نور در حرم نور

#استدلال بر معاد با تمرکز بر رحمت الهی

خداوند با این جمله که می فرماید: «رحمت و بخشش را بر خود حتم کرده». موضوع معاد و جهان پس از مرگ را مطرح کرده است.

آری، خداوندی که رحمت و بخشش را بر خود حتم کرده، آیا اجازه می دهد رشتۀ حیات انسان ها با مرگ به کلی پاره شود و تکامل و حیات ادامه نیابد؟ آیا این با رحمت بی نهایت او می سازد؟ آیا او در مورد بندگانی که مالک و مدّبر آنهاست، ممکن است چنان بی مهری کند که بعد از مدتی راه فنا بپویند و به هیچ و پوچ تبدیل شوند؟ بی شک نه؛ بلکه رحمت وسیع او ایجاب می کند که موجودات به ویژه انسان را در مسیر تکامل پیش ببرد و همان طور که در پرتو رحمت خویش، بذر کوچک و بی ارزشی را به درخت تناور و پُر محصول تبدیل می کند یا شاخۀ گل زیبایی می سازدو همان طور که در پرتو فیض خود نطفۀ بی ارزشی را به انسان کامل تبدیل می کند، همین رحمت ایجاب می کند که انسان را که استعداد بقا و زندگانی جاودانی دارد، پس از مرگ، در لباس حیاتی نو در عالمی وسیع تر در آورد و در این سیر ابدی تکامل، دست رحمتش پشت سر او باشد.

نظر من اینه که از اینجا به بعدش گفته نشه چون مساله وارد پیچ و خمهای استدلال میشه و شاید برای بیان عمومی مناسب نباشه:

در اینجا ممکن است گفته شود که زندگی ابدی جاودانه، تنها برای مؤمنان مصداق رحمت است؛ ولی برای غیر آنها جز زحمت و بدبختی، چیز دیگری نیست.

در پاسخ باید گفت که شک نیست که کار خدا فراهم کردن زمینه های رحمت است.

او انسان را آفرید و به او عقل داد و پیامبران را برای هدایت و رهبری او فرستاد و انواع مواهب را در اختیار وی گذاشت و راهی به سوی زندگی جاویدان به روی همگان گشود.

اینها بدون استثنا رحمت است.

حال اگر در طریق به ثمر رساندن این رحمت ها، خود انسان راه خویش را کج کند و تمام زمینه های رحمت را برای خود به شکنجه و زحمت تبدیل کند، این موضوع هیچ گونه لطمه ای به رحمت بودن آنها نخواهد زد و تمام سرزنش ها متوجه انسانی است که زمینه های رحمت را به عذاب تبدیل کرده است.                                 (تفسیر نمونه، ج5، ص165)

{برداشت از کتاب قرآن حکیم، ص129،  ترجمه آیت الله مکارم شیرازی}