نور در حرم نور

  امیرالمومنین علی علیه السلام

مرارة الدنیا حلاوة الاخرة ، و حلاوة الدنیا مرارة الاخرة: تلخى دنیا (مایه) شیرینى آخرت است، و شیرینى دنیا (مایه) تلخى آخرت مى‏باشد.

حضرت آیه الله مصباح یزدی 

امروز، عده ای که به فکر توسعه هستند، می‌گویند دلواپس آخرت مردم نباشید، و ادامه دادند: فرهنگ جامعه ما در حال تنزل و رسیدن به همان نقطه ای است که در دوران طاغوت بود. رشد فرهنگ نیز جز با رجوع به قرآن محقق نمی شود؛ البته صرف خواندن قرآن، کافی نیست، بلکه باید فرهنگ آن را در جامعه پیاده کرد.

برخى توهّم مى کنند که دید اسلام این است که آدم در دنیا باید غمگین و گرفتار و افسرده باشد، تا در آخرت شاد باشد;

تصور مى کنند نظر اسلام این است. اما این دروغ است. اسلام هرگز نگفته است در دنیا باید غمگین باشید تا در آخرت شاد باشید; گفته است شادى را باید از مسیر صحیح به دست بیاورید. اگر شادى از مسیر صحیح به دست بیاید، هم در دنیا مطلوب است، هم در آخرت; هیچ مذمّتى هم ندارد، نعمتى است از جانب خدا، به واسطه آن منّت مى گذارد که من به شما چنین شادى دادم، چشم روشنى دادم و شما را از اندوه و غم رها کردم. در بعضى از آیات، قرآن از کسانى یاد مى کند که در روز قیامت به آن ها گفته مى شود: وارد جهنم شوید و الى الابد در آنجا خواهید ماند; مى فرماید: (ذلکم بِما کُنتم تَفرحونَ فِى الارضِ بِغیرِ الحقِّ و بِما کنتم تَمرحونَ)(غافر: 75) این عذاب ابدى شما مال آن شادى هاى ناحقى است که در دنیا داشتید. اگر فرح به غیر حق باشد و انسان از راه ستم به دیگران شاد شود، از راه هاى خِرَدکش، استعمال مخدّرات و مسکرات و امثال این ها باشد، این نوع شادى نامطلوب و موجب ناشادى آخرت خواهد بود.
ما شادى هایى داریم کودکانه; مثل بچه هایى که با اسباب بازى شاد مى شوند. آیا صحیح است انسان همیشه خودش را مثل یک کودک پنج ساله نگه بدارد تا فقط به اسباب بازى اش شاد باشد؟ یا وقتى جوان شد این طور وسیله شادى اش را تأمین کند؟ اسلام مى گوید: تو باید بفهمى بهترین شادى در «قرب به خدا» و بندگى خدا و خدمت به خلق خداست. این شادى هم در دنیا مطلوب است، هم در آخرت. این شادى دنیایى سر سوزنى به شادى آخرتت لطمه نمى زند; چون شادى بر حق است. اما شادى اى که از راه غصب حقوق دیگران، ستم به دیگران، یا ستم به خود، اینکه آدم عقل خودش را از بین ببرد، وقتش را بیهوده تلف کند ـ وقتى که مى بایست صرف تکامل انسانى و خدمت به جامعه اسلامى بشود، بیهوده صرف کند ـ سرگرمى هاى غفلت زا، خِرَدکش، سکرآور، مستى آفرین و مانند این ها از نظر اسلام مطلوب نیستند; اما شادى هاى عقل پسند، خدا پسند، در جهت سلامتى بدن و روان خود و در جهت خدمت به خلق خدا و جامعه خدایى، چنین شادى هایى از نظر اسلام مطلوبند و هیچ ضررى هم به سعادت آخرت نمى زنند. ان شاءالله که خداوند ما را در دنیا و آخرت شاد بگرداند.

یکی از بزرگترین سعادت های انسان که موجب علو مقام اوست، راهنمایی و هدایت مردم به سوی خیر و بندگی خداست. خداوند در قرآن می فرماید: «وَمَن احسَنَ قَولاً مِّمَّن دَعَا إِلَی اللهِ وَ عَمِلَ صَالِحاً وَ قَالَ إِنَّنی مِنَ المُسلِمینَ»؛ چه کسی خوش گفتارتر است از کسی که بسوی خدا دعوت کند و عمل شایسته به جا آورد و بگوید همانا من از تسلیم شدگانم. 4

اگر چه زبان در صورت استفاده درست می تواند بسیاری از نیازهای انسان را برطرف کند، امّا اگر کسی از نطق و سخن برای بهره و هدایت دیگران استفاده نماید، کمال قدردانی از نعمت زبان را انجام داده است. از امام سجاد علیه السلام درباره افضیلت سخن  یا سکوت سؤال شد؛ ایشان فرمود: «هر کدام از آن دو آفاقی دارند، اما در صورتی که هر دو از آفت سالم باشند پس کلام و سخن از سکوت افضل است». گفته شد، یا بن رسول الله چگونه آن طور است؟ امام فرمود: بخاطر اینکه خدای عزوجل انبیاء و اوصیاء را با سکوت مبعوث نفرمود بلکه ایشان را با کلام برانگیخت و بهشت با سکوت مستحق کسی نمی شود و ولایت الله با سکوت سزاوار کسی نمی گردد و آتش جهنم بخاطر سکوت از کسی محفوظ نمی ماند. همانا همه آن ها با کلام است، هرگز ماه را هم سنگ آفتاب نمی کنم. همانا تو فضیلت سکوت را بر سخن، وصف می نمایی و فضل سخن را بر سکوت نمی توانی وصف کنی».

این مطلب بالا مربوط به آیه و من احسن قولا جز 24 هستش، اشتباها اینجا قرار داده شد، معذرت!