نور در حرم نور

نساء 78: أَیْنَما تَکُونُوا یُدْرِکْکُمُ‏ الْمَوْتُ وَ لَوْ کُنْتُمْ فی‏ بُرُوجٍ مُشَیَّدَةٍ

الاحزاب 16: قُلْ لَنْ یَنْفَعَکُمُ الْفِرارُ إِنْ فَرَرْتُمْ‏ مِنَ الْمَوْتِ أَوِ الْقَتْلِ

          فرار از مرگ امکان ندارد. به هر جا فرار کنیم ممکن است همان جا محلی باشد که مرگ برای مان مقدر شده باشد.

أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذینَ خَرَجُوا مِنْ دِیارِهِمْ وَ هُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ‏ فَقالَ لَهُمُ اللَّهُ مُوتُوا ثُمَّ أَحْیاهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَشْکُرُونَ (243) بقره

چه بسیار انسان هایی که برای فرار از مرگ به مکان های امنی به زعم خودشان رفتند، ولی همان جا مردند. و چه بسیار کسانی که به استقبال مرگ و شهادت به جهاد شتافتند ولی زنده ماندند.

در زمان جنگ عده ای از جنگ فرار کردند ولی گاهی همین فرارشان موجب مردن در جاده ها و ... شد.

و چه زیبا است که اگر انسان می خواهد بمیرد در حالی که در راه خدا در خون خود می غلتد، به ملاقات خداوند برود. همچون امیرمومنان علیه السلام که در محراب عبادت محاسنش از خون سرش خضاب شد.

نهج البلاغة (للصبحی صالح) ؛ ص180

إِنَّ الْمَوْتَ طَالِبٌ حَثِیثٌ لَا یَفُوتُهُ الْمُقِیمُ وَ لَا یُعْجِزُهُ الْهَارِبُ إِنَّ أَکْرَمَ الْمَوْتِ الْقَتْلُ وَ الَّذِی نَفْسُ ابْنِ أَبِی طَالِبٍ بِیَدِهِ لَأَلْفُ ضَرْبَةٍ بِالسَّیْفِ أَهْوَنُ عَلَیَّ مِنْ مِیتَةٍ عَلَى‏ الْفِرَاشِ‏ فِی غَیْرِ طَاعَةِ اللَّه‏

منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة (خوئى) ؛ ج‏7 ؛ ص340

روى الأعمش عن خثیمة قال: دخل ملک الموت على سلیمان بن داود على نبیّنا و آله و علیهما السلام فجعل ینظر إلى رجل من جلسائه یدیم النظر الیه، فلما خرج قال الرجل: من هذا؟ قال: هذا ملک الموت، قال: لقد رأیته ینظر الىّ کأنه یریدنی، قال علیه السّلام: فما ذا ترید؟ قال: ارید أن تخلصنی منه فتأمر الریح حتّى تحملنی إلى أقصى الهند، ففعلت الرّیح ذلک ثمّ قال سلیمان علیه السّلام لملک الموت بعد أن أتاه ثانیا:

رأیتک‏ تدیم‏ النظر إلى واحد من جلسائى، قال: نعم کنت أتعجّب منه، لأنى کنت‏

أمرت أن أقبضه بأقصى الهند فی ساعة قریبة و کانت عندک فتعجّبت من ذلک.

الکافی (ط - الإسلامیة) ؛ ج‏3 ؛ ص257

26- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص‏ أَخْبَرَنِی جَبْرَئِیلُ ع أَنَّ مَلَکاً مِنْ مَلَائِکَةِ اللَّهِ کَانَتْ لَهُ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَنْزِلَةٌ عَظِیمَةٌ فَتُعُتِّبَ عَلَیْهِ‏[1] فَأُهْبِطَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ فَأَتَى إِدْرِیسَ ع فَقَالَ إِنَّ لَکَ مِنَ اللَّهِ مَنْزِلَةً فَاشْفَعْ لِی عِنْدَ رَبِّکَ فَصَلَّى ثَلَاثَ لَیَالٍ لَا یَفْتُرُ وَ صَامَ أَیَّامَهَا لَا یُفْطِرُ ثُمَّ طَلَبَ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى فِی السَّحَرِ فِی الْمَلَکِ فَقَالَ الْمَلَکُ إِنَّکَ قَدْ أُعْطِیتَ سُؤْلَکَ وَ قَدْ أُطْلِقَ لِی جَنَاحِی وَ أَنَا أُحِبُّ أَنْ أُکَافِیَکَ فَاطْلُبْ إِلَیَّ حَاجَةً فَقَالَ تُرِینِی مَلَکَ الْمَوْتِ لَعَلِّی آنَسُ بِهِ فَإِنَّهُ لَیْسَ یَهْنِئُنِی مَعَ ذِکْرِهِ شَیْ‏ءٌ فَبَسَطَ جَنَاحَهُ ثُمَّ قَالَ ارْکَبْ فَصَعِدَ بِهِ یَطْلُبُ مَلَکَ الْمَوْتِ فِی السَّمَاءِ الدُّنْیَا فَقِیلَ لَهُ اصْعَدْ فَاسْتَقْبَلَهُ بَیْنَ السَّمَاءِ الرَّابِعَةِ وَ الْخَامِسَةِ فَقَالَ الْمَلَکُ یَا مَلَکَ الْمَوْتِ مَا لِی أَرَاکَ قَاطِباً[2] قَالَ الْعَجَبُ إِنِّی تَحْتَ ظِلِّ الْعَرْشِ حَیْثُ أُمِرْتُ أَنْ أَقْبِضَ رُوحَ آدَمِیٍّ بَیْنَ السَّمَاءِ الرَّابِعَةِ وَ الْخَامِسَةِ فَسَمِعَ إِدْرِیسُ ع فَامْتَعَضَ‏[3] فَخَرَّ مِنْ‏ جَنَاحِ‏ الْمَلَکِ‏ فَقُبِضَ رُوحُهُ مَکَانَهُ وَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ رَفَعْناهُ مَکاناً عَلِیًّا[4].

 ( 3) القطب: العبوس.

 ( 4) معض من الامر- کفرح:- غضب و شق علیه، فهو ماعض و معض و أمعضه و معّضه تمعیضا فامتعض.( القاموس)

تفسیر نور    ج‏7    294

5- انسانى که نه از مرگ خود خبر دارد، نه از موقعیّت فرداى خود، چرا مغرور است؟ ما تَدْرِی نَفْسٌ‏ ...

نه هنگام تولدش را می داند و نه هنگام مرگش را

پس چگونه این همه چموشی می کند؟

-         انسان باید در هر مکان و زمانی آماده مرگ باشد.

خود این بازدارنده این است که انسان به محل های گناه پا نگذارد. چون ممکن است همان جا محل مرگ او باشد.

            نهج البلاغة (للصبحی صالح) ؛ ص544

وَ قَالَ ع‏ احْذَرْ أَنْ یَرَاکَ‏ اللَّهُ‏ عِنْدَ مَعْصِیَتِهِ وَ یَفْقِدَکَ عِنْدَ طَاعَتِهِ فَتَکُونَ مِنَ الْخَاسِرِینَ وَ إِذَا قَوِیتَ فَاقْوَ عَلَى طَاعَةِ اللَّهِ وَ إِذَا ضَعُفْتَ فَاضْعُفْ عَنْ مَعْصِیَةِ اللَّه‏