نور در حرم نور

شیطان وسوسه مى‏کند و در کمین است که هر گاه در کسى زمینه‏اى ببیند، او را دنبال کند. «فَانْسَلَخَ‏ فَأَتْبَعَهُ» (کلمه‏ى‏ «فَأَتْبَعَهُ» در کنار کلمه‏ى‏ «فَانْسَلَخَ»، نشان مى‏دهد که شیطان در کمین است و به محض انسلاخ، انسان را دنبال مى‏کند.)

انسان هر چه بالا رود، نباید مغرور شود، چون احتمال سقوط وجود دارد و عاقبتِ کار مهم است. جایگاه هرکس بالاتر باشد، احتمال خطر بیشترى وجود دارد. «فَانْسَلَخَ مِنْها»

شیطان، هر کس را به گونه‏اى گمراه و از راه به دور مى‏کند:

عابد بنى‏اسرائیل از راه عبادتش به گناه گرفتار مى‏شود.

قارون به علم و مدیریّتش مغرور مى‏شود. «عَلى‏ عِلْمٍ عِنْدِی» «2»

بلعم‏باعورا با داشتن اسم اعظم به سراغ هوس‏هاى خود مى‏رود. «آتَیْناهُ آیاتِنا فَانْسَلَخَ‏ مِنْها» «3»

سامرى به علم و هنر خود مغرور مى‏شود. «بَصُرْتُ بِما لَمْ یَبْصُرُوا» «4»

یکى به مال و ثروتش مغرور مى‏شود. «فَلَمَّا آتاهُمْ مِنْ فَضْلِهِ بَخِلُوا بِهِ» «5»

دیگرى به فرزندان پسر. «وَ بَنِینَ شُهُوداً» «6»

دیگرى به حکومت. «أَ لَیْسَ لِی مُلْکُ مِصْرَ» «7»

و دیگرى به تجهیزات و برج و بارو. «جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ» «8»، «تَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبالِ بُیُوتاً»

یکى دیگر سامرى بود. سامرى که گوساله ساخت از بدعاقبتها شد. سامرى هنرمند بود یک شناخت عجیبى داشت، فلذا مى‏گفت: من دیدى دارم که هیچکس این دین را ندارد. اما همین سامرى با هنر خودش گوساله درست کرد و مجسمه ساخت و با مجسمه‏اش مردم را منحرف کرد.

حسان بن ثابت، حسان اول شاعرى بود که در غدیرخم در پاى رهبرى على شعر گفت، ولى بدعاقبت شد، از دشمنان على شد.

نجاشى، خیلى براى امیرالمؤمنین شعر مى‏گفت، در ماه رمضان شراب خورد، قانون شراب 80 ضربه شلاق است. اما در ماه رمضان 100 ضربه به او زدند. این آقا وقتى شلاق خورد برگشت وعلیه امام شعر گفت.

مساله دیگر: اسامه یک جوان هجده ساله بود که پیغمبر در آستانه رحلت این را فرمانده لشکر کرد و به همه گفت به حرف اسام گوش بدهید. حتى فرمود: «لَعَنَ اللَّهُ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْ جَیْشِ أُسَامَهَ» (بحارالانوار/ ج 30/ ص 432)، اسامه عاقبت کارش به جایى کشیده شد که از على بن ابى طالب حمایت نکرد. سهیل یک پولدارى بود. در مکه کاسبى کرد و پول زیادى به دست آورد. وقتى پیغمبر به مدینه هجرت کرد. گفت من هم پولهایم را مى‏برم و از پیغمبر حمایت مى‏کنم. کفار مکه گفتند: در شهر ما پول به دست آوردى مى‏خواهى پولها را ببرى مدینه کمک اسلام بکنى. نمى‏گذاریم، اگر مى‏خواهى بروى باید پولهایت را مصادره کنیم. همه اموال را داد به کفار و به عشق پیغمبر هجرت کرد. اما همین آقا بدعاقبت شد. طبرى مى‏گوید: و باعلى بن ابى طالب بیعت نکرد.

مکهول هم یک ملا بود از فقها بود. ایشان هم دانشمند بود، مخالف امیرالمؤمنین شد. عبدالله بن ضمه، ایشان مال اضافه از على خواست، حضرت على هم گفت: نه من معذور هستم‏.  شخصى به نام قعقاع. ایشان علاقه به یک زنى پیدا کرد. زن مسلمان هم نبود، رفت سراغ آن زن و آن زن هم مهریه زیادى ازاو گرفت. به هرحال حضرت امیر گفت: حق نداشتى با زن کافر ازدواج کنى. اگر هم ازدواج کردى حق نداشتى بیت المال را بدهى براى زن کافر، ایشون هم چون زن را مى‏خواست گفت من اصلا نمى‏خواهم نماینده باشم مى‏روم پهلوى معاویه، رفت پهلوى معاویه و بعد هم از حامیان ابن زیادشد به خاطر عشق به یک زن.
منذربن جالو، منذر نماینده حضرت على در فارس بود، چهارصدهزار درهم اختلاس کرد. به امیرالمؤمنین گفتند، حضرت او را گرفت و زندانیش کرد. از زندان که آزاد شد فرار کرد. خلاصه منزوى شد، امام حسین (ع) که مى‏خواست برود کربلا، نامه‏اى نوشت و به یک نفر گفت برو به مردم بصره بگو بیایند. و از من حمایت کنند و در کربلا یار من باشند. این بنده خدا وارد بصره که شد نمى‏دانست که این آقا یک زمانى استاندار فارس بوده، و زمان حضرت امیر دزدى کرده و زندان رفته. نمى‏دانست و خبر از ماجرا نداشت. این آقاى نامه رسان هم آمد خانه ایشان. آمد گفت: حضرت امام حسین به کربلا مى‏رود من یک نامه آورده‏ام به مردم بصره بگویم که بروند کمک. گفت صبر کن، دوید رفت به مأمورین ابن زیاد گفت: آمدند و آن نامه رسان را اعدام کردند. یعنى دق دلش را سر امام حسین خالى کرد