدا را نصرت کنید، برایخدا قیام کنید، خدا شما را نصرت خواهد کرد. هر جا ملتها برای دین خدا قیام کردند، نیروشان را آوردند وسط صحنه، خدای متعال آنها را نصرت کرد. و وقتی خدا آنها را نصرتکرد، دیگر هیچ کس نتوانست بر آنها غلبه پیدا کند. ما نمونه اش را در خودمان دیدیم. ما آزمودیم، تجربه کردیم که «انّ اللَّه لا یغیّر ما بقوم حتّی یغیّروا مابأنفسهم». این را ما ملت ایران آزمایش کردیم؛ این را در عمل آزمودیم. در خودمانتغییر ایجاد کردیم، خدای متعال هم اوضاع ما را تغییر داد. عجیب هم این است که اگریک قدم ما برداریم، خدا ده قدم برمیدارد. ما اندکی خودمان را تغییر دادیم، خدامبالغی به ما کمک کرد، اوضاع ما را تغییر داد.

امروز هم داریم در دنیامی بینیم. الان ملت مصر را نگاه کنید. همان اللَّه اکبر است و همان نماز جماعت است و همان شعارهای اسلامی است؛ آمدند توی میدان، خدای متعال نصرت داد. مگر آمریکامیخواست که این اتفاقات در مصر بیفتد؟ مگر جبهۀخبیثِ صهیونیستی که در همه ی قدرتهای غربی نفوذ دارد، میخواستند این اتفاق بیفتد؟ مگر وابستگان سیاسی شان درمنطقه به خودشان حاضر بودند این فکر را راه بدهند که یک چنین اتفاقی خواهد افتاد؟اما افتاد. چرا؟ چون «ینصرکم اللَّه فلا غالب لکم». خدا که نصرت کرد، دیگر همه یقدرتها پوچند. اینجوری ملتها باید عزتشان را به دست بیاورند. «و للَّه العزّة ولرسوله و للمؤمنین»؛ عزت مال خداست. «تعزّ من تشاء و تذلّ من تشاء»؛ او عزتمیدهد. از خدا عزت را بخواهید. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/73320/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D8%B1%D8%B9%D8%AF-%D8%A2%DB%8C%D9%87-11/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

------------------------------------------------------

#کلام آقا

1. تغییر روحیات ملت ایران عامل دریافت کمک الهی:

سه باور در امام بزرگوار ما وجود داشت، که همین سه باور به او قاطعیت میداد، شجاعت میداد و استقامت میداد: باور به خدا، باور به مردم، و باور به خود. این سه باور، در وجود امام، در تصمیم امام، در همۀحرکتهای امام، خود را به معنای واقعی کلمه نشان داد.

این سه باور، امام را زنده نگه داشت؛ جوان نگه داشت؛ فکر امام و راه امام و طریقۀامام را برای این ملت، ماندگار و ثابت کرد؛ آن وقت همین سه باور بتدریج در مردم ما، در جوانان ما، در قشرهای گوناگون، همگانی شد؛ امید پیدا شد، اعتماد به نفس پیدا شد، توکل به خدا پیدا شد؛ اینها جای یأس را گرفت، جای تاریک نمائی را گرفت، جای بدبینی را گرفت؛ مردم ایران روحیات خودشان را تغییر دادند، خدای متعال هم وضع آنها را تغییر داد: «انّ الله لایغیّر ما بقوم حتّی یغیّروا ما بانفسهم»؛ ملت ایران راه خود را، حرکت خود را، انگیزه های خود را اصلاح کردند، خدای متعال هم به آنها کمک کرد، به آنها نصرت داد و پشتیبانی کرد. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/73320/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D8%B1%D8%B9%D8%AF-%D8%A2%DB%8C%D9%87-11/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

------------------------------------------------------

#کلام آقا

1. تابع بودن اراده خداوند به اراده ملتها:

