نور در حرم نور

«الاخلاّء یومئذ بعضهم لبعض عدوٌّ الاّ المتّقین»(زخرف 67)

«أرِنَا الّذین اضلاّنا من الجنّ و الانس نجعلهما تحت أقدامنا»(فصلت 29)

وَ إِذْ یَتَحاجُّونَ فِی النَّارِ فَیَقُولُ الضُّعَفاءُ لِلَّذینَ اسْتَکْبَرُوا إِنَّا کُنَّا لَکُمْ تَبَعاً فَهَلْ أَنْتُمْ مُغْنُونَ عَنَّا نَصیباً مِنَ النَّار(47)قالَ الَّذینَ اسْتَکْبَرُوا إِنَّا کُلٌّ فیها...(غافر)  (در دنیا بسیار می‌بینیم که برخی از افراد به دیگران می‌گویند: «فلان کار را انجام بده گناهش به گردن من!» این تنها کلام دنیائی آن‌هاست ولی در قیامت نمی‌توانند حتی ذره‌ای از مجازات سایر گنهکاران را بکاهند. تفسیر نور:ولایت‏ها، محبّت‏ها و حمایت‏هاى غیر الهى، در قیامت به کینه و نفرین و دشمنى تبدیل مى‏شود. «لعنت اُختها»)

«وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَی بَعْضٍ یَتَسَاءلُونَ * قَالُوا إِنَّا کُنَّا قَبْلُ فِی أَهْلِنَا مُشْفِقِینَ * فَمَنَّ اللَّهُ عَلَیْنَا وَوَقَانَا عَذَابَ السَّمُومِ * إِنَّا کُنَّا مِن قَبْلُ نَدْعُوهُ إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِیمُ» الطور: 25 – 28

«لا یسمعون فیها لغواً ولا تأثیماً؛ (10)

روایت از امام صادق (ع): بهشتی‌ها چهار نشانه دارند: روی گشاده، زبان نرم، دل مهربان و دستِ دهنده.

در صحیح مسلم از انس رضی الله عنه روایت شده‌ که‌ رسول‎الله صلی الله علیه وسلم فرمودند:

«همانا در بهشت بازاری است که اهل بهشت هر جمعه در آنجا گرد می‌آیند، باد صبا می وزد و از خاک بهشت به چهره و لباسهای آنان می ریزد، از این‌رو به‌ حسن و زیبائی آنان افزوده می‌شود، آنان در حالتی نزد خانواده‌هایشان بر می‌گردند که حسن و زیبائیشان افزوده شده است. خانواده ها خطاب به آنها می‌گویند: به خدا سوگند حسن و جمال شما بعد از اینکه از ما جدا شده‌اید، افزون گشته است. آنها در جواب می‌گویند: به خدا سوگند حسن و زیبائی شما نیز بعد از اینکه از شما جدا شده‌ایم،‌افزون گشته است». صحیح مسلم، کتاب: الجنة، باب فی سوق الجنة : 2833.

آیت الله دستغیب در حدیث دیگری از امام صادق (علیه السلام) نقل می‌کند که ارواح با صفات اجساد در بستانی از بهشت قرار دارند یک دیگر را می‌شناسند و از یک دیگر سؤال می‌کنند؛ هنگامی که روح تازه ای بر آن ها وارد می‌شود، می‌گویند او را رها کنید؛ زیرا از هول عظیمی به طرف ما می‌آید (یعنی از وحشت مرگ) سپس از وی می‌پرسند فلان کس چه شد؟ اگر بگوید زنده بود اظهار امیدواری می‌کنند (که نزد آن ها بیاید) ولی اگر بگوید از دنیا رفته بود، می‌گویند سقوط کرد

«فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَی بَعْضٍ یَتَسَاءلُونَ * قَالَ قَائِلٌ مِّنْهُمْ إِنِّی کَانَ لِی قَرِینٌ * یَقُولُ أَئِنَّکَ لَمِنْ الْمُصَدِّقِینَ * أَئِذَا مِتْنَا وَکُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَدِینُونَ * قَالَ هَلْ أَنتُم مُّطَّلِعُونَ * فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِی سَوَاء الْجَحِیمِ * قَالَ تَاللَّهِ إِنْ کِدتَّ لَتُرْدِینِ * وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّی لَکُنتُ مِنَ الْمُحْضَرِینَ * أَفَمَا نَحْنُ بِمَیِّتِینَ * إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَی وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِینَ * إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ * لِمِثْلِ هَذَا فَلْیَعْمَلْ الْعَامِلُونَ» الصافات: 50 – 61