نور در حرم نور

وَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِی مُؤْمِنِ آلِ فِرْعَوْنَ‏ وَ أُفَوِّضُ‏ أَمْرِی‏ إِلَى‏ اللَّهِ‏ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِ. فَوَقاهُ اللَّهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا وَ حاقَ بِآلِ فِرْعَوْنَ سُوءُ الْعَذابِ‏ وَ التَّفْوِیضُ خَمْسَةُ أَحْرُفٍ لِکُلِّ حَرْفٍ مِنْهَا حُکْمٌ فَمَنْ‏أَتَى بِأَحْکَامِهِ فَقَدْ أَتَى بِهِ

1.     التَّاءُ مِنْ تَرْکِهِ التَّدْبِیرَ فِی الدُّنْیَا وَ (نمیدونهم اصلا این مورد رو وقت میشه توضیح داد یا نه!!!)

2.     الْفَاءُ مِنْ فَنَاءِ کُلِّ هِمَّةٍ غَیْرِ اللَّهِ وَ

3.     الْوَاوُ مِنْ وَفَاءِ الْعَهْدِ وَ تَصْدِیقِ الْوَعْدِ وَ

4.     الْیَاءُ الْیَأْسُ مِنْ نَفْسِکَ وَ الْیَقِینُ بِرَبِّکَ وَ

5.     الضَّادُ مِنَ الضَّمِیرِ الصَّافِی لِلَّهِ وَ الضَّرُورَةِ إِلَیْهِ

وَ الْمُفَوِّضُ لَا یُصْبِحُ إِلَّا سَالِماً مِنْ جَمِیعِ الْآفَاتِ وَ لَا یُمْسِی إِلَّا مُعَافًى بِدِینِه‏

#روایت: تفویض از ارکان ایمان است: وَ قَالَ ع‏ الْإِیمَانُ أَرْبَعَةُ أَرْکَانٍ التَّوَکُّلُ عَلَى اللَّهِ وَ الرِّضَا بِقَضَاءِ اللَّهِ وَ التَّسْلِیمُ لِأَمْرِ اللَّهِ وَ التَّفْوِیضُ إِلَى اللَّهِ قَالَ الْعَبْدُ الصَّالِحُ- وَ أُفَوِّضُ‏ أَمْرِی‏ إِلَى‏ اللَّهِ‏- فَوَقاهُ اللَّهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا

1)و اگر آن را تفویض مى‏گویند به این اعتبار است که بنده خدا آنچه را که به ظاهر منسوب به خودش است، به خدا برمى‏گرداند و حال عبد در چنین وضعى حال کسى است که برکنار باشد و هیچ امرى راجع به او نباشد و

2)اگر توکلش مى‏خوانند به این اعتبار است که بنده خدا پروردگار خود را وکیل خود مى‏گیرد، تا هر تصرفى را که خواست در امور او بکند و

3)اگر تسلیمش مى‏نامند، به این اعتبار است که بنده خدا رام و منقاد محض است در برابر هر اراده‏اى که خداى سبحان در باره‏اش بکند، و هر کارى که از او بخواهد بدون اینکه هیچ امرى را به خود نسبت دهد، اطاعت مى‏کند.

پس تفویض و توکل و تسلیم مقامات سه‏گانه‏اى هستند از مراحل عبودیت، از همه پایین‏تر و سطحى‏تر توکل است و از آن دقیقتر و بالاتر تفویض و از آنهم دقیق‏تر و مهم‏تر تسلیم است.

*توکل و تفویض و تسلیم از عناونینی هستند گویا که اذا اجتمعا افترقا و اذا افترقا اجتمعا

سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ فَقَالَ التَّوَکُّلُ عَلَى اللَّهِ دَرَجَاتٌ مِنْهَا أَنْ تَتَوَکَّلَ عَلَى اللَّهِ فِی أُمُورِکَ کُلِّهَا فَمَا فَعَلَ بِکَ کُنْتَ عَنْهُ رَاضِیاً تَعْلَمُ أَنَّهُ لَا یَأْلُوکَ خَیْراً وَ فَضْلًا وَ تَعْلَمُ أَنَّ الْحُکْمَ فِی ذَلِکَ لَهُ فَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ بِتَفْوِیضِ ذَلِکَ إِلَیْهِ وَ ثِقْ بِهِ فِیهَا وَ فِی غَیْرِهَا.( سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ فَقَالَ التَّوَکُّلُ عَلَى اللَّهِ دَرَجَاتٌ مِنْهَا أَنْ تَتَوَکَّلَ عَلَى اللَّهِ فِی أُمُورِکَ کُلِّهَا فَمَا فَعَلَ بِکَ کُنْتَ عَنْهُ رَاضِیاً تَعْلَمُ أَنَّهُ لَا یَأْلُوکَ خَیْراً وَ فَضْلًا وَ تَعْلَمُ أَنَّ الْحُکْمَ فِی ذَلِکَ لَهُ فَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ بِتَفْوِیضِ ذَلِکَ إِلَیْهِ وَ ثِقْ بِهِ فِیهَا وَ فِی غَیْرِهَا.( رخی لغت شناسان برای تعریف توکل از تفویض بهره گرفته‌اند و برای تعریف تفویض از توکل سود جسته اند. در احادیث بسیاری، تفویض و توکل در کنار یکدیگر ذکر شده اند. در برخی احادیث آمده است که با تفویضِ امور خویش به خدا، بر او توکل کنید. این معنای تفویض در اخلاق اسلامی اهمیت ویژه ای دارد و در احادیث به آن ترغیب شده )

 البتّه تفویض و سپردن کارها به خدا که شعار مؤمن آل فرعون بود، بعد از بکار بردن تمام تلاش خود در راه نجات موسى از قتل و بیدار کردن و هشدار دادن و تبلیغ کردن بود. این گونه تفویض است که انواع حمایت‏هاى الهى را به دنبال دارد. «فوقاه اللّه»

محقق طوسى در کتاب «اوصاف الاشراف» چنین تعریف کرده است: مقصود از توکل اینست که بنده هر کارى که میکند و براى او پیش مى‏آید بخدا تعالى واگذارد، زیرا که میداند خدا از خود او تواناتر و قویتر است و بنحو احسن انجام میدهد، و سپس بقضاء خدا راضى باشد، و با وجود این در امورى که خدا باو واگذار فرموده است کوشش و جدیت کند و خود را با کوشش و قدرت و اراده خویش از اسباب و شروطى بداند که موجب تعلق اراده و قدرت خدا بامر او مى‏شود،