این که شما دیدید پشت سرِ عراق، غرب یکپارچه قرار گرفت؛ شوروی و تمام اروپای شرقی یکپارچه قرار گرفتند؛ عربهای خلیج فارس و حکومتهای خلیج فارس که تابع اشارۀامریکا بودند، یکپارچه قرار گرفتند و همه به عراق کمک کردند؛ هدفشان این نبود که چند شهر را از ایران بگیرند و به عراق بدهند یا یک دولت مستقل درست کنند. هدف، نابود کردن ملت ایران بود. هدف، صاف کردن آن حفره هایی بود که ملت ایران در دستگاه اقتدار امپراتوری استکبار به وجود آورده بود. اما خدا نخواست. «خدا نخواست»، یعنی چه؟ یعنی اگر آحاد ملت ایران غفلت می کردند و می خوابیدند؛ رزمندگان به جبهه نمی رفتند؛ امام نمی غُرّید و سینه سپر نمی کرد و نمی ایستاد و این همه استعداد و نیرو در این راه بسیج نمی شد؛ باز هم خدا همین طور می خواست؟ نه، ارادۀخدای متعال به نفع یک ملت، تابع ارادۀآن ملت است. هیچ حقیقت و واقعیتی در متن زندگی یک ملت به ارادۀالهی تغییر پیدا نمی کند؛ مگر وقتی که خودِ آن ملت بر آن همت بگمارد. این صریحِ آیات قرآنی و جزو معارف قطعی دینی است. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/73320/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D8%B1%D8%B9%D8%AF-%D8%A2%DB%8C%D9%87-11/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>  

------------------------------------------------------

#کلام آقا

1. کلید تحولات عظیم، در دست انسان:

مطلبی که من می خواهم به شما عرض کنم، حول و حوش یک آیۀقرآن است. آیۀمعروفی است: «انّ اللَّه لایغیّر ما بقوم حتّی یغیّروا ما بأنفسهم». تغییرات به دست شماست. کلید تحولات اجتماعی و تحولات عظیم در دست شماست؛ مضمون آیه این است. یک جای دیگر در یک دایرۀمحدودتر می فرماید: «ذلک بأنّ اللَّه لم یک مغیّرا نعمة أنعمها علی قوم حتّی یغیّروا ما بأنفسهم». این آیه، پسرفت را می گوید. خدای متعال پسرفت را نصیب هیچ کشوری نمی کند، مگر خودشان به دست خودشان بکنند. تغییرِ موجبِ پسرفت را خودِ ملتها به وجود می آورند. و شبیه این مضمون در آیات متعدد دیگری هم هست که مرجعش به همین است. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/73320/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D8%B1%D8%B9%D8%AF-%D8%A2%DB%8C%D9%87-11/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

------------------------------------------------------

#کلام آقا

1. گناه عمومی، زایل کننده نعمت های بزرگ:

