نور در حرم نور

مردی از اهل شام وارد شهر مدینه شد. به خاطر تبلیغات سوء معاویه و دیگر دشمنان اهل بیت، آن مرد کینه ای عمیق از امام علی علیه السلام و فرزندانش در دل داشت. یک روز که امام حسن علیه السلام را سوار بر مرکب دید، زبان به ناسزا گشود و با صدای بلند به لعن و نفرین آن حضرت پرداخت؛ اما امام در برابر این یاوه گویی ها سکوت کرد. وقتی مرد شامی به سخنان زشت و ناپسندش پایان داد، امام حسن علیه السلام نزد او رفت و لبخند زنان سلام کرد و مهربانانه فرمود: «جناب آقا! به گمانم (در این شهر) غریبی و گویا سوء تفاهمی پیش آمده است. اگر بخواهی خشوندت کنیم، چنین می کنیم و اگر چیزی بخواهی به تو می دهیم و اگر راهنمایی بخواهی راهنماییت می کنیم و اگر در بردن بار یاری بجویی، بارت را می بریم و اگر گرسنه باشی سیرت می کنیم و اگر بی لباس باشی لباست می دهیم و اگر نیازمند باشی ثروتمندت می سازیم و اگر فراری باشی پناهت می دهیم و اگر حاجتی داشته باشی آن را برآورده می کنیم. حالا خوب است اسباب و وسائلت را برداری ونزد ما بیایی و تا هنگام رفتنت (از مدینه) مهمان ما باشی که این برای تو بهتر است؛ زیر ما خانه ای بزرگ و آبرو و احترامی زیاد و مالی فراوان داریم (و به خوبی می توانیم از تو پذیرائی کنیم)»

مرد شامی از شنیدن این سخنان محبت آمیز و جوانمردانه درگرگون شد و از برخورد نادرستش پشیمان گشت و در حالی که از ندامت می گریست گفت: «گواهی می دهم که تو جانشین خدا در زمینی. خدا بهتر می دانست که رسالت خویش را به عهده چه کسی قرار دهد. تو و پدرت علی منفورترین مردم نزد من بودید و اکنون محبوب ترین مردم نزد من هستید».

با آدمهایى که متلک مى‏گویند چه کنیم؟ متلک را یک وقتى یک آدم خودى مى‏گوید. یک وقتى هم یک آدم سیاسى مى‏گوید. اگر خودى‏ها یک متلکى را گفتند قرآن راجع به متلک خودى‏ها چند تا آیه دارد. متلک خودى ها: «وَ الْکاظِمینَ الْغَیْظ» عصبانى ات که کردند قورتش بده، کظم غیظ کن یعنى خودت را نگه دار. این براى خودى هاست. «وَ الْعافینَ عَنِ النَّاسِ» (آل‏عمران/ 134) مردم را ببخش و کینه به دل نگیر، متلک گفت خوب گفت یا غیبت که کرد ببخشیدش‏ «و اذا مرّوا باللغو مرّوا کراما» اگر چرت و پرت گفت بروى خودت نیاور و با کرامت از کنارش رد شو. شتر دیدى ندیدى. «وَإِذَا خَاطَبَهُمْ‏ الْجَاهِلُونَ‏ قَالُوا سَلَامًا» (فرقان/ 63) وقتى افراد نااهل به شما رسیدند با مسالمت با آنها رفتار کنید. اگر خودى هستند با مسالمت رفتار کن و بزرگوارانه از کنارش رد شو، کظم غیظ کن، عفو کن. این در رابطه با متلک خودى‏ها است. مثلًا شما به من متلک مى‏گویى، خوب بالاخره شما همان آدمى هستى که در روز عاشورا پیراهن سیاه مى‏پوشى و عزادارى مى‏کنى، همان آدمى هستى که نماز جمعه مى‏روى، نماز جماعت مى‏روى، همان آدمى هستى که در انتخابات مى‏آیى و بالاخره خودى هستى، حالا از من بدت آمده. خوب حالا ول کن بابا حالا یک چرتى هم حواله ما مى‏کنى. چون خودى هستى من باید ببخشم.

اما یک وقت سیاسى است. آدمهاى سیاسى یعنى اصلًا تحریک مى‏کنند. مى‏گویند سلمان رشدى باید یک کتاب بنویسى و آبروى پیغمبر را بریزى و یک کاریکاتور بکشى. آنهایى که با ابرقدرتها و دلار و برنامه ریزى. اگر با برنامه ریزى شد این حسابش جدا است. حالا این برنامه ریزى حسابش جدا است. ولذا افراد منافق که مى‏گفتند مؤمنین خُل هستند. خدا مى‏گوید خُل هستند؟ «أَلَا إِنَّهُمْ هُمْ السُّفَهَاءُ» (بقره/ 13) خودتان خُل هستید. پیامبر ابتر است. مى‏گوید: «إِنَّ شانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ». هو الابتر یعنى خودت و جدّ آبادت ابتر هستید به قول ما. خوب در رابطه با دفاع گاهى انسان باید خودش دفاع کند و گاهى باید مردم دفاع کنند و گاهى هم خدا دفاع مى‏کند. یک صلوات بفرستید.