نور در حرم نور

ُ فَقُلْتُ أَخْبِرْنِی‏ عَنْ‏ حَقِ‏ الْمُؤْمِنِ‏ عَلَى الْمُؤْمِنِ(*عنوان روی ایمان رفته است) فَقَالَ یَا أَبَانُ دَعْهُ لَا تَرِدْهُ قُلْتُ بَلَى جُعِلْتُ فِدَاکَ فَلَمْ أَزَلْ أُرَدِّدُ عَلَیْهِ فَقَالَ یَا أَبَانُ تُقَاسِمُهُ شَطْرَ مَالِکَ(نیمی از دارایی) ثُمَّ نَظَرَ إِلَیَّ فَرَأَى مَا دَخَلَنِی

فَقَالَ یَا أَبَانُ أَ مَا تَعْلَمُ أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَدْ ذَکَرَ الْمُؤْثِرِینَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ قُلْتُ بَلَى جُعِلْتُ فِدَاکَ فَقَالَ أَمَّا إِذَا أَنْتَ قَاسَمْتَهُ فَلَمْ تُؤْثِرْهُ بَعْدُ إِنَّمَا أَنْتَ وَ هُوَ سَوَاءٌ إِنَّمَا تُؤْثِرُهُ إِذَا أَنْتَ أَعْطَیْتَهُ مِنَ النِّصْفِ الْآخَرِ.(کافی)

قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع نَخْشَى أَنْ‏ لَا نَکُونَ مُؤْمِنِینَ قَالَ وَ لِمَ ذَاکَ فَقُلْتُ وَ ذَلِکَ أَنَّا لَا نَجِدُ فِینَا مَنْ یَکُونُ أَخُوهُ عِنْدَهُ آثَرَ مِنْ دِرْهَمِهِ وَ دِینَارِهِ وَ نَجِدُ الدِّینَارَ وَ الدِّرْهَمَ آثَرَ عِنْدَنَا مِنْ أَخٍ قَدْ جَمَعَ بَیْنَنَا وَ بَیْنَهُ مُوَالاةُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع

قَالَ کَلَّا إِنَّکُمْ مُؤْمِنُونَ وَ لَکِنْ لَا تُکْمِلُونَ إِیمَانَکُمْ حَتَّى یَخْرُجَ قَائِمُنَا (یعنی وابستگی این مطلب به ایمان را حضرت ع امضا میکنند ولی میفرمایند که اگر این طور باشید به کمال رسیدید که در روایات دیگر هم داریم در زمان ظهور رابطه ی بین برادران ایمانی این گونه است، *اگر میخواهیم جامعه را برای ظهور آماده کنیم باید به این سمت حرکت کنیم)فَعِنْدَهَا یَجْمَعُ اللَّهُ أَحْلَامَکُمْ فَتَکُونُونَ مُؤْمِنِینَ کَامِلِینَ وَ لَوْ لَمْ یَکُنْ فِی الْأَرْضِ مُؤْمِنُونَ کَامِلُونَ إِذاً لَرَفَعَنَا اللَّهُ إِلَیْهِ وَ أَنْکَرْتُمُ الْأَرْضَ وَ أَنْکَرْتُمُ السَّمَاءَ ... در ادامه صفت مومنین کامل الایمان را این طور توضیح میفرمایند: هم‏ البررة بالاخوان‏ فى حال الیسر و العسر المؤثرون على انفسهم فى حال العسر کذلک وصفهم اللّه فقال‏ وَ یُؤْثِرُونَ عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ مَنْ یُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‏ فازوا و اللّه و افلحوا

تفسیر نور: در حدیث دیگرى مى‏خوانیم: «لایجتمع الشحّ و الایمان فى قلب رجل مسلم»(20)، بخل و ایمان در دل یک مسلمان جا نمى‏گیرد.
ایثار، یک کمال است امّا نباید موجب خروج از حدّ اعتدال شود، چنانکه قرآن در آیه 67 سوره فرقان، در وصف عباد الرّحمن مى‏فرماید: «و الّذین اذا انفقوا لم یسرفوا و لم یقتروا و کان بین ذلک قواماً»، آنان در انفاق، نه زیاده‏روى مى‏کنند و نه کوتاهى، بلکه راهى میانه را در پیش مى‏گیرند. 
این موضوع، در روایتى از امام صادق‏علیه السلام نیز مورد تأکید قرار گرفته است

