نور در حرم نور

دو نفر، طلائى فراهم، به جهت ترس از دزدان به اتفاق هم آن را در میان درختى که وسط آن خالى بود پنهان نمودند. یکى از آن دو شبانه آمد و زر را برداشت. روز دیگر به اتفاق هم آمدند که زر را تصرف کنند اثرى نیافتند.

مرد دزد گریبان رفیق را گرفته که کسى غیر از تو اطلاع نداشته، تو برداشته‌اى؛ بیچاره هر چه سوگند یاد نمود فایده نبخشید، عاقبت نزد حاکم رفتند، حاکم شاهد طلبید، دزد گفت: شاهد خود آن درخت است که مال را او برداشته؛ و در پنهانى برادر خود را گفت: در شب میان درخت مخفى، و صبح که حاکم شهادت طلبد او گوید زر را آن بیچاره برده.

حاکم با جماعتى بپاى درخت و شهادت طلب نمود که به آن خدائى که تو را خلق نموده بگو این زر که در تو بود که برداشته؟ شخص میان درخت آواز داد که فلان کس یعنى رفیق دزد آن را تصرف نموده. حاکم به فراست دریافت که این خارق عادت است که تکلم از درخت صادر شده، باید آن را سوزانید. امر کرد درخت را آتش زدند، آن مرد از ترس فریاد نکرد تا آتش او را فرا گرفت، آخر الامر مضطر شده فریاد و مردم مطلع شده او را نیم سوخته بیرون آوردند و جریان را از او پرسیدند، تمامى مکر برادر خود را نقل کرد. حاکم امر کرد تا آن مبلغ را از او گرفته به دیگرى دادند و او را گوشمالى دادند؛ نتیجه مکرى که کرده بود به خود او بازگشت.