3-13.یوسف/87 نکته اخلاقی: امید به رحمت الهی

قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (ع): فَأَمَّا أَنْتَ یَا إِلَهِی فَأَهْلٌ أَنْ لا یَغْتَرَّ بِکَ الصِّدِّیقُونَ، وَ لا یَیْأَسَ مِنْکَ الْمُجْرِمُون
قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (ع): اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ لا تَجْعَلْنِی نَاسِیاً لِذِکْرِکَ فِیمَا أَوْلَیْتَنِی، وَ لا غَافِلا لاحْسَانِکَ فِیمَا أَبْلَیْتَنِی، وَ لا آیِساً مِنْ إِجَابَتِکَ لِی
ریشه یأس بیمعرفتی به خداوند و محدود دانستن قدرت های اوست و دیگر بیاطّلاعی از تاریخ بشر است. لذا بهترین راه برای جلوگیری از یأس چند چیز است:
الف: تفکّر در عظمت خداوند
ب: مطالعه تاریخ بشر و اشخاص مترقّی که در ابتدای امر خیلی در جامعه عقب بودند.
ج: برای جلوگیری از یأس توجه به مقام و اثر همت و استقامت است.
د: تلقین به نفس است.
قَالَ أَمِیرُ الْمُومِنِینَ (ع): الْفَقِیهُ کُلُّ الْفَقِیهِ مَنْ لَمْ یُقَنِّطِ النَّاسَ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ وَ لَمْ یُویِسْهُمْ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ وَ لَمْ یُومِنْهُمْ مِنْ مَکْرِ اللَّه
یأس، نشانهى کفر است. لا یَیْأَسُ ... إِلَّا الْقَوْمُ الْکافِرُونَ زیرا مأیوس شده، در درون خود مىگوید: قدرت خدا تمام شده است.