#مباهات خداوند به ایثار امیرالمومنین ع:على بن ابى طالب (ع) در بستر پیامبر خدا (ص) خوابید، خداوند به جبرئیل و میکائیل وحى فرمود: من میان شما فرشتگان نیز عقد برادرى بسته‏ام، و عمر یکى از شما را طولانى‏تر از عمر دیگرى قرار داده‏ام، حال کدام یک از شما، زندگى خود را به برادرش ایثار مى‏کند؟ هر دوى آنها عمر طولانى را براى خود اختیار کردند، آنگاه خطاب کرد، آیا مى‏توانید مثل على بن ابى طالب که با محمد (ص) برادرند، بوده باشید که در بستر محمد (ص) خوابیده و خود را فداى او کرده است و زندگى او را بر حیات خود مقدم داشته است، بر زمین فرود آیید و او را از دشمن حفظ کنید، این بود که نزول کردند و جبرئیل بالاى سر و میکائیل پایین پاى على (ع) ایستادند و جبرئیل ندا در داد: تبریک، تبریک به مثل تو اى پسر ابو طالب که خداوند بر فرشتگان به وسیله تو فخر مى‏کند (5)! و خداوند این آیه رانازل کرد: وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ..«و از مردم کسانى هستند که جان خود را براى رضاى خدا مى‏فروشند، و خدا به بندگان مهربان است».(مجموعه ورام)

#مباهات خداوند به ایثار امیرالمومنین ع:على بن ابى طالب (ع) در بستر پیامبر خدا (ص) خوابید، خداوند به جبرئیل و میکائیل وحى فرمود: من میان شما فرشتگان#فرد به شفاعت آن که بر او ایثار کرده میرسد: پیامبر خدا ص: دو مرد از بیابانی می گذشتند: یکی عابد و دیگری نافرمان. عابد تشنه شد، چندان که از پا افتاد. همسفرش که تُنگی داشت و کمی آب در آن بود به آن عابد که به زمین افتاده بود می نگریست. با خود گفت: به خخدا سوگند، اگر این بنده ی نیک از تشنگی بمیرد در حالی که این آبل با من است هرگز به خیری از خدا نخواهم رسید و اگر این آب را به او بنوشانم خودم خواهم مرد. اما او به خدا توکل کرد و تصمیمش را گرفت و از آن آب به صورت عابد پاشید و باقی مانده اش را به او نوشاند. عابد از جا برخواست و هر دو بیابان را پیمودند.

در روز قیامت آن نافرمان را برای حساب رسی نگه می دارند و فرمان می رسد که او را به آتش ببرند. فرشتپان او را به{به سوی دوزخ} می رانند.{در راه} آن عابد را میبیند. می گوید فلانی مرا نمی شناسی؟ عابد میگوید تو کیستی؟ مرد میگوید: من فلانی هستم که در آن روز گذشتن از بیابان تو را بر خویشتن ترجیح دادم(آثرتک علی نفسی) عابد میگوید آری میشناسمت پس به فرشتگان می گوید: بایستید! فرشتگان می ایستند و عابد می آید تا آن که {در توقفگاه حساب} می ایستد و پروردگارش عز و جل را می خواند و می گوید ای پروردگار من! تو خود میدانی که او به من نیکی کرده و چگونه در حق من ایثار کرده است. پروردگارا او را به من ببخش. پس خدواند می فرماید : هو لک .او از آنِ تو. فیاخذ بید اخیه فیُدخله الجنه(میزان الحکمه) نیز عقد برادرى بسته‏ام، و عمر یکى از شما را طولانى‏تر از عمر دیگرى قرار داده‏ام، حال کدام یک از شما، زندگى خود را به برادرش ایثار مى‏کند؟ هر دوى آنها عمر طولانى را براى خود اختیار کردند، آنگاه خطاب کرد، آیا مى‏توانید مثل على بن ابى طالب که با محمد (ص) برادرند، بوده باشید که در بستر محمد (ص) خوابیده و خود را فداى او کرده است و زندگى او را بر حیات خود مقدم داشته است، بر زمین فرود آیید و او را از دشمن حفظ کنید، این بود که نزول کردند و جبرئیل بالاى سر و میکائیل پایین پاى على (ع) ایستادند و جبرئیل ندا در داد: تبریک، تبریک به مثل تو اى پسر ابو طالب که خداوند بر فرشتگان به وسیله تو فخر مى‏کند (5)! و خداوند این آیه رانازل کرد: وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ..«و از مردم کسانى هستند که جان خود را براى رضاى خدا مى‏فروشند، و خدا به بندگان مهربان است».(مجموعه ورام)