نور در حرم نور

 سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ‏ الْغِنَاءُ یُورِثُ النِّفَاقَ‏ وَ یُعْقِبُ الْفَقْرَ.

نکته: این نکته که غنا باعث نفاق میشود، بسیار در روایات تکرار شده است.

منافق، آرامش ندارد. چون پیوسته باید موضع جدید، تصمیم فورى و عجولانه بگیرد. «مُذَبْذَبِینَ بَیْنَ ذلِکَ»f

قرآن، کفّار را شیطان‏هاى منافقان‏ «خَلَوْا إِلى‏ شَیاطِینِهِمْ» «1» و برادران منافقان معرفى مى‏کند «الَّذِینَ نافَقُوا یَقُولُونَ لِإِخْوانِهِمُ الَّذِینَ کَفَرُوا» «2» تعبیرات قرآن در آیات 139 و 141 مبین کیفیّت رابطه‏ى آنان با کفّار بود.

ابوترابى دست خالى چطور مدیر شد، رازش را کشف کردم. رازش را گوش بدهید. یک گروهى از صلیب سرخ وارد اردودگاه اسرا مى‏شوند در بغداد، مى‏آیند پهلوى ابوترابى در بغداد، مى‏گویند آیا در اینجا اسیرها را شکنجه هم مى‏کنند یا نه، کتکى هست یا نه؟ ابوترابى طفره مى‏رود جواب نمى‏دهد، هى اصرار مى‏کنند و مى‏گویند بابا حالا زندان زندان است، اسارت اسارت است، بازار بازار است، خیابان خیابان است، هى یک جورى طفره مى‏رود که نگوید. رئیس شکنجه گرها آنجا ایستاده، باز از صلیب سرخ که از اروپا آمده بودند یا از آمریکا، باز مى‏گوید بابا اینجا شکنجه هست یا نیست؟ ایشان جواب نمى‏دهد، بالاخره خسته مى‏شوند و ایشان طفره مى‏رود و آنها مى‏روند. وقتى اینها مى‏روند، رئیس شکنجه گرها مى‏آید پهلوى ابوترابى، مى‏گوید ابوترابى، من خودم رئیس شکنجه گرها هستم، خودم تو را شکنجه دادم، ابوترابى را میخ در کله‏اش زدند، کوبیدند، ایشان در مدینه مى‏گفت مى‏آیم بیرون آفتاب مى‏زند مغزم چرک و خون مى‏آید بیرون. ابوترابى در اجلاس نماز گفت دو نفر را آوردند چنان زدند در چشمهایش، به بغل چشمهایش، که چشمش از کاسه افتاد روى موزاییک، مثل کله پاچه هست تکانش مى‏دهند مخش مى‏ریزد بیرون، در حد مرگ شکنجه مى‏دهند، گفتند آخر ابوترابى، من شکنجه گر تو هستم، چرا گفتى شکنجه نیست؟ گفت خواستم بگویم یادِ این آیه افتادم، الله اکبر، الله اکبر، الله اکبر، آیه قرآن است، «لَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ» (نساء/ 141) یعنى خدا قرار نداده، «لَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْکَافِرِینَ» خدا قرار نداده‏ «لِلْکَافِرِینَ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ سَبِیلًا»، سبیل یعنى راه، هرگز خدا اجازه نمى‏دهد که کفار بر مسلیمن راه داشته باشند، یعنى نباید کفار راه بر مؤمنین داشته باشند، یعنى نباید کفار بر مؤمنین حکومت کنند، نفوذ داشته باشند، جاى فشار داشته باشند، هرگز خدا اجازه نمى‏دهد که کافرین بر مؤمنین راه نفوذ داشته باشند. ابوترابى به این شکنجه گر گفت تو صدامى هستى و بعثى هستى و شکنجه گرى، اما مسلمانى، لا اله الا الله مى‏گویى و این صلیب سرخى‏ها مسیحى هستند و کافر، من اگر اقرار مى‏کردم که در اینجا شکنجه هست، مسیحى‏ها بر مسلمان‏ها راه نفوذ پیدا مى‏کردند، این آیه جلویم را گرفت. «لَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ» لا اقل همه قزوینى‏ها باید این آیه را حفظ کنند، بخاطر اینکه رمز رهبرى یک قزوینى شد با دستِ خالى، «لَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ» خدا اجازه نمى‏دهد که کفار نفوذ پیدا کنند. ما اگر در انتخابات کم شرکت کنیم، آمریکا شاد مى‏شود، مى‏گوید ببین، مردم ایران انقلابشان افت کرده. در نمازجمعه کم شرکت کنیم، هر کارى که دشمن شاد بشود نباید بکنیم. این رئیس شکنجه گرها خوب عرب بود، آیه را هم مى‏فهمید، گفت الله اکبر، قرآن چه دستوراتى را داده، این سید ابوترابى چقدر ایمان به قرآن دارد، قرآن چه فرمان‏هایى داده و این چقدر عاشق است، مى‏گوید سید من معذرت مى‏خواهم که تو را شکنجه کردم، حالا مى‏خواهم جبران کنم، چه کنم که جبران شکنجه باشم، مى‏گوید اگر مى‏خواهى جبران کنى، مرا ببر در باقى اردوگاه‏ها، اردوگاه‏هاى اسرا، با آنها حرف بزنم، گفت باشد، منتهى من گاهى هم ظاهراً تو را شکنجه مى‏دهم که دولت نفهمد، یعنى ظاهرش این است که من شکنجه گر هستم، اما راه باز مى‏کنم برو هرچه مى‏خواهى بگویى بگو، هیچى، این عامل نفوذ ابوترابى مى‏شود در دستگاه صدام و او را این طرف و آن طرف مى‏برند و کلاس و چقدر بى سوادها آنجا باسواد شدند، عربى یاد گرفتند، قرآن حفظ کردند، انگلیسى یاد گرفتند، خطاطى، چى، چى، چى، چه کمالاتى، «لَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْکَافِرِینَ عَلَى ...» چطور امامان ما اینقدر محبوب شدند،

برنامه درسهایى از قرآن سال 85، امام‏هادى(ع)، ص: 9

شیخ فضل الله نورى هنگام پیشنهاد پناهندگى به سفارت انگلیس فرمود:" مگر یک مسلمان به یک بیگانه پناهنده مى‏شود."

«وَ لَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْکافِرینَ عَلَى‏ الْمُؤْمِنینَ‏ سَبیلًا» (نساء/ 141)، نباید مسلمانها زیر بار کفار بروند. «إِلَّا إِحْدَى الْحُسْنَیَیْنِ» (توبه/ 52)، نه سازش نه ذلت، یا فتح یا شهادت‏