باور به اینکه مصیبت ها به خاطر خودمان است

ص 491

(وَمَا أَصَابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَیَعْفُو عَنْ کَثِیرٍ)
[سوره الشورى 30]

باور به خسارت اصلی ، خسارت در قیامت است

ص 492

(وَتَرَاهُمْ یُعْرَضُونَ عَلَیْهَا خَاشِعِینَ مِنَ الذُّلِّ یَنْظُرُونَ مِنْ طَرْفٍ خَفِیٍّ ۗ وَقَالَ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ الْخَاسِرِینَ الَّذِینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَأَهْلِیهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۗ أَلَا إِنَّ الظَّالِمِینَ فِی عَذَابٍ مُقِیمٍ)

[سوره الشورى 45]

باور به اینکه انسان جز همین یک مرگ دیگر نخواهد مرد و حیات ابدی در پیش دارد

ص 448

سوره صافات

أَ فَما نَحْنُ بِمَیِّتینَ (58)

إِلاَّ مَوْتَتَنَا الْأُولى‏ وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبینَ (59)

إِنَّ هذا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ (60)

باور به اینکه همنشینی با گمراهان موجب گمراهی می شود

ص 447

سوره صافات

فَأَغْوَیْناکُمْ إِنَّا کُنَّا غاوینَ (32)

فَإِنَّهُمْ یَوْمَئِذٍ فِی الْعَذابِ مُشْتَرِکُونَ (33)

باور به اینکه هیچ چیز به اندازه ی اراده ی انسان در گمراهی او موثر نیست

ص 447

سوره صافات

وَ أَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلى‏ بَعْضٍ یَتَساءَلُونَ (27)

قالُوا إِنَّکُمْ کُنْتُمْ تَأْتُونَنا عَنِ الْیَمینِ (28)

قالُوا بَلْ لَمْ تَکُونُوا مُؤْمِنینَ (29)

وَ ما کانَ لَنا عَلَیْکُمْ مِنْ سُلْطانٍ بَلْ کُنْتُمْ قَوْماً طاغینَ (30)

فَحَقَّ عَلَیْنا قَوْلُ رَبِّنا إِنَّا لَذائِقُونَ (31)

از این آیات بر می آید که موثر ترین عامل برای ایمان آوردن انسان اراده ی خود او می باشد، هر چند گمراهان و گمراه گران اثر دارند ولی انسان تا خودش نخواهد گمراه نخواهد شد.

باور به اینکه بهترین اشخاص برای سپردن کارها اشخاص قوی و توانمند و امانت دار هستند

ص 388

قالَتْ إِحْداهُما یا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَیْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِیُّ الْأَمینُ (26)

باور به عدم تبعیض بین زنان و مردان مومن در بهره مندی از مواهب معنوی الهی

ص 422

سوره احزاب

إِنَّ الْمُسْلِمینَ وَ الْمُسْلِماتِ وَ الْمُؤْمِنینَ وَ الْمُؤْمِناتِ وَ الْقانِتینَ وَ الْقانِتاتِ وَ الصَّادِقینَ وَ الصَّادِقاتِ وَ الصَّابِرینَ وَ الصَّابِراتِ وَ الْخاشِعینَ وَ الْخاشِعاتِ وَ الْمُتَصَدِّقینَ وَ الْمُتَصَدِّقاتِ وَ الصَّائِمینَ وَ الصَّائِماتِ وَ الْحافِظینَ فُرُوجَهُمْ وَ الْحافِظاتِ وَ الذَّاکِرینَ اللَّهَ کَثیراً وَ الذَّاکِراتِ أَعَدَّ اللَّهُ لَهُمْ مَغْفِرَةً وَ أَجْراً عَظیماً (احزاب/35)

باور به اینکه انسان دو قلب (مبدأ محبت) ندارد

ص 418

ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَیْنِ فی‏ جَوْفِهِ وَ ما جَعَلَ أَزْواجَکُمُ اللاَّئی‏ تُظاهِرُونَ مِنْهُنَّ أُمَّهاتِکُمْ وَ ما جَعَلَ أَدْعِیاءَکُمْ أَبْناءَکُمْ ذلِکُمْ قَوْلُکُمْ بِأَفْواهِکُمْ وَ اللَّهُ یَقُولُ الْحَقَّ وَ هُوَ یَهْدِی السَّبیلَ (احزاب/4)

عدم باور به ملاقات خدا و آثار آن

ص 416

فَذُوقُوا بِما نَسیتُمْ لِقاءَ یَوْمِکُمْ هذا إِنَّا نَسیناکُمْ وَ ذُوقُوا عَذابَ الْخُلْدِ بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (سجده/14)

باور: فراموش کردنِ ملاقات خدا و روز قیامت (اعتقاد به باورهای غلط و غیر الهی) منجر به اعمالی می شود که عذاب جاویدان الهی را در پی خواهد داشت

باور به ملاقات ربّ / راهبردی در پاسخ به شبهات

ص 415

وَ قالُوا أَ إِذا ضَلَلْنا فِی الْأَرْضِ أَ إِنَّا لَفی‏ خَلْقٍ جَدیدٍ بَلْ هُمْ بِلِقاءِ رَبِّهِمْ کافِرُونَ (10) قُلْ یَتَوَفَّاکُمْ مَلَکُ الْمَوْتِ الَّذی وُکِّلَ بِکُمْ ثُمَّ إِلى‏ رَبِّکُمْ تُرْجَعُونَ (سجده/11)

 

همه ی بندگان خداوند متعال را ملاقات خواهند کرد و بسیاری از کسانی که شبهه میکنند که مگر می شود ما پس از مرگ دوباره زنده شویم، مشکلشان در امکانِ وقوع این مساله نیست بلکه مشکلشان این است که از اساس منکر ملاقات ربشان هستند. خداوند در آیه ی 11 این سوال علمی را هم پاسخ میدهد و می فرماید اینطور نیست که این بدن خاکی شما زنده شود بلکه واقعیتِ شما که همان روح شما باشد توسط ملک الموت استیفا شده و آن روح به سمت خداوند متعال باز میگردد.

- یک نکته ی دیگر این آیه راهبردِ پاسخ به سوالات است: برخی از سوالاتی که افراد میپرسند ریشه ی غیر الهی دارد و به جای پرداختن به آن سوال یا شبهه باید ریشه ی حرفشان در وجود آنها اصلاح شود.