نور در حرم نور

ُکَیْرٍ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ: مَا مِنْ عَبْدٍ إِلَّا وَ فِی قَلْبِهِ نُکْتَةٌ بَیْضَاءُ فَإِذَا أَذْنَبَ ذَنْباً خَرَجَ فِی النُّکْتَةِ نُکْتَةٌ سَوْدَاءُ فَإِنْ تَابَ ذَهَبَ ذَلِکَ السَّوَادُ وَ إِنْ تَمَادَى فِی الذُّنُوبِ «1» زَادَ ذَلِکَ السَّوَادُ حَتَّى یُغَطِّیَ الْبَیَاضَ فَإِذَا غَطَّى الْبَیَاضَ لَمْ یَرْجِعْ صَاحِبُهُ إِلَى خَیْرٍ أَبَداً وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ-
کَلَّا بَلْ رانَ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُونَ "

هیچ بنده‏اى نیست جز آنکه در دلش نقطه سفیدى است و هر گاه گناهى کند، در آن نقطه سیاهى برآید، اگر توبه کند، آن سیاهى برود و اگر دنبال گناه رود، سیاهى بیفزاید تا آنجا که همه سفیدى دل را فرو گیرد و چون آن سفیدى از سیاهى گناهان پوشیده شد، دیگر صاحب آن دل سیاه هرگز به خوبى و صلاح برنگردد و این است فرموده خدا عز و جل (14 سوره مطفّفین) «نه هرگز بلکه رنگ سیاه بر دل آنها نقش کرده و آن کردارى که به دست خود کرده‏اند».