[راجع به انواع گناه] نوع سوم، گناهان جمعی ملتهاست. بحث یک نفر آدم نیست که خطایی انجام دهد و یک عده از آن متضرر شوند؛ گاهی یک ملت یا جماعت مؤثری از یک ملت مبتلا به گناهی می شوند. این گناه هم استغفار خودش را دارد. یک ملت گاهی سالهای متمادی در مقابل منکر و ظلمی سکوت می کند و هیچ عکس العملی از خود نشان نمی دهد؛ این هم یک گناه است؛ شاید گناه دشوارتری هم باشد؛ این همان «انّ اللَّه لا یغیّر ما بقوم حتّی یغیّروا ما بانفسهم» است؛ این همان گناهی است که نعمت های بزرگ را زایل می کند؛ این همان گناهی است که بلاهای سخت را بر سر جماعت ها و ملتهای گنهکار مسلط می کند. ملتی که در شهر تهران ایستادند و تماشا کردند که مجتهد بزرگی مثل شیخ فضل اللَّه نوری را بالای دار بکِشند و دم نزدند؛ دیدند که او را با این که جزو بانیان و بنیانگذاران و رهبران مشروطه بود، به جرم این که با جریان انگلیسی و غربگرای مشروطیت همراهی نکرد، ضد مشروطه قلمداد کردند - که هنوز هم یک عده قلمزن ها و گوینده ها و نویسنده های ما همین حرف دروغ بی مبنای بی منطق را نشخوار و تکرار می کنند - پنجاه سال بعد چوبش را خوردند: در همین شهر تهران مجلس مؤسسانی تشکیل شد و در آن جا انتقال سلطنت و حکومت به رضاشاه را تصویب کردند. آنها یک عده آدم خاص نبودند؛ این یک گناه ملی و عمومی بود. «و اتّقوا فتنة لاتصیبنّ الّذین ظلموا منکم خاصّة»؛ گاهی مجازات فقط شامل افرادی که مرتکب گناهی شدند، نمی شود؛ مجازات عمومی است؛ چون حرکت عمومی بوده؛ ولو همۀافراد در آن شرکت مستقیم نداشتند. همین ملت آن روزی که به خیابان ها آمدند و سینه شان را مقابل تانک های محمدرضا پهلوی سپر کردند و از مرگ نترسیدند؛ یعنی تحمل و صبر و سکوت گناه آلود پنجاه ساله را تغییر دادند، خدای متعال پاداش آنها را داد؛ حکومت ظلم ساقط شد، حکومت مردمی سر کار آمد؛ وابستگی ننگ آلود سیاسی از بین رفت، حرکت استقلال آغاز شد و ان شاءاللَّه ادامه هم دارد و ادامه پیدا خواهد کرد و این ملت به توفیق الهی و به همت خود، به آرمانهای خودش خواهد رسید. این به خاطر این بود که حرکت کرد. بنابراین گناه نوع سوم هم یک طور استغفار دارد.

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/73320/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D8%B1%D8%B9%D8%AF-%D8%A2%DB%8C%D9%87-11/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

------------------------------------------------------

#کلام آقا

1. نیاز امت اسلامی به تداوم ایستادگی:

حقایق گرانبها و آیات بینات الهی در حوادث یک سال اخیر در این منطقه بیش از اینها است و برای اهل تدبر، دیدن و شناختن آن دشوار نیست. لیکن با این همه، امروز همۀامت اسلامی و بویژه ملتهای به پاخاسته، نیازمند دو عنصر اساسی اند:نخست: تداوم ایستادگی و پرهیز شدید از سست شدن عزم راسخ. فرمان الهی به پیامبر اعظم (صلّی اللَّه علیه و اله و سلّم) در قرآن چنین است: «فاستقم کما امرت و من تاب معک و لاتطغوا» و «فلذلک فادع و استقم کما امرت»، و نیز از زبان حضرت موسی (علیه السّلام): «و قال موسی لقومه استعینوا باللَّه و اصبروا انّ الارض للَّه یورثها من یشاء من عباده و العاقبه للمتقین». مصداق بزرگ تقوا در این دوره برای ملتهای به پاخاسته آن است که حرکت مبارک خود را متوقف نسازند و خود را سرگرم دستاوردهای این مقطع نکنند. این است بخش مهم از تقوائی که دارندگان آن، به وعدۀ«عاقبتِ نیک» سرافراز گشته اند. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/71405/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D8%A7%D8%B9%D8%B1%D8%A7%D9%81-%D8%A2%DB%8C%D9%87-128/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

------------------------------------------------------

#کلام آقا

1. اعتماد امام خمینی(ره) به وعده الهی:

امام آن وقتی که تنها بود، مبتلای به ترس نشد، مبتلای به یأس نشد؛ آن وقتی هم که همه ی ملت ایران یکصدا نام او را فریاد زدند، بلکه ملتهای دیگر هم به او عشق ورزیدند و این را ابراز کردند، دچار غرور نشد. آن وقتی که خرمشهر به وسیله ی متجاوزین عراقی از دست رفت، امام مأیوس نشد؛ آن وقتی هم که خرمشهر را رزمندگان ما با دلاوری و فداکاری خود گرفتند، امام مغرور نشد؛ فرمود «خرمشهر را خدا آزاد کرد»؛ یعنی ما هیچکاره ایم. در همه ی حوادث گوناگون دوران زعامت آن بزرگوار، امام همین جور بود. آن وقتی که تنها بود، وحشت نکرد؛ آن وقتی که غلبه و قدرت با او بود، مغرور نشد؛ غفلت هم نکرد. این اعتماد به خداست. وقتی رضای خدا بود، قضیه این است.

