نور در حرم نور

بسم الله الرحمن الرحیم

(در صورتی که سایز برای مطالعه مناسب نیست از کلید ctrlو+ استفاده کنید)

یَأَیهَُّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ عَلَیْکُمْ أَنفُسَکُمْ  لَا یَضُرُّکُم مَّن ضَلَّ إِذَا اهْتَدَیْتُمْ  إِلىَ اللَّهِ مَرْجِعُکُمْ جَمِیعًا فَیُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ(105)

#تفسیر المیزان: االآیة تأمر المؤمنین أن یلزموا أنفسهم، و یلازموا سبیل هدایتهم و لا یوحشهم ضلال من ضل من الناس فإن الله سبحانه هو المرجع الحاکم على الجمیع حسب أعمالهم

در ادامه ی تفسیر این طور آمده (نقل به مضمون) که هدایت یعنی اینکه آدم در مسیر به اون هدفی که معین ه برسه و برای این کار مداما حواسش باید به مسیر باشد که دارد مسیر را طی میکند یا نه  و بر عکس این میشود  ضلال و گمراهی یعنی اینکه فرد حواسش پرت بشود از اینکه باید مسیر را طی میکرد که به تبع این دیگر به هدف هم نخواهد رسید

#روایت: مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً- [فَعَلَیْهِ أَنْ یَبْدَأَ] فَلْیَبْدَأْ بِتَعْلِیمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِیمِ غَیْرِهِ وَ لْیَکُنْ تَأْدِیبُهُ بِسِیرَتِهِ قَبْلَ تَأْدِیبِهِ بِلِسَانِهِ وَ مُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَ مُؤَدِّبُهَا أَحَقُّ بِالْإِجْلَالِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَ مُؤَدِّبِهِم‏

#مثال برای تقریب به ذهن: فردی که قرار است یک مسیر سخت و خطرناک در کوه را سنگ نوردی یا کوهنوردی کند اولین چیزی باید در نظر قرار دهد این است که خودش چه میزان در مسیر است، قدم بعد را کجا باید بگذارد، خطرات احتمالی پیش رویش چه چیزهایی است سپس در مرحله ی بعد اگر توانست دیگری را که از مسیر خارج شده به مسیر درست هدایت میکند.حال اگر او بخواهد به جای اینکه تمرکز خود را برای انتخاب و پیمودن مسیر بگذارد به دیگران بپردازد و فقط آنها را زیر نظر داشته باشد اول خود را هلاک میکند دیگران را نیز به هلاکت میکشاند. در همین فرض اگر هم او فردی یا عده ای را راهنمایی کرد ولی آنها اعتنا نکردند، این عدم اعتنای آنها به او در پیمودن مسیر و رسیدن به هدف ضرری نمیرساند حتی اگر همه مسیر دیگری را بپیمایند و او تنها کسی باشد که در مسیر درست است

در درجه ی اول انسان باید به کار خود مشغول باشد. احادیث بسیاری در این زمینه وجود دارد : اولا رسیدگی به عیوب خود، دوما عدم پرداختن به عیوب دیگران

#روایت: أفضَلُ النّاسِ مَن شَغَلَتهُ مَعایِبُهُ عَن عُیوبِ النّاسِ (غرر الحکم)

#روایت: بهتر اینه که قبل از اینکه عیب انسان پیش دیگران نمود پیدا کنه خود انسان اون و ببینه و مداوا کنه: أنفَعُ الأشیاءِ لِلمَرءِ سَبقُهُ النّاسَ إلى عَیبِ نَفسِهِ .

#روایت: إذا رَأیتُمُ العَبدَ مُتَفَقِّدا لِذُنوبِ (النّاسِ) ناسِیا لِذُنوبِهِ ، فَاعلَموا أنَّهُ قَد مُکِرَ بِهِ (وسائل) فردی که فراموش کرده به خودش برسه این دچار مکر شده

#روایت : یُبصِرُ أحَدُکُمُ القَذى فی عَینِ أخیهِ ، و یَنسى الجِذعَ(تنه ی درخت خرما)  فی عَینِه ! (نهج الفصاحه)در جامعه ما گرفتار این موضوع هستیم ما معمولا عیب های ریز دیگران رو میبینیم ولی عیب های بزرگ خودمون و به راحتی از کنارش رد میشیم