نور در حرم نور

#آیه:

الأنعام :  127 لَهُمْ دارُ السَّلامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ هُوَ وَلِیُّهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُون‏

«دارالسلام»، یکى از نامهاى بهشت است، زیرا در آنجا کینه‏اى در دلها نیست، تا جنگ وجدال وبهره‏کشى پیش بیاید. «ونزعنا ما فى صدورهم من غلّ» [242]

سلام، نام خداست ودارالسلام، یعنى جوار رحمت الهى وجایى که کلام ودرودشان سلام است و از خداوند هم به آنان سلام مى‏شود. «سلام قولاً من ربّ رحیم» [243]

[معناى" سلام" و اینکه سلام از اسماء خداى تعالى است و اشاره به وجه تسمیه بهشت به" دار السلام"]

کلمه" سلام" یکى از اسماى خداى تعالى است، و وجه آن این است که ذات متعالى خداى تعالى نفس خیر است، خیرى که هیچ شرى در او نیست، بهشت را هم اگر" دار السلام" گفته‏اند به همین جهت است که در بهشت هیچ شر و ضررى براى ساکنان آن وجود ندارد.

بعضى گفته‏اند" اگر بهشت را دار السلام خوانده‏اند بدین مناسبت است که بهشت خانه خداست، که نامش سلام است". ولى برگشت هر دو وجه در حقیقت به یک معنا است، براى اینکه اگر خداى تعالى هم، سلام نامیده شده براى همین است که از هر شر و سویى مبراء است، و سیاق و زمینه گفتار آیه دلالت دارد بر اینکه از کلمه" سلام" معناى وصفى‏اش مقصود است.

«وَ الْمَلائِکَهُ یَدْخُلُونَ عَلَیْهِمْ مِنْ کُلِّ باب،  سَلامٌ عَلَیْکُمْ بِما صَبَرْتُمْ فَنِعْمَ عُقْبَى الدّارِ»(از جانب ملائکه)

«وَ نادَوْا اَصْحابَ الْجَنَّهِ اَنْ سَلامٌ عَلَیْکُمْ»(از جانب اعراف)

«تَحِیَّتُهُمْ فِیها سَلامٌ(از جانب خودشان به یکدیگر)

«سَلامٌ قَوْلاً مِنْ رَبّ رَحِیم»(از جانب خدای متعال)

(توضیح اینکه آنجا نظام تکوین حکم فرما ست و سلام در آنجا فقط یک قول نیست بلکه تجلی حقیقتی ست وجود دارد)

أنّ الأصل الواحد فی هذه المادّة: هو ما یقابل الخصومة و هو الموافقة الشدیدة فی الظاهر و الباطن بحیث لا یبقى خلاف فی البین.

و من لوازم هذا المعنى مفاهیم الانقیاد و الصلح و الرضا.

...

و إذا لوحظ فی نفسه من حیث هو: یلازمه الاعتدال و النظم و المحفوظیّة من النقص و العیب و العاهة و الآفة، و هذا معنى السلامة و الصحّة فی نفس الشی‏ء و فی أجزائه، لفقدان الخلاف فیما بین الأجزاء و الأعضاء، و حصول الوفاق الکامل و النظم و الاعتدال فیها، فالصحّة تکون من مصادیق الأصل بهذا المعنى.

بهشت جایی ست که هیچ آفت و عاهتی گرفتار فرد نمیشود

لا یسمعون فیها لغوا و لا تاثیما

لا یُصَدَّعُونَ عَنْها وَ لا یُنْزِفُون‏

(15) الحجر :  48 لا یَمَسُّهُمْ فیها نَصَبٌ وَ ما هُمْ مِنْها بِمُخْرَجینَ‏

(39) الزمر :  61 وَ یُنَجِّی اللَّهُ الَّذینَ اتَّقَوْا بِمَفازَتِهِمْ لا یَمَسُّهُمُ السُّوءُ وَ لا هُمْ یَحْزَنُون‏

(10) یونس :  26 لِلَّذینَ أَحْسَنُوا الْحُسْنى‏ وَ زِیادَةٌ وَ لا یَرْهَقُ وُجُوهَهُمْ قَتَرٌ وَ لا ذِلَّةٌ أُولئِکَ أَصْحابُ الْجَنَّةِ هُمْ فیها خالِدُون‏

#روایت:

تفسیر منصوب به امام عسکری علیه السلام

...فَعِنْدَ ذَلِکَ یَأْمُرُ اللَّهُ تَعَالَى بِهَذَا الْعَبْدِ إِلَى الْجَنَّةِ، فَتَلَقَّاهُ الْمَلَائِکَةُ بِالْحِبَاءِ وَ الْکَرَامَاتِ وَ یَحْمِلُونَهُ عَلَى نُجُبِ «1» النُّورِ، وَ خُیُولِ الْبُرَاقِ «2» وَ یَصِیرُ إِلَى نَعِیمٍ لَا یَنْفَدُ، وَ دَارٍ لَا تَبِیدُ وَ لَا یَخْرُجُ سُکَّانُهَا، وَ لَا یَهْرَمُ شُبَّانُهَا، وَ لَا یَشِیبُ وِلْدَانُهَا، وَ لَا یَنْفَدُ سُرُورُهَا وَ حُبُورُهَا وَ لَا یَبْلَى جَدِیدُهَا، وَ لَا یَتَحَوَّلُ إِلَى الْغُمُومِ سُرُورُهَا، لا یَمَسُّهُمْ فِیها نَصَبٌ، وَ لَا یَمَسُّهُمْ فِیهَا لُغُوبٌ، قَدْ أَمِنُوا الْعَذَابَ، وَ کُفُّوا سُوءَ الْحِسَابِ، کَرُمَ مُنْقَلَبُهُمْ وَ مَثْوَاهُم‏