به وعده ی الهی باید اعتماد کرد. خدای متعال در سوره ی «انّا فتحنا» میفرماید: «و یعذّب المنافقین و المنافقات و المشرکین و المشرکات الظّانّین باللَّه ظنّ السّوء»؛ خصوصیت منافق و مشرک از جمله این است که به خدا سوءظن دارند، وعده ی الهی را قبول ندارند، باور ندارند. اینکه خدا میگوید: «و لینصرنّ اللَّه من ینصره»، این را آدم مؤمن با همه ی وجود قبول دارد؛ منافق این را قبول ندارد. خداوند میفرماید: «علیهم دائرة السّوء و غضب اللَّه علیهم و لعنهم و اعدّ لهم جهنّم و ساءت مصیرا». کسانی که به خدا سوءظن دارند، وضعیتشان اینجور است.

امام به وعده ی الهی اطمینان داشت. ما برای خدا مجاهدت میکنیم، قدم برای خدا برمیداریم، همه ی تلاش خودمان را به میدان می آوریم؛ نتیجه را خدای متعال - آنچنان که وعده فرموده است - تحقق خواهد داد. ما برای تکلیف کار میکنیم؛ اما خدای متعال بر همین عمل برای تکلیف، بهترین نتیجه را به ما خواهد داد. این یکی از خصوصیات مشی امام و خط امام است. راه انقلاب، صراط مستقیم انقلاب این است. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/54846/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D9%81%D8%AA%D8%AD-%D8%A2%DB%8C%D9%87-6/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

------------------------------------------------------

#کلام آقا

1. نصرت الهی به مؤمنین در صورت حرکت در راه او:

خدای متعال کسانی را که سوءظن به وعده ی او دارند، سوءظن به او دارند، لعنت فرموده است؛ «و یعذّب المنافقین و المنافقات و المشرکین و المشرکات الظّانّین باللَّه ظنّ السّوء علیهم دائرة السّوء و غضب اللَّه علیهم و لعنهم و اعدّ لهم جهنّم و سائت مصیرا»؛ یعنی خدای متعال کسانی را که سوءظن به وعده ی الهی دارند، مذمت میکند. خدای متعال فرموده است که «لینصرنّ اللَّه من ینصره»؛ «أوفوا بعهدی أوف بعهدکم». در راه خدا حرکت کنید، خدای متعال کمک میکند. حالا این فقط هم وعده ی الهی نیست. ما اگر آدمهای دیرباوری هم باشیم، آدمهای کورباطنی هم باشیم که نتوانیم درست وعده ی الهی را قبول کنیم، تجربه ی ما به ما این را نشان میدهد. کدام از عناصر اصلی انقلاب و دوستان انقلاب و طرفداران انقلاب و دشمنان انقلاب، چهل سال قبل از این، احتمال میدادند که یک چنین اتفاقی در کشور بیفتد؟ یک حادثه ی به این عظمت، یک بنای به این رفعت به وجود بیاید؟ کی احتمال میداد؟ اما شد؛ به خاطر توکل به خدای متعال، به خاطر عزم راسخ، به خاطر نهراسیدن از مرگ، نهراسیدن از شکست، پیش رفتن به نام خدا و توکل به خدا اتفاق افتاد. بعد از این هم همین خواهد شد. 

From <https://hawzah.net/fa/goharenab/View/54846/%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%DB%8C-%E2%80%93-%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87-%D9%81%D8%AA%D8%AD-%D8%A2%DB%8C%D9%87-6/?SearchText=%D9%86%D8%B5%D8%B1%D8%AA>

------------------------------